88η απονομή των βραβείων Όσκαρ: koolnews edition

«The Oscars are upon us». Έφτασε η ώρα για χρυσά αγαλματίδια, απονομές, κόκκινο χαλί, απογοητεύσεις, εκπλήξεις, πεσίματα, σέλφι και όλα τα παρελκόμενα της εκπληκτικής εκδήλωσης απονομής των Ακαδημαϊκών Βραβείων Οσκαρ για το 2016. Οι συντάκτες του Koolnews κάθισαν και είδαν τις υποψήφιες, για τα 88α βραβεία της Ακαδημίας, ταινίες και γράφουν τις προτιμήσεις τους. Όχι σαν κριτικοί, όχι σαν επαγγελματίες στα τεχνικά και στα καλλιτεχνικά κομμάτια του κινηματογράφου αλλά ως απλοί θεατές και φίλοι της 7η τέχνης:

«Στείλτε το στο σπίτι του Di Caprio» ζητάει από την Ακαδημία ο Κώστας Βαϊμάκης

Δώστε

το αναθεματισμένο το Όσκαρ πρώτου αντρικού στον Λεονάρντο. Όχι «για να τελειώνουμε», όχι για να «του κάνουμε τη χάρη μην μας πρήζει», ούτε στη λογική του «πάλι εσύ»; Δώστε το το ρημάδι διότι είναι ηθοποιάρα γενικώς και διότι έπαιξε σαν ηθοποιάρα ειδικώς στο Revenant. Διότι με τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Ιναρίτου ως άλλο μαγικό ραβδί, αποφάσισε ότι αξίζει να περάσει βάσανα και κακουχίες, κρύα και ταλαιπώριες (κάποια απ'αυτά στην πραγματικότητα και όχι μόνο στην ταινία), να δοκιμάσει τον εαυτό του και τις αντοχές του κοινού, να τα βάλει με τα φυσικά φαινόμενα αλλά και έναν εξαιρετικό «κακό» όπως είναι ο Τομ Χάρντι, προκειμένου να χτυπήσει την πόρτα της Ακαδημίας και να πάρει αυτό που του αξίζει.
Η ταινία στα δικά μου μάτια είναι εξαιρετική. Από σκηνοθεσία, φωτογραφία, ατμόσφαιρα, ερμηνείες, σενάριο, όπου και να την πιάσεις. Ο Ιναρίτου το πήρε πέρυσι λένε και είναι δύσκολο ν κάνει το back-to-back. Έτσι λέγανε και για τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ και πήρε δυο κολλητές Ευρωλίγκες. Αλλά το τι θα κάνει ο Ιναρίτου για μένα αυτή τη στιγμή περνάει σε δεύτερη μοίρα, διότι όλη η ταινία απογειώνεται και γίνεται αυτό που είναι τελικά, χάρη στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Που πονάει, υποφέρει, πενθεί, κρυώνει, πεινάει, διψάει και μαζί του περνάς κι εσύ τα ίδια. Διότι μπορεί να μην λέει κουβέντα κι όμως να πει χίλιες λέξεις με την απόγνωση στα μάτια του. Διότι σε τελική ανάλυση, κάνει κάτι που ξεπερνά όλους εμάς, που μας κυνηγούσε η μάνα μας όταν είμασταν μικροί, για να φάμε συκώτι «που έχει πολύ σίδηρο». ΤΟ ΤΡΩΕΙ ΩΜΟ ΔΙΑΟΛΕ! Στα αλήθεια! Αν αυτό δεν αξίζει Όσκαρ, τότε τι αξίζει;
Κώστας Βαϊμάκης

Όσκαρ συναισθηματικής πριονοκορδέλας

Σαν πατέρας που είμαι, έχω δει όλες τις παιδικές ταινίες που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια. Αλλά όλες. Καλές, κακές, εξαιρετικές, μπούρδες, για μικρά παιδάκια, για μεγαλύτερα παιδάκια, ταινίες μόνο με εφέ και ταινίες με ένα σωρό νοήματα, animation και μη, μεταγλωτισμένες και με υπότιτλους. Υπήρξαν πολλές ταινίες που τελείωσαν και μου άφησαν αυτή τη γλυκιά γεύση στο στόμα, ένα χαζό χαμόγελο, που με έβαλαν στο τριπάκι να κάτσω να θυμηθώ πράγματα από την παιδική μου ηλικία, την εφηβεία, τους γονείς μου, το πώς ήταν η ζωή τότε και πώς είναι τώρα. To Inside Out είναι μια ταινία που σε περνάει συναισθηματική πριονοκορδέλα. Που σε ρίχνει και σε ανεβάζει ταυτόχρονα, που σε κάνει να αναπολείς τα νιάτα σου και την ίδια στιγμή να χαίρεσαι που τα άφησες πίσω, που σε κάνει να νοσταλγείς το σχολείο και μαζί να ξεφυσάς από ανακούφιση που μεγάλωσες και αυτονομήιθηκες. Η ταινία «παίζει» με τα συναισθήματα που έχουμε όλοι, με τη Χαρά, τη Λύπη, το Φόβο, το Θυμό, την Αηδία. Τσακώνονται μεταξύ τους, άλλοτε υπερισχύει το ένα και άλλοτε το άλλο, μετά συνεργάζονται, στη συνέχεια μπερδεύονται - ακριβώς ό,τι συμβαίνει στο κεφάλι ολωνών μας όχι μόνο όταν είμαστε παιδιά, αλλά για μια ολόκληρη ζωή. Και όλα μαζί τα συναισθήματα στην υπέροχη αυτή παιδική ταινία, που δεν είναι και τόσο «παιδική» τελικά, χτίζουν γέφυρες, δημιουργούν αναμνήσεις και «Νησιά» γεμάτα με ό,τι κάνουμε στη ζωή μας. Γεμάτα με ό,τι είμαστε. Και είναι υπέροχο να τα βλέπεις όλα αυτά σε μια ταινία, μαζί με το παιδί σου, να τα συζητάς μετά και να θυμάσαι όχι μόνο ότι ήσουν κάποτε παιδί, αλλά ότι κάπου εκεί μέσα σου, αυτό το παιδί ακόμα υπάρχει.
Κώστας Βαϊμάκης

«Ναι, ο Σιλβέστερ Σταλόνε αξίζει το Όσκαρ» παραδέχεται η Ευγενία Κουντούρη

Αν και ήμουν μικρό κοριτσάκι όταν πρωτοείδα το «Ρόκυ» και ως κοριτσάκι το μποξ μου φαινόταν ιδιαίτερα βάρβαρο και λίγο αποκρουστικό, παρόλαυτά λάτρεψα τις ταινίες και φυσικά τον ήρωα τους. Ο «Ιταλός επιβήτορας» που είχε πάνω από όλα ψυχή, που δεν τα παρατούσε ποτέ, που δεν έσκυβε το κεφάλι και σηκωνόταν όρθιος ξανά και ξανά παρά το όποια χτυπήματα δέχονταν, με έκανε να ξεπεράσω τα αίματα και τη βία και να πανηγυρίσω μαζί του τις μεγάλες του επιτυχίες.

Βλέποντας το Creed και την ερμηνεία του Σιλβέστερ Σταλόνε τώρα που πλέον δεν είμαι κοριτσάκι μπορώ να πω με βεβαιότητα δύο πράγματα
α) Ο Σταλόνε είτε ήταν πάντα είτε έγινε πλέον ένας πολύ καλός ηθοποιός
β) Η σειρά «Ρόκυ» ήταν από τις καλύτερες που έβγαλε ποτέ το Χόλιγουντ

Το Creed με συγκίνησε. Πολύ. Χωρίς να θέλω να δώσω λεπτομέρειες σε περίπτωση που κάποιος δεν έχει δει ακόμα την ταινία (σοβαρά τώρα τι περιμένετε;) πρόκειται για τον καλύτερο επίλογο (;) ενός ήρωα που χαρακτηρίζεται από την επίμονη του. Η ταινία σε κάνει να αναρωτηθείς: Μήπως έρχεται η στιγμή που ακόμα κι ένας τέτοιος άνθρωπος λέει «δεν αντέχω άλλο;» Μήπως η μοναξιά είναι τελικά πολύ πιο ικανή να λυγίσει κάποιον, από όλες τις μπουνιές που θα δεχτεί;

Ο Σταλόνε με έπεισε. Έγινε για μία ακόμη φορά ο αγαπημένος μου Ρόκυ. Με συγκίνησε, με άγγιξε και με έπεισε. Είναι βέβαιο πως θα περιμένω με αγωνία αύριο να έρθει η σειρά της απονομής του Β' αντρικού ρόλου. Και ναι, θα σηκωθώ όρθια στο σαλόνι μου και θα χειροκροτήσω όταν ανέβει στη σκηνή να παραλάβει το αγαλματίδιο φωνάζοντας: «Yo Adrian, We did it!»!

«Η απόλυτη ερμηνεία την λάθος στιγμή» εκτιμά ο Σήφης Γαρυφαλάκης

Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος σινεφίλ, αλλά τα προηγούμενα χρόνια όταν ανακοινώνονταν οι υποψηφιότητες έβρισκα τον εαυτό μου να έχω άποψη για τις περισσότερες από τις ταινίες. Εντάξει είχε ελλείψεις, ειδικά στις πιο γυναικείες κατηγορίες, αλλά είχα πάνω κάτω μία εικόνα. Φέτος όμως είδα ελάχιστες ταινίες. Υπήρξαν εκείνες που με εντυπωσίασαν και εκείνες που δεν άντεξα και έκλεισα το λάπτοπ και πήγα για ύπνο.

Η ταινία που με εξέπληξε θετικά είναι η νέα μεταφορά της βιογραφίας του συνιδρυτή της Apple, Steve Jobs. Και όχι τόσο για το σενάριο, αλλά από την άποψη της εκπληκτικής ερμηνείας του Μάικλ Φασμπέντερ. Την ταινία την είδα αργά το βράδυ και όντας αρκετά κουρασμένος, πιστεύοντας ότι θα έχω αποκοιμηθεί στο 5λεπτο. Όμως ο Γερμανός ηθοποιός από το την πρώτη σκηνή μέχρι και την τελευταία ήταν φανταστικός στο ρόλο του υπερόπτη Στιβ Τζόμπς, κάνοντάς με τις περισσότερες φορές να αναρωτιέμαι πως ένα τόσο σημαντικό πρόσωπο ήταν τόσο διαφορετικός και αντιπαθητικός-για του περισσότερους-άνθρωπος. Οι εκφράσεις και τα λόγια του Φασμπέντερ με κρατούσαν σε εγρήγορση να δω την συνέχεια. Υπό άλλες προϋποθέσεις ο Φασμπέντερ θα έπαιρνε το Όσκαρ με κλειστά τα μάτια, αλλά δυστυχώς για τον ίδιο φαίνεται ότι είναι η στιγμή του Λεοναρντο Ντι Κάπριο.

Δώστε το στον Μίλλερ και το Spotlight για το καλό όλων μας παρακαλάει ο Βαγγέλης Χαντζής

Αν ζούσαμε σε έναν δίκαιο κόσμο, όπου τα παππούδια της Ακαδημίας, είχαν όση ζωή, μεράκι και σκηνοθετικές ικανότητες έχει ο Τζόρτζ Μίλερ , το Mad Max: Fury Road θα σάρωνε τα κινηματογραφικά βραβεία, σε όλες τις κατηγορίες εκτός από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Όχι γιατί οι ηθοποιοί είναι κακοί αλλά γιατί πρωταγωνιστής της ταινίας είναι η κάμερα του Μίλλερ και η ασταμάτητη ροή εικόνων που δημιουργεί σε μια ουσιαστικά, τεράστια σε χρόνο και χώρο, σκηνή κυνηγητούοχημάτων. Ένας σχεδόν ξεχασμένος σκηνοθέτης που είχε μια εικοσαετία περίπου να κάνει ταινία με ηθοποιούς και είχε ήδη πατήσει τα 70 του χρόνια.

Δεν πρόκειται να κερδίσει βέβαια κάποιο από τα μεγάλα βραβεία γιατί οι περιπέτειες, οι ταινίες τρόμου και οι κωμωδίες αντιμετωπίζονται ως οι φτωχοί συγγενείς στα Όσκαρ. Να φύγετε να πάτε αλλού, τους λένε κάθε χρόνο. Στα θεματικά φεστιβάλ ταινιών, εκεί είναι η θέση σας. Εδώ το πολύ πολύ να πάρετε τεχνικά βραβεία. Και πολύ σας είναι.

Ανατρέχοντας όμως στις ταινίες του 2015 που είδα, αυτή που δεν βρήκα ψεγάδι ήταν το MadMaxFuryRoad. Η ταινία που όταν τελείωσε σκεφτόμουν να πάρω κάποιον φίλο μου τηλέφωνο και να του πω να την δούμε στο καπάκι ξανά. Χωρίς δισταγμό. Όταν βλέπεις μια ταινία 2 ωρών χωρίς να στρέψεις το κεφάλι σου δεξιά ή αριστερά, χωρίς να χασμουρηθείς ή να ψάξεις τι θα φας ή τι θα πιεις ή να κάνεις ένα διάλειμμα θα πει ότι οι εικόνες και η σκηνοθεσία σε μαγνήτισαν 100%. Χωρίς να χρειαστεί να επιστρατεύσει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας του όλα τα σύγχρονα μέσα που λύνουν τα χέρια στους σκηνοθέτες περιπετειών φαντασίας. Λίγα CGIμόνο σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα επικής ανεμοθύελλας που δεν μπορείς να εξομοιώσεις με άλλα μέσα και όλες οι άλλες σκηνές θαυμάζεις την απόλυτη συνεργασία των ανθρώπων που δημιουργούν ένα κομμάτι τέχνης. Από τον διευθυντή φωτογραφίας, τον σκηνοθέτη, τον μοντέρ μέχρι τον απλό οπερατέρ και τους κασκαντέρ.

Δώστε το Όσκαρ σκηνοθεσίας στον Μίλλερ και να είστε σίγουροι ότι κάνατε το σωστό. Όχι μόνο ως ανταμοιβή για τη δουλεία του αλλά και για να τον κρατήσετε στον χώρο των περιπετειών φαντασίας. Να μην χαθεί ξανά για μια εικοσαετία κάπου ανάμεσα σε ταινίες κινουμένων σχεδίων με πιγκουίνους, γουρουνάκια που μιλάνε και στην απραξία. Να μπορούμε να δούμε δυστοπίες που σε πείθουν ότι το νερό είναι το πιο πολύτιμο αγαθό και δεν σχεδιάστηκαν με σκοπό απλά να υπηρετούν το σκηνικό ενός εφηβικού δράματος. Να βλέπεις τον ιδρώτα στο μέτωπο των ηθοποιών και να διψάς μαζί με τους όταν γυρίζουν σκηνές μεσημέρι στην έρημο. Να βλέπεις τον κασκαντέρ να πηδάει από το ένα κινούμενο όχημα στο άλλο και να λες ότι το έκανε στην πραγματικότητα, δεν δέθηκε με σχοινιά μέσα σε ένα τεράστιο πράσινο δωμάτιο και πήδηξε ανάμεσα σε δύο ακίνητα οχήματα, μια σκηνή που αργότερα θα μετατρέψει σε σκηνή δράσης ο τεχνικός των ειδικών ψηφιακών εφέ.

Μην ανησυχείτε. Ο Ιναρίτου θα ξαναμαζέψει πολλές υποψηφιότητες στο μέλλον και θα ξανακερδίσει Όσκαρ. Έχει και την ικανότητα και το hypeκαι τους κριτικούς στο πλευρό του.

Κλείνοντας θα ευχόμουν να κερδίσει και το Spotlight το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου για τον τόπο που χειρίστηκε την πολύ ζουμερή και πρόσφατη αληθινή ιστορία στην οποία βασίστηκε. Είναι τόσο ευχάριστο να μην γράφονται διαρκώς και διαρκώς οι ίδιοι κλισέ χαρακτήρες. Μπορεί κάποιος να υπηρετήσει το δίκαιο απέναντι σε ένα σύστημα πολύ δυνατότερό του χωρίς να αντιμετωπίζεται σεναριακά ως ο αδέκαστος ιδεολόγος που τα έβαλε με το τέρας βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του ή τον γάμο του. Το δίκαιο μπορεί να αποδοθεί με επαγγελματισμό και ανθρωπιά, χωρίς να βλέπουμε μόνο ταινίες εκδίκησης ή αυτοθυσίας. Χωρίς να στήνονται οι ίδιες σκηνές τεχνητής συγκίνησης σε δικαστήρια όπου θύματα αντιμετωπίζουν τους θύτες τους. Η βραβευμένη με Πούλιτζερ δημοσιογραφική έρευνα που μπορεί να είναι χρονοβόρα είναι το όπλο, η αλήθεια που πρέπει να βγει στο φως ο σκοπός. Το δράμα μπορεί να είναι ισχυρό χωρίς να περιέχει στην επεικόνησή του μόνο κλάματα, ουρλιαχτά, προσωπικούς γολγοθάδες, σκηνές έντασης και προστριβών με πομπώδεις ατάκες, όπου ικανοί ηθοποιοί θα βγάζουν έξω τις ερμηνείες τους να συγκρίνουν ποιος την έχει πιο μεγάλη. Η δημοσιογραφική έρευνα και το πολυδιάστατο πλέγμα ανθρώπων που εμπλέκονταν στην πολυετή σαπίλα ενός πανίσχυρου συστήματος μπήκαν σε πρώτο σεναριακό πλάνο ενώ θα μπορούσαν να βρεθούν πολύ πιο εύκολοι δρόμοι που θα γέμιζαν με υποψηφιότητες και τους πρωταγωνιστές. Και αυτό κατά τι γνώμη μου πρέπει να ανταμειφτεί με το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου.

The post 88η απονομή των βραβείων Όσκαρ: koolnews edition appeared first on KoolNews.