Μαρία Καλλιμάνη: «Το θέατρο είναι σαν ναρκωτικό»

Με ένα κόκκινο καλοκαιρινό φουστάνι, κοριτσίστικα παπούτσια που θα φορούσε ίσως μία χορεύτρια κλασικού μπαλέτου, μαλλιά στολισμένα με χαλαρές μπούκλες και ένα χαμόγελο να χαρακτηρίζει όχι μόνο τα χείλη αλλά ακόμη και τα μεγάλα λαμπερά μάτια της. Έτσι ήλθε στο ραντεβού μας η Μαρία Καλλιμάνη. Έτσι κάπως την φανταζόμουν παρόλο που μέχρι εκείνη την στιγμή τις συναντήσεις μας πάντα τις χώριζε το σελιλόιντ ή η θεατρική σκηνή. Πάντα ένας ρόλος έμπαινε ανάμεσά μας. Τώρα δίχως ρόλο βρεθήκαμε, ήπιαμε καφέ ελληνικό,

μιλήσαμε πολύ σα να γνωριζόμαστε χρόνια, περάσαμε όμορφα. Και κάπως έτσι άρχισε να ξετυλίγεται η ιστορία της Μαρίας σε ένα μικρό καφέ ένα απόγευμα στο αποκαλόκαιρο.

Όταν αφήνεις κάτι για κάτι άλλο υπάρχει κάτι που σε έχει αποπλανήσει έτσι δεν είναι; Άφησες την αρχαιολογία για την υποκριτική. Γιατί;

«Η απόφαση πάρθηκε στην διάρκεια που φοιτούσα στην δραματική σχολή του Εμπρός. Εκεί αποφάσισα ότι αυτό που ήθελα να γίνω ήταν ηθοποιός. Έκανα την αρχαιολογία με πάθος. Όμως στην υποκριτική με αποπλάνησε το ότι κάθε φορά καλείσαι να συνθέσεις έναν κόσμο με την φαντασία σου. Αυτό μπορεί να το κάνεις και με την αρχαιολογία, όμως στην περίπτωση της υποκριτικής είσαι εσύ μέσα σε αυτό. Αυτό με κέρδισε. Έμπαινα κάθε φορά σε έναν καινούριο κόσμο με το έργο, τον συγγραφέα, τους ήρωες. Με τα δικά σου μέσα δίνεις ψυχή σε κάτι που δεν υπάρχει και καλείσαι εσύ να το ζωντανέψεις. Ε, αυτό με κέρδισε!»

Δυσκολία δεν έχει όλο αυτό;

«Ναι, έχει. Είναι φορές που αναρωτιέσαι, αξίζει τον κόπο; Είναι ένα επάγγελμα ψυχοφθόρο. Πέρα από τα γνωστά και βασικά που λέμε, έχει ευτελισθεί το επάγγελμα. Είναι κορεσμένο αλλά πιστεύω ότι αρχίζει η ίδια η δουλειά να ξεβράζει το κακό και το παραπάνω, το λάθος. Αισθάνομαι μέσα μου ότι πρέπει να είναι πολύ πιο ξεκάθαρα τα πράγματα αυτές τις εποχές που αισθάνομαι μία σύγχυση και έναν πλουραλισμό αλλά όχι με την καλή έννοια»

Τώρα τελευταία το νιώθεις;

«Ναι. Υπάρχει μία πολύ μεγάλη ευκολία να γίνονται πράγματα. Να γίνονται παραστάσεις δίχως χρήματα, όλο αυτό που γίνεται με το διαδίκτυο, η υπερπληθώρα διαφήμισης. Όλα γίνονται με μία ευκολία, σε υπερθετικό βαθμό. Αυτό είναι και καλό και κακό. Αισθάνομαι ότι παρά την κρίση υπάρχει ένας καταιγισμός πραγμάτων. Είναι τόσο οξύμωρο… Από τη μια λες υπάρχει κρίση θα λιγοστέψουν οι δουλειές κι όμως γίνονται περισσότερα. Απλά γίνονται δίχως χρήματα. Με τον χρόνο σιγά σιγά θα ξεκαθαρίσει ελπίζω. Ο βομβαρδισμός όμως θολώνει, δημιουργεί ψευδαισθήσεις… Κι αυτό που κατάλαβα είναι ότι αυτό που θα πάει καλά θα πάει από στόμα σε στόμα. Κι αυτό μας δίνει φοβερή δύναμη».

Πώς νιώθεις απέναντι σε όλο αυτό;

«Θα ήθελα να γινόταν delete. Να καθαρίσει το τοπίο. Αισθάνομαι ότι έχει ανάγκη να γίνει όλο το πράγμα πιο επιλεκτικό. Ας γίνει επανεκκίνηση. Μόνο έτσι θα αλλάξει η κατάσταση. Μου έχει κάνει εντύπωση η χρήση του υπερθετικού βαθμού σε όλα. Όλα έδειχναν καταπληκτικά, υπέροχα… Αυτό είναι σοβαρή αιτία λάθους».

Υπάρχουν πρόσωπα να εμπνεύσουν τον κόσμο;

«Λίγα. Είναι και μια εποχή που δεν μπορείς εύκολα να διακρίνεις έναν άνθρωπο που είναι πνευματικός. Όλα έγιναν ένα, μια σούπα. Παραγκωνίστηκε το πνευματικό. Κι όμως μπορεί να είναι έξυπνο, να έχει χιούμορ, να είναι ελκυστικό. Έγιναν όμως όλα εύκολα και καταπληκτικά. Χάσαμε το μέτρο».

Εκτός από την μετάβαση στην υποκριτική, μετακόμισες και από το Αίγιο στην Αθήνα. Σου αρέσει η μετάβαση;

«Ναι. Αν και στην αρχή μου φάνηκε δύσκολο. Μου έλειπε η θάλασσα και η ηρεμία. Όμως το θέατρο είναι σαν ναρκωτικό. Σε κάνει να ξεχνάς. Μπαίνεις στα μπουντρούμια και δεν το αισθάνεσαι. Έχω ανάγκη όμως πια να φεύγω. Να νιώθω την θάλασσα και το βουνό. Όσο μεγαλώνω θέλω να τα εξισορροπώ τα πράγματα. Υπάρχουν ποιότητες στην ζωή που δεν θέλω να τις θυσιάζω. Άλλωστε από αυτές παίρνω δύναμη και για την δουλειά μου».

Όταν αναζητάς διέξοδο έχεις συγκεκριμένους προορισμούς ή αφήνεσαι κι όπου σε βγάλει;

«Μία διέξοδος για μένα είναι το σινεμά, μου αρέσει να βλέπω ταινίες. Ξεχνάω ότι είμαι ηθοποιός και βλέπω μια ιστορία. Πολλές φορές μου αρέσει να αφήνομαι, να πάω εκδρομή, κάπου που δεν ξέρω. Αν και είμαι άνθρωπος του προγράμματος κάποιες φορές μου αρέσει να το σπάω, να βγαίνω εκτός».

Για να απολαύσεις κάτι και να αφεθείς πρέπει να έχεις προγραμματίσει το μέλλον;

«Αυτό θα ήθελα για να είμαι πιο ξένοιαστη. Αν όμως αυτό που μου έχει προταθεί δεν με ικανοποιεί, θα το ρισκάρω. Πρέπει να μου αρέσει κάτι πολύ για να πω το ναι. Είναι μία δύναμη μέσα μου, ακούω το ένστικτό μου. Είναι καλύτερο νομίζω από την λογική μου. Τα πράγματα έρχονται όταν δεν τα πιέζεις. Πρέπει να αφεθείς για να έρθουν. Πράγματα που έχω ονειρευτεί έχουν έρθει μόνα τους».

Συναίσθημα ή λογική;

«Είναι αναλόγως τις καταστάσεις. Είμαι άνθρωπος και των δύο. Μου αρέσει να παίζω. Κάποιες φορές βάζω την λογική μπροστά και άλλες το συναίσθημα. Τώρα τελευταία με κουράζει η λογική. Είναι όπως όταν χτίζω έναν ρόλο. Στην αρχή βάζω την λογική για να φτιάξω την δομή. Όταν το εξαντλήσω θέλω να συνεχίζω με το συναίσθημα. Το έχω πεθυμήσει το συναίσθημα, μου θυμίζει παλιές εποχές, μια παιδικότητα που τότε που την διανύαμε δεν μας ένοιαζε τίποτα. Πολλές φορές χαίρομαι με την καρδιά μου. Δεν μπορώ άλλο αυτή την μέση που ζούμε. Η φύση μου ζητάει κάτι πιο καθαρό. Σε περιόδους κρίσης προσπαθείς να συντηρήσεις τα πράγματα. Όμως η συντήρηση έχει κάτι καλό αλλά έχει και τον κίνδυνο να λιμνάσεις. Έχω ανάγκη από πετάγματα. Και αυτό το έμαθα κι από τους γονείς μου, από τον πατέρα μου που ήταν έμπορος και έτσι λειτουργούσε. Αυτό το να ονειρεύεσαι θέλω, να βλέπεις παραπέρα».

Νιώθεις καλλιτέχνης μόνο στην σκηνή ή και στην ζωή;

«Ναι, νιώθω και στην ζωή. Παλιά δεν θα το παραδεχόμουν εύκολα. Όμως τώρα, ναι, είμαι καλλιτέχνης».