Η Τζούλη Αγοράκη δοκιμάζει να ζήσει μια μέρα χωρίς κινητό

Το κινητό μου έκανε ένα σάλτο μορτάλε στο δάπεδο και έγινε κομμάτια. Αναπόφευκτο ήταν το σέρβις.

Μέχρι να μου πει ο τεχνικός πότε θα επισκευαστεί ένιωθα σαν να βρισκόμουν έξω από το χειρουργείο – «Λοιπόν γιατρέ θα το έχουμε σήμερα;» Χρειάζεται μια μέρα έχει πειραχτεί ο εγκέφαλος είπε σοβαρά, σαν νευροχειρουργός έξω από την εντατική .

«Μην μου το κάνετε αυτό» ψέλλισα σοβαρά χωρίς να αντιλαμβάνομαι τη γελοιότητας της δήλωσης μου. Ο τεχνικός έδειξε κατανόηση και μου είπε ότι μπορώ να βάλω την κάρτα σε ένα άλλο κινητό. Ήτα μια κάποια λύση.

Δεν

Εντελώς ξαφνικά με κυρίευσε η εκκεντρική ιδέα να ζήσω για 24 ώρες χωρίς το κινητό μου. Το ομολογώ, αυτό το «μαραφέτι» με έχει καταστήσει δέσμια μιας τεχνολογίας που για καιρό χλεύαζα.

Έχω γίνει τύπος 4G, serial wifi. Λίγη θάλασσα, λίγος ήλιος, και το wifi μου. Έχω γίνει αυτή που θέλει τα πολλά μεγαμπάιτ της, για να τσεκάρει facebook και instagram ανά μισή ώρα.

Αυτή που ενημερώνεται από τα site ενημέρωσης, σχεδόν νευρωτικά και όλη η ζωή περνάει από τις φωτεινές οθόνες μειωμένης όμως φωτεινότητας για να μην τα φτύσει γρήγορα η μπαταρία. Είμαι ο τύπος που το snapchat το οικειοποιούμαι πριν ακόμα απογειωθεί και το φοράω κατάσαρκα σπαταλώντας πολύτιμες ώρες. Το ομολογώ, κατάντησα κυνηγός της όποια ιντερνετικής μοδίτσας που θέλει τα υπνωτισμένα της σκυλιά να περνούν ώρες μηχανικά μπροστά από την οθόνη και να χαλάνε μάτια και εγκέφαλο.

Πως έφτασα εδώ; Ποιο κύμα τεχνολογικής εξέλιξης με παρέσυρε; Τι πανηγύρι ματαιοδοξίας είναι αυτό;

Ποιος θα το έλεγε εγώ που έβγαζα τη γλώσσα επιδεικτικά στους γκατζετάκηδες θα έκανα νούμερο ένα γκάτζετ της ζωής μου το κινητό. Πρώτη το αντικαθιστώ μόλις βγει το επόμενο μοντέλο, και πια είναι σύνηθες το : “Αμάν πια όλο με το κινητό σου ασχολείσαι” Πού να φανταζόμουν ότι κάτι μου έμοιαζε αρχικά ασήμαντο θα είχε τόση επίδραση πάνω μου. Έπρεπε να το στερηθώ μια μέρα, για να υπολογίσω πόσες ώρες χάνω απορροφημένη σε μια τόση δα οθόνη… Πόσες ώρες δεμένη χειροπόδαρα από την εικονική πραγματικότητα κόντρα στη ζωή που κυλάει .

«Πώς μας γράπωσε έτσι το τίποτα;» σκεφτόμουν με μια φιλοσοφική επίστρωση όμως τα χέρια μου ένιωθαν μια ινσταγκραμική πρώτη έλλειψη. Όπως και στο τσιγάρο έτσι και στο κινητό, χρειάζεσαι την κίνηση.

Πώς κύλησα έτσι στον εθισμό; Μήπως το μισό μήλο είναι σαν αυτό που έφαγε η Χιονάτη;

Όσο περνούσαν οι ώρες τόσο πιο ανάγκη το είχα. Οδηγούσα και είχα βάλει στο αυτί το hands free σε μια ψευδαίσθηση ένωσης με τη συσκευή μου που τόσο μου έλειπε. Όλο μιλάω και μιλάω, να κάτι που επίσης συνειδητοποίησα. Λίγη σιωπή δεν βλάπτει το έλεγε ο Πυθαγόρας το λέει και η τεχνική της Βιπάσανα.

«Αντί να ακούς τον εαυτό σου ακατάπαυστα να παρλάρει μείνε λίγο στην σιωπή, κοίμισε τους δράκους σου γλυκιά μου». Τέτοια μου έλεγα για να με καταλαγιάσω καθώς ο δράκος της έλλειψης γιγάντωνε.

Τι είναι το κινητό για μένα; Το «Είμαι και εγώ εδώ» για τους άλλους; Ένας ψεύτικος κόσμος που έχω φτιάξει σε Insta και Fb και μου αρέσει να ανακαλώ αυτή την κατασκευασμένη εικόνα μου; Τι είναι όλα αυτά τα τηλέφωνα της φλυαρίας μου; Γιατί ο εαυτός δεν σωπαίνει ποτέ και πια δεν παρατηρεί;

Τη μέρα χωρίς το κινητό μου ένιωσα την ανάγκη να μπω σε ένα παρκάκι και να δω λίγο τα δέντρα. Κάθε μέρα περνάω από το ίδιο πάρκο αλλά δεν έχω κοιτάξει τα δέντρα, δηλαδή τα βλέπω χωρίς να τα παρατηρώ. Εκείνη τη μέρα είχε ένα διακριτικό αεράκι, τα φύλλα κουνιόντουσαν ρυθμικά. Σαν η χορογραφία της φύσης να έριχνε πάνω μου την ευεργετική της σκιά. Κάθισα σε ένα παγκάκι πήρα μερικές διαφραγματικές αναπνοές άρχισα ένα αργό διάλογο με τον εαυτό μου Δεν σ αρέσει η πολυτέλεια να παρατηρήσεις έστω για πέντε λεπτά όλο αυτό; ο εαυτός μου απάντησε ναι , όμως το κινητό μου έλειπε.

Το αναζητούσα στην τσάντα μου, ασυναίσθητα έβαζα το χέρι στη τσέπη μιλούσα και το έψαχνα. Αργότερα έπαθα και μια μικρή κρίση πανικού που άκουγε στο όνομα «αμάν έχασα το κινητό» γιατί προς στιγμή ξεχάστηκα ότι ήταν στο σέρβις.

Ολημερίς μπορώ να πω είχα μια διαταραγμένη διπολική συμπεριφορά. Το ένα κομμάτι έλεγε πως ζούσες τόσα χρόνια χωρίς κινητό; έσω ελεύθερη παρατήρησε, δες νιώσε για λίγο αυτή την ηρεμία στο κεφάλι σου, και απ την άλλη ο άλλος εαυτός ούρλιαζε που τον είχε αποκλείσει από τα σόσιαλ του και αγωνιούσε για την επόμενη φωτογραφία ψευτο – ευτυχίας για τους ορκισμένος ψεύτικους φίλους. Τελικά μήπως είναι μεγαλύτερη η ανάγκη τροφοδοσίας σε αυτούς τους ψεύτικους από τους αληθινούς; Ίσως γιατί στους ψεύτικους είμαι το εξιδανικευμένο μου «εγώ». Στις μέρες του Instagram δεν υπάρχει οικονομική κρίση, δεν υπάρχει ματαίωση όλα είναι απέραντα ξανθά και βολικά και πισίνες και μπάνια και εστιατόρια γιατί κάνεις δεν ξέρει ότι ξεθάβω παλιές φωτό από μέρες πιο ευοίωνες. Το Μπαλί αναβιώνει και μέσα απο την αναβίωση με παρασύρει και μένα από το πραγματικό στο φαντασιακό. Τι λέτε για όλα αυτά κύριε Σαρτρ; Τι λέτε για το μη πραγματικό του κινητού μου και την ανάγκη μου να προσποιούμαι ότι είναι πραγματικό;

Το βράδυ η υστερία κορυφώθηκε. Ο φίλος μου άργησε στο εστιατόριο και έπαθα πανικό μήπως κάτι είχε αλλάξει στο πρόγραμμα και δεν είχε τρόπο να με ενημερώσει. Ούτε όμως και εγώ είχα τρόπο να τον βρω. Από καιρού έχω καταργήσει τη σταθερή τηλεφωνία, έτσι χωρίς κινητό δεν έχω τρόπο να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο. Παλιά στο δρόμο υπήρχαν και κάτι τηλεφωνικοί θάλαμοι πλέον αν δεν έχεις κινητό την έκατσες τη βάρκα της επικοινωνίας. Τα περίπτερα δεν διαθέτουν πλέον σταθερά τηλέφωνα. Σκεφτόμουν εναγωνίως να παρακαλέσω κάποιον να μου δανείσει το κινητό του μα δεν ήξερα το τηλέφωνο του απ” έξω. Να και ένα άλλο παράδοξο στις μέρες των κινητών: το μυαλό τεμπελιάζει, ξεχνάς και την αποστήθιση και αφήνεις το κινητό να θυμάται για λογαριασμό σου.

Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά έβλεπα τους άλλους ανθρώπους αφηρημένους στα κινητά τους και ένιωθα σαν να είχα χάσει το βασίλειο μου.

Σκεφτόμουν ότι όλα τα τηλέφωνα των ανθρώπων που με αφορούσαν ήταν στο χαλασμένο μου τηλέφωνο και ένιωθα ένα κάποιο είδος εγκλωβισμού, σε μια χώρα μοναξιάς μέσα στην πόλη. Τι θα σκέφτονταν οι φίλοι μου; Ευτυχώς είχα ενημερώσει κάποιος από το Facebook απ” τον υπολογιστή. Όταν όμως δεν ήμουν στον υπολογιστή ήμουν σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων χωρίς τον κούνελο.

Και αν χαθούν τα νούμερα των φίλων μου; Και αν ο εγκέφαλος του κινητού μου έχει πρόβλημα και τα απορρίψει; Τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό είναι πραγματικά τα πιο βασανιστικά.

Οι δυο φωνές μέσα μου πανηγύριζαν. Η μια έλεγε:

«Ε και; Θα τα ξαναβρείς, και θα κάνεις και το ποιοτικό σου ξεκαθάρισμα, και η άλλη φωνή η πιο ματαιόδοξη έβλεπε θερβαντικούς ανεμόμυλους.

Η νύχτα βγήκε με ανασφάλεια. Ακόμα και όταν η παρέα μου ήρθε ένιωθα ότι μου έλειπε κάτι σημαντικό.

Οι δυο φωνές μέσα μου δεν καταλάγιασαν. Κοιμήθηκα σχεδόν βασανιστικά και συνειδητοποίησα ότι ακόμα και για να με πάρει ο ύπνος κοιτάζω Instagram και Facebook. Ω, οϊμέ.

Την άλλη μέρα ήμουν νωρίς έξω από το κατάστημα. Το κινητό μου είχε γίνει σαν καινούργιο και τίποτα δεν είχε χαθεί από την μνήμη. Δεν ξέρω ακόμα να πω αν κέρδισα ή έχασα μια μέρα. Ξέρω να πω ότι από εκείνη τη μέρα κάνω πιο συνειδητή χρήση. Την ώρα που θέλω να χαζέψω άσκοπα σ αυτό το αφήνω και πιάνω το βιβλίο μου. Μου έχω επιβάλει ένα πιο αυστηρό πρόγραμμα εγκράτειας ίσως γιατί είδα την βασανιστική προσκόλληση μου.

Και μέσα στη μέρα κάποιες ώρες είμαι σε «airplane mode”. Για τους άλλους είμαι εκτός λειτουργίας, σε ένα αέναο ταξίδι ισορροπιών ανάμεσα στον κόσμο που η τεχνολογία με τραβά και στον εσωτερικό μου ρυθμό που ζητά τη βραδύτητα. Θέλω να μπορώ άνετα να αντέχω μια μέρα χωρίς κινητό. Θέλω να θυμάμαι πιο πολλά νούμερα απ” έξω, θέλω να μην έχω εξάρτηση θέλω να μπορώ να μην χρειάζεται να επιβεβαιώνω μέσα απ αυτό. Γιατί ναι το κινητό μου και μια μέρα δη χωρίς αυτό μου απέδειξε περίτρανα το… χτυπάω άρα υπάρχω. Και θέλω όσο χτυπάει η καρδιά μου να υπάρχω. Αυτά.