Το ζευγάρι ηλικιωμένων που επέλεξε να πεθάνει την ίδια στιγμή -Μια συγκλονιστικά συγκινητική ιστορία αγάπης

Όταν αποφάσισαν να πεθάνουν μαζί, την ίδια στιγμή, δυο ηλικιωμένοι Αυστραλοί έγραψαν το τελευταίο κεφάλαιο μιας ιστορίας αγάπης που διήρκεσε 70 χρόνια.

«Στις τελευταίες τους στιγμές, ο Ρον και η Αϊρίν ξάπλωσαν μαζί σε ένα μονό κρεβάτι, με ένα απαλό χαμόγελο στα πρόσωπά τους. Φορούσαν ειδικά πουκάμισα που είχαν διαλέξει για την περίσταση. Το μόνο σημάδι για το τι επρόκειτο να συμβεί ήταν οι δύο καθετήρες, ένας σε κάθε χέρι τους, που ήταν πλεγμένα μεταξύ τους, με μακριούς λεπτούς σωλήνες που έφταναν μέχρι πίσω

Ετσι ξεκινάει η αφήγηση της αυστραλής δημοσιογράφου Sharnee Rawson, αναφορικά με τις τελευταίες στιγμές των παππούδων της. Και συνεχίζει:

«Φάνηκε σαν μια αιωνιότητα μέχρι να φτάσουν εδώ – στην πραγματικότητα ήταν περίπου τρεις εβδομάδες – με αμέτρητα πιθανά εμπόδια. Αλλά ήταν έτοιμοι να το κάνουν. Ο Ρόναλντ και η Αϊρίν ήταν έτοιμοι να πραγματοποιήσουν την τελευταία τους επιθυμία: να πεθάνουν ειρηνικά μαζί».

Οι δυο Αυστραλοί γνωρίστηκαν στο South Hurstville τη δεκαετία του 1950. Η Irene αψήφησε την επιθυμία του πατέρα της και παντρεύτηκε σε ηλικία μόλις 19 ετών. Ως η μικρότερη από επτά αδελφές, έπρεπε να μείνει στο πατρικό της και να φροντίζει την άρρωστη μητέρα της. Ο Ron, του οποίου οι γονείς και τα μεγαλύτερα αδέλφια είχαν μεταναστεύσει από το Λονδίνο στις αρχές της δεκαετίας του 1930, τη γνώρισε μέσω ενός φίλου και την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Η αγάπη τους άντεξε. Έκαναν τέσσερα παιδιά στο Σίδνεϊ πριν μετακομίσουν με την οικογένειά τους στο Port Macquarie τη δεκαετία του 1960.

«Η κόρη τους, δηλαδή η μαμά μου, μιλάει με μεγάλη νοσταλγία για την παιδική της ηλικία, μεγαλώνοντας στις όχθες του ποταμού Hastings, με τα πόδια γεμάτα άμμο. Οι δρόμοι όπου γνώριζαν τα ονόματα όλων των γειτόνων και τα απογεύματα που περνούσαν μαζεύοντας στρείδια από τις πέτρες του ποταμού για να τα φάνε», σημειώνει η δημοσιογράφος. Και προσθέτει:

«Στις δεκαετίες που μεσολάβησαν μεταξύ της παιδικής ηλικίας της μητέρας μου και της δικής μου, οι παππούδες μου ταξίδεψαν στην Αυστραλία με τροχόσπιτο, μένοντας για μεγάλο διάστημα στο Περθ και οπουδήποτε αλλού τους άρεσε».

Τη δεκαετία του 1990, αγόρασαν ένα μικρό αγρόκτημα στο Unumgar, μια περιοχή με γαλακτοκομικά προϊόντα στο εσωτερικό της χώρας, στα σύνορα του Κουίνσλαντ με τη Νέα Νότια Ουαλία. Μέχρι τότε, είχαν πέντε εγγόνια και άρχισαν να μετατρέπουν το κτήμα σε έναν παράδεισο για τα παιδιά. Τελικά επέστρεψαν στο Πορτ Μακουάρι, για να περάσουν τα τελευταία τους χρόνια με την ευρύτερη οικογένεια.

«Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που οι παππούδες μου μού είπαν ότι ήθελαν να περάσουν τα τελευταία τους χρόνια μαζί. Ένιωθα σαν να το ήξερα πάντα, και προς έκπληξή μου το ίδιο ένιωθαν και πολλοί άλλοι. Πριν αποφασίσουν να προσφύγουν στην εθελοντική ευθανασία, μάθαμε ότι το είχαν πει από νωρίς σε πολλούς ανθρώπους», λέει η εγγονή του ζευγαριού.

Ούσα πολύ περήφανη, η Αϊρίν είχε φροντίσει τα αδέλφια και τους φίλους της στα τελευταία στάδια της ζωής τους, βλέποντας από πρώτο χέρι πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι το τέλος της ζωής. Πριν από τουλάχιστον 10 χρόνια, είχε πει σε όλους ότι όταν έρθει η ώρα της, θέλει να φύγει με τον δικό της τρόπο.

Πρώτα η μοίρα τής στέρησε την όραση, με το γλαύκωμα να την κάνει σχεδόν εντελώς τυφλή, και στη συνέχεια την επιβάρυνε με μια φρικτή και σκληρή εκφυλιστική πάθηση της σπονδυλικής στήλης. Έχασε πρώτα την ευκινησία και την αίσθηση στα χέρια και τα πόδια της, καθώς τα νεύρα της καταστρέφονταν σιγά-σιγά από τους σπασμένους σπονδύλους, με αποτέλεσμα να παραλύσει εντελώς τελικά.

Τον Απρίλιο, όταν η νευρική βλάβη εξελίχθηκε σε δυσφαγία και δεν μπορούσε πλέον να φάει, αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα.

«Τελείωσα», είπε. «Έκανα όλα όσα ήθελα. Είμαι έτοιμη να φύγω».

Η Νέα Νότια Ουαλία ήταν η τελευταία πολιτεία της Αυστραλίας που νομιμοποίησε την εθελοντική υποβοηθούμενη ευθανασία, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 2023. Τα κριτήρια επιλεξιμότητας είναι αυστηρά. Στη Νέα Νότια Ουαλία, ένα άτομο πρέπει να υποβάλει τρεις αιτήσεις (δύο προφορικές και μία γραπτή), να αξιολογηθεί από δύο διαφορετικούς γιατρούς και μια επιτροπή και, το πιο σημαντικό, να πάσχει από μια ανίατη ασθένεια που αναμένεται να προκαλέσει το θάνατό του εντός έξι μηνών.

Κατά τους πρώτους επτά μήνες από τη νομιμοποίηση της ευθανασίας στη Νέα Νότια Ουαλία, 1.141 άτομα υπέβαλαν πρώτη αίτηση για πρόσβαση στη VAD και 398 ασθενείς πέθαναν μέσω της υπηρεσίας.

Η πρώτη αξιολόγηση της Αϊρίν ήταν αμφιλεγόμενη. Δεν ήταν σαφές εάν η πάθηση της σπονδυλικής στήλης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «ανίατη ασθένεια». Ο Ron, συγκλονισμένος από την κατάσταση και τα δικά του πολυάριθμα προβλήματα υγείας, υπέστη σοβαρή κρίση πανικού. Οι κρίσεις αυτές ήταν συχνές και τον καθιστούσαν ανίκανο σωματικά και διανοητικά. Ένας από τους ιατρούς σχολίασε ότι πιθανότατα θα πληρούσε τα κριτήρια πιο εύκολα από την γυναίκα του.

Ο Ron ήταν απολύτως σαφής και ανένδοτος. Δεν ήθελε να ζήσει χωρίς την αγάπη του. Ήταν έτοιμοι να γράψουν το τελευταίο κεφάλαιο μιας ιστορίας αγάπης που διήρκεσε επτά δεκαετίες.

Οι επόμενες εβδομάδες ήταν απίστευτα αγχωτικές. Ο καθένας τους έπρεπε να περάσει από τρία στάδια, το ένα μετά το άλλο, με τον θεράποντα ιατρό τους να ισορροπεί σε μια λεπτή γραμμή, προσαρμόζοντας τη φαρμακευτική αγωγή ώστε να τους κρατάει άνετους χωρίς να επηρεάζει την ικανότητά τους να λάβουν μια σαφή απόφαση. Οποιαδήποτε διαταραχή ή απώλεια των διανοητικών ικανοτήτων θα μπορούσε να τους αποκλείσει. Για άτομα 90 ετών, αυτό θα μπορούσε να προκληθεί από κάτι τόσο απλό όσο ένας πυρετός.

«Μόλις λίγους μήνες νωρίτερα είχαμε γιορτάσει όλοι μαζί την 70ή επέτειο του γάμου τους με μπαλόνια και μια τεράστια τούρτα. Παρ' όλα αυτά, η απόφασή τους ήταν αμετάκλητη και κατηγορηματική. Είχαν μια υπέροχη ζωή, είχαν κάνει όλα όσα ήθελαν και είχε έρθει η ώρα να φύγουν», σημειώνει η αυστραλή δημοσιογράφος.

Μόλις η Επιτροπή Εθελοντικής Υποβοηθούμενης Θανάτωσης της Νέας Νότιας Ουαλίας έδωσε την τελική έγκριση, ορίστηκε η ημερομηνία. Έγιναν όλες οι απαραίτητες προετοιμασίες. Ακόμα και με τις εγκρίσεις, υπήρχαν ακόμα εμπόδια να ξεπεραστούν. Υπήρχαν ψυχολογικές αξιολογήσεις της τελευταίας στιγμής.

«Οι γιατροί μάς είχαν πει ότι μόνο οι μισές από τις περιπτώσεις ευθανασίας προχωρούν τελικά – τα στοιχεία από τις πολιτείες τοποθετούν τον αριθμό μεταξύ 30% και 35%. Τι θα γινόταν αν ένας από τους δύο άλλαζε γνώμη την τελευταία στιγμή;», λέει η εγγονή του ζευγαριού. Και θυμάται τις τελευταίες στιγμές των παππούδων της ως εξής:

«Τη νύχτα πριν από την τελική ημέρα, μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι των γονιών μου στο Port Macquarie, καθισμένοι γύρω από το τραπέζι με τη γιαγιά και τον παππού για ένα τελευταίο γεύμα. Μια θολούρα από δάκρυα και γέλια. Κατά κάποιον τρόπο, ένιωθα σαν να είχα ήδη θρηνήσει για τον χαμό τους, ειδικά όταν πήγα τον άντρα μου και τα δύο αγόρια μου να τους αποχαιρετήσουν δύο εβδομάδες νωρίτερα. Ο τριών ετών γιος μου ανέβηκε στα γόνατα του παππού για να του δείξει τη συλλογή του από πλαστικά έντομα και μίλησαν για ώρα για τις ακρίδες και τις ακρίδες. Η γιαγιά γύριζε το κεφάλι της μέχρι που βρήκε το σημείο στο βλέμμα της που ακόμα λειτουργούσε, το έστρεψε στον άντρα μου και του είπε να με προσέχει. Εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι ήταν τόσο σίγουροι, τόσο αποφασισμένοι. Μου είπαν ότι τα αγόρια μου ήταν ξεχωριστά και προορισμένα για μεγάλα πράγματα, και εκείνη τη στιγμή λύγισα και έβαλα τα κλάματα».

Η διαδικασία ήταν προγραμματισμένη για τις 10.30 και αρχίσαμε να μαζευόμαστε στο δωμάτιό τους από τις 9.30 το πρωί. Ο πατέρας μου άνοιξε μπουκάλια σαμπάνιας και όλοι μαζί ήπιαμε. Το προσωπικό της κουζίνας του οίκου ευγηρίας έφερε ένα καροτσάκι γεμάτο σάντουιτς, καραμέλες και τσάι και καφέ.

«Και οι δύο παππούδες μου επέλεξαν να πεθάνουν με ιατρική βοήθεια, αντί να το κάνουν μόνοι τους, και χρειάστηκαν τέσσερις γιατροί στο δωμάτιο. Οι δύο γιατροί μας καθοδήγησαν σε όλη τη διαδικασία με ατελείωτη υπομονή, ενσυναίσθηση και φροντίδα. Μας είπαν με ευγένεια ότι είχε έρθει η ώρα και η Irene ξάπλωσε δίπλα στον Ron στο κρεβάτι. Έβαλαν τα καλώδια και απομακρύνθηκαν, ώστε να μας αφήσουν να είμαστε δίπλα τους. Ο Ρον και η Αϊρίν κρατήθηκαν χέρι-χέρι. Από πίσω ακουγόταν το τραγούδι "You Are My Sunshine". Κάθισα δίπλα στον παππού μου και κράτησα το άλλο του χέρι, ενώ η μαμά μου, ο αδελφός μου και τα ξαδέρφια μου περικύκλωσαν τη γιαγιά από την άλλη πλευρά».

Η γιαγιά της πρόλαβε να πει: «Φεύγω – σας αγαπώ όλους». Και καταλήγει η Αυστραλή:

«Και τότε συνέβη. Ήρεμα, γρήγορα, με αξιοπρέπεια. Σε ένα δωμάτιο γεμάτο αγάπη, με χαμόγελα στα πρόσωπα και χωρίς πόνο. Μας είχαν πει ότι η ακοή είναι η τελευταία αίσθηση που χάνεται, οπότε επαναλάβαμε "Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ", μέχρι να είμαστε σίγουροι ότι είχαν τελικά φύγει».

Πηγή: Guardian

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr