Έζησε 20 χρόνια τρώγοντας μόνο 3 πράγματα -Σήμερα, δοκιμάζει φαγητό για πρώτη φορά

Αν ακούγατε ότι κάποιος μεγάλωσε μη γνωρίζοντας πώς είναι να τρως, πώς θα σας φαινόταν; Η ιστορία του Μπεν Σάτερ είναι πολύ ιδιαίτερη.

Ο 24 ετών σήμερα Μπεν Σάτερ δεν είχε φάει τρόφιμα με την έννοια που τη γνωρίζουμε όλοι επί σχεδόν 19 χρόνια, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του δηλαδή.

Για χρόνια, η διατροφή του αποτελούνταν από κουτιά «χυμών» που ονομάζονταν Neocate Splash, ένα ιατρικό παρασκεύασμα, το οποίο του παρείχε όλα τα θρεπτικά συστατικά που χρειαζόταν

για να επιβιώσει - και περιστασιακά τρία τρόφιμα για τα οποία είχε λάβει το πράσινο φως: πατάτες, ρύζι και καλαμπόκι, καθώς πάσχει από ένα σπάνιο σύνδρομο. Συγκεκριμένα διαγνώστηκε σε ηλικία μόλις 15 μηνών με ηωσινοφιλική γαστρεντερίτιδα (EGE) - μια σπάνια, χρόνια ασθένεια όπου το σώμα επιτίθεται σε ορισμένα τρόφιμα σαν να ήταν επιβλαβείς εισβολείς.

Το 2021 του χορηγήθηκε ένα επαναστατικό φάρμακο, το Dupixent και έτσι -με κάποιες εξαιρέσεις όπως ψάρι και αυγό- άρχισε να τρώει σχεδόν τα πάντα.

Και καθώς στα 20 για πρώτη φορά δοκίμασε φαγητά που όλοι οι υπόλοιποι είχαν την ευκαιρία να τρώνε επί χρόνια, καταγράφει και ποστάρει τις αντιδράσεις του στο ΤikTok. Οχι δεν τρελαίνεται με τα πάντα. Είναι τρομερά σχολαστικός και τρομερά περιγραφικός με το τι νιώθει και πώς του φαίνεται, με ό,τι τρώει για πρώτη φορά στα βίντεό του.

Εδώ δοκιμάζει σταφύλι. Και του άρεσε:

Εδώ βάφλα και επίσης του άρεσε:

Καρπούζι

Κοτομπουκιές

Μια απόλυτα φυσιολογική ζωή και χωρίς να είναι το φαγητό το επίκεντρο

Ο ιδιος περιέγραψε τη ζωή του με αυτή την ιδιαίτερη πάθηση, που δεν του δημιούργησε ιδιαίτερο πρόβλημα, με τους γονείς του να καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια για να προσαρμόσουν τη ζωή όλης της οικογένειας γύρω από το διατροφικό πρόβλημα του μικρότερου παιδιού τους, ο Μπεν Σάτερ έχει τρία μεγαλύτερα αδέλφια. Οπως λέει «οι γονείς και η οικογένειά μου ήταν πραγματικά ανένδοτοι στο να μην έχει να κάνει με το φαγητό το δείπνο κάθε βράδυ. Ήταν για να περάσουμε χρόνο οικογενειακώς. Ήταν για να μάθουμε ο ένας για την καθημερινότητα του άλλου».

Με τρία μεγαλύτερα αδέρφια στο σπίτι, η μητέρα του προσπαθούσε να συμπεριλαμβάνει τον Σάτερ σε όσο το δυνατόν περισσότερες δραστηριότητες – πάντα έβρισκε δημιουργικούς τρόπους να τον κάνει να νιώθει «φυσιολογικός» με τον δικό του τρόπο, ειδικά σε γιορτές που περιστρέφονταν γύρω από το φαγητό, όπως το Halloween και η Ημέρα των Ευχαριστιών.

Για κάποια γενέθλια, οι γονείς του επικοινώνησαν με μια εταιρεία που κατασκεύαζε μηχανήματα για μαλλί της γριάς, εξηγώντας τους ακραίους διατροφικούς περιορισμούς του γιου τους. Δεδομένου ότι η απλή ζάχαρη ήταν ασφαλής, η εταιρεία έκανε δώρο στον Sutter τη δική του μηχανή, ώστε να μπορεί να απολαμβάνει άοσμο μαλλί της γριάς - μία από τις λίγες λιχουδιές που μπορούσε πραγματικά να φάει - όποτε ήθελε.

Οι γονείς του Σάτερ του υπενθύμιζαν πάντα να μην λυπάται τον εαυτό του και ότι μπορούσε ακόμα να απολαμβάνει τη ζωή, ακόμα και χωρίς να βιώνει το φαγητό όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί του.

Και όταν άρχισε να τρώει...

Ωσπου ήρθε η στιγμή στη ζωή του που μπόρεσε να φάει χάρη σε ένα φάρμακο. Και σιγά σιγά να γνωρίζει βασικά τρόφιμα που όλοι τρώμε σαν να είναι κάτι το φυσιολογικό ενώ για εκείνον είναι μια πραγματικά πρωτόγνωρη εμπειρία. Ο ίδιος εξηγεί στο People ότι έχει ιδιαίτερο κόλλημα με τις υφές, του αρέσει ό,τι τρώει να είναι τραγανό και είναι αυτό που συνεχώς φαίνεται να αναζητά!

Πριν πάρει το φάρμακο το να δοκιμάσει μια νέα τροφή ήταν μια πραγματικά επίπονη διαδικασία καθώς θα έπρεπε να το τρώει με συνέπεια, κάθε μέρα, για έναν ή δύο μήνες και στη συνέχει να υποβάλλεται σε ενδοσκόπηση, διαδικασία που δεν ήταν ευχάριστη. Ετσι έπινε απλά τον ειδικό «χυμό» και τα τρία τρόφιμα που του επιτρεπόταν έτσι και αλλιώς να φάει.

Καθώς θυμάται την πρώτη φορά που έφαγε κάτι μετά τη θεραπεία με το φάρμακο που τον βοήθησε, ο 24χρονος νεαρός περιγράφει όταν η σύζυγός του έβαλε μπροστά του ένα κομμάτι σέλινο και ένα baby καρότο, θεωρώντας ότι ως τραγανά λαχανικά θα του άρεσαν, εκείνος δοκίμασε μια απίστευτα μικρή μπουκιά. Δεν του άρεσε και τα πέταξε στα σκουπίδια, συνειδητοποιώντας εκείνη τη στιγμή ότι η διαδικασία του να αρχίσει να τρώει θα ήταν πιο δύσκολη από ό,τι περίμενε.

Εξηγεί επίσης ότι δεν μπορεί να φάει μεγάλες ποσότητες, χορταίνει εύκολο ενώ το να φάει είναι γενικά μια διαδικασία που κρατά ώρα. Περιγράφει πως ένα απλό σάντουτις με ζαμπόν, τυρί, μαρούλι, χρειάζεται περί τις δύο ώρες για να το φάει ολόκληρο.

Για τη σημερινή του ζωή αναφέρει ότι δεν έχει αποκτήσει τη συνήθεια να κάθεται για να φάει. Δεν έχω αποκτήσει τη συνήθεια να ετοιμάζει φαγητό και δεν ξέρει να μαγειρεύει.

Έχει δει σχόλια στο διαδίκτυο από ανθρώπους που λένε ότι δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή χωρίς φαγητό - αλλά για αυτόν, δεν είχε ποτέ σημασία τι δεν μπορούσε να φάει, αλλά τι μπορούσε να πετύχει ανεξάρτητα από την κατάστασή του.

«Οπότε σίγουρα πιστεύω ότι απλώς δημιούργησα μια οπτική γωνία: Απλώς συνέχισε», λέει στο People. «Υπάρχουν πολλά στη ζωή για να απολαύσεις και δεν χρειάζεται να περιστρέφονται γύρω από το φαγητό».

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr