Το σύνδρομο του Καζανόβα

Το μπάσκετ, ειδικά στα εγχώρια πρωταθλήματα και κυρίως λόγω της καθιέρωσης των «σειρών» αγώνων, είναι στατιστικά το άθλημα με τις λιγότερες εκπλήξεις. Το άθλημα όπου κανόνας είναι η τελική επικράτηση (και όχι μια μεμονωμένη νίκη) της καλύτερης-ισχυρότερης ομάδας. Στατιστικά ο ισχυρός χάνει πιο εύκολα σε ματς μια κι έξω, όπως ένας τελικός ή ένα ματς σε μεγάλη διοργάνωση εθνικών ομάδων. Θυμηθείτε τη νίκη της Εθνικής μας επί των ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Απέναντι σε μια ομάδα με αστέρες του ΝΒΑ, η οποία σε σειρά αγώνων θα μας έκανε με τα κρεμμυδάκια, γιατί όσο εύκολο είναι να πιάσουν μια φορά όλα τα τρικ, άλλο τόσο δύσκολο είναι να πιάνουν πάντα. Εν τέλει, το μπάσκετ είναι άθλημα... δίκαιο. Σε βάθος χρόνου, ο καλύτερος επιβραβεύεται και κερδίζει τον καλό. Δεν ισχυρίζομαι αυθαίρετα πως ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος από τον καλό Ολυμπιακό επειδή τον κέρδισε στο Σεφ (για πρώτη φορά φέτος), γιατί αυτός ο αγώνας, ο πρώτος τελικός, ήταν μόνο η αρχή μιας σειράς. Ωστόσο, δεν μπορούμε και να αγνοήσουμε κάποια δεδομένα. Τα οποία δεν λένε πως ο κανόνας δεν είναι το φετινό 3-0 του Ολυμπιακού, αλλά τα σερί πρωταθλήματα του Παναθηναϊκού. Άλλο άγχος σε φορτώνουν τρεις μεμονωμένες ήττες, μία τον Γενάρη, μία τον Απρίλη και μία τον Μάη και άλλο η συνεχής παρακολούθηση της πλάτης του αντιπάλου. Ο οποίος, παράλληλα, όντας σε θέση ισχύος και με έναν προπονητή-εγκέφαλο πάνω από δέκα χρόνια στον πάγκο του, δεν προχωρά –σχεδόν– ποτέ σε σπασμωδικές κινήσεις για να βρει επιτέλους –με κάποιο θαύμα– το κουμπί του αντιπάλου του, αλλά αντιθέτως κάθε χρόνο χτίζει πάνω στον ίδιο κορμό, στις ίδιες βάσεις, στην ολοένα αυξανόμενη εμπειρία, προσθέτοντας τεχνογνωσία και άλογα σε ένα όχημα που τρέχει με κεκτημένη ταχύτητα. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός, μένοντας 14 χρόνια στη σκιά του αιωνίου αντιπάλου, πάει κάθε χρόνο να φέρει τα πάνω κάτω με τεχνάσματα, κινήσεις εντυπωσιασμού, ρίσκα, δοκιμασμένες συνταγές του παρελθόντος, κάποιες φορές ακόμα και με κομπογιαννίτικες μεθόδους, γιατί είδαμε και τέτοιες όλα αυτά τα χρόνια. Κάθε χρόνο και κάτι καινούργιο, σχεδόν κάθε χρόνο άλλη ομάδα, άλλο «κόλπο», άλλες, νέες και εν τέλει φρούδες ελπίδες. Όλα αυτά δημιουργούν σύνδρομα, τα οποία προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω του στηριζόμενος σε κάθε ευκαιρία στην οποιαδήποτε μεμονωμένη επιτυχία. Έστω κι αν αυτή είναι ψευδαίσθηση. Είναι σαν να πηγαίνεις σε ίματζ μέικερ επειδή δεν σταυρώνεις γκόμενα με τίποτα, να σου λέει «άλλαξε στιλ», να αλλάζεις 30 στιλ, να βρίσκεις γκόμενα στο 31ο, να κάνεις μαζί της τρία καλά κρεβάτια και μετά να νομίζεις πως είσαι ο Καζανόβας. Αποτέλεσμα; Χυλόπιτα από την επόμενη, καλύτερη γκόμενα που δεν εκτίμησε το 31ο στιλ και επιστροφή στον ίματζ μέικερ για το 32ο... Βέβαια, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν υπάρχει άλλη υπομονή. Ο κόσμος έχει βαρεθεί να περιμένει. Είδατε πώς έφευγαν απογοητευμένοι οι οπαδοί από το Σεφ; Πριν τελειώσει το ματς και χωρίς ελπίδα. Κάτι λίγοι, που έχουν τα μυαλά του –παιχταρά μεν, μισότρελου δε– Τεόντοσιτς, είχαν μείνει να γκριν