Το Μάιο ξυρίζουν το γαμπρό

O Nίκος Παπαδογιάννης σχολιάζει στο blog του το θρίαμβο του Παναθηναϊκού στο μεγάλο τελικό της Α1 και την αντεπίθεση της Θεσσαλονίκης στον μικρό. Γνωρίζετε, δα, πότε βγάζουν τα ξουράφια για να ξουρίσουν το γαμπρό. Το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο. Ο πρωταθλητής του χειμώνα ή του Απρίλη δεν κερδίζει τίποτε παρά μόνο μερικές επικεφαλίδες, να τις έχει για σουβενίρ ώστε να θυμάται τις μεγάλες νίκες του. Οι τίτλοι κρίνονται στα πλέι οφ, όταν βγαίνει να τραγουδήσει η χοντρή.  Το ανακάλυψε με οδυνηρό τρόπο αντιμέτωπη με τον Παναθηναϊκό η Μπαρτσελόνα, το ανακάλυψε χθες και ο Ολυμπιακός. Αυτός, τουλάχιστον, έχει χρόνο μπροστά του για να διορθώσει το κακό. Δύναμη έχει; Τα σβησμένα μάτια των παικτών και των οπαδών του μετά το αποψινό στραπάτσο αφήνουν ελάχιστα περιθώρια για «κόκκινη» αισιοδοξία. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο Παναθηναϊκός απέπνεε τη σιγουριά της ομάδας που έχει περπατήσει αυτά τα κατατόπια ξανά και ξανά. Δεν πανικοβλήθηκε στο 21-12 του 9ου λεπτού ούτε ένιωσε το έδαφος να τρέμει όταν ισοφαρίστηκε σε 68-68 από το ξέσπασμα του Σπανούλη. Χρειαζόταν έναν δήμιο της τελευταίας στιγμής και γνώριζε καλά πού έπρεπε να απευθυνθεί. Ο άνθρωπος που παίζει πάντοτε σαν να βρίσκεται στην αυλή του σπιτιού του στα Ιλίσια, λέγεται Αντώνης Φώτσης. Θυμάστε την Πολωνία; Όταν τον είδα να σηκώνεται για τρίποντο τη στιγμή που κρινόταν το χάλκινο μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ, πετάχτηκα για να πανηγυρίσω. Χθες το διέπραξε ξανά, στο 68-68, όταν το ΣΕΦ κόχλαζε και ο πρώτος τελικός κρεμόταν από μια κλωστή. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, ο κρατήρας του ηφαιστείου ήταν πλημμυρισμένος από παγωμένο νερό. Και η χοντρή σοπράνο φορούσε πράσινο φόρεμα. Τα θεμέλια, φυσικά, τα τοποθέτησε ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Στο πρώτο ημίχρονο έπαιζε τον Ολυμπιακό σχεδόν μόνος του, μέχρι που βρήκε στήριγμα στο πρόσωπο και στο στιβαρό κορμί του ξεχασμένου Μάριτς. Οι δυο τους έγιναν αντίβαρο στην αρχική υπεροχή των «κόκκινων». Αλλά ο Παναθηναϊκός είχε και άλλους σκαπανείς στις τάξεις του. Βοήθησαν για να βγει το διπλό όχι μόνο οι συνήθεις ύποπτοι, αλλά και ρεζέρβες τύπου Τέπιτς ή Καϊμακόγλου. Ο αντίστοιχος Τέπιτς του Ολυμπιακού ήταν ο Χαλπερίν, ο αντίστοιχος Καϊμακόγλου ο Κέσελ. Μηδέν οξέα και μηδέν λιπαρά χθες οι παγκίτες του Ίβκοβιτς. Ψυχή ψαριού σε κορμί γατίσιο. Νωρίτερα, στην Πυλαία, η Θεσσαλονίκη υπενθύμισε στην Αθήνα ποια πόλη κυοφόρησε στα σπλάχνα της το ελληνικό μπάσκετ. Η πρώτη αναμέτρηση του ΠΑΟΚ με τον Άρη έκρυβε μέσα της το dna των αλησμόνητων ντέρμπι της δεκαετίας του '80, χωρίς φυσικά να έχει για πρωταγωνιστές παίκτες ανάλογου βεληνεκούς. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ξέρετε, πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνουν οι φανέλες, η παράδοση, τα λάβαρα, τα σύμβολα. Πάνω στο παρκέ, ο ΠΑΟΚ είναι πάντα ο ΠΑΟΚ και ο Άρης είναι πάντα ο Άρης. Το ποδοσφαιρικό μίσος των "indignados" της πόλης υποχωρεί και η αύρα του μπάσκετ διοχετεύεται παντού, έτσι, για να μη ξεχνάμε την κληρονομιά του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Κόρφα και των άλλων. Τουλάχιστον τρεις από τους πρωταγωνιστές εκείνων των καιρών βρέ