«Στην 4η Απριλίου βλέπω τον πατέρα μου»

Η κόρη του μεγάλου αρχηγού της ΑΕΚ του 1968, Γιώργου Αμερικάνου, Χριστίνα, αρθρογραφεί ανήμερα της 43ης επετείου από τον άθλο του Καλλιμάρμαρου.Ο «Παγκόσμιος» νοσηλεύεται στο νοσοκομείο «Υγεία» και δίνει ακόμη μία «μάχη» από την οποία άπαντες ευχόμαστε να βγει νικητής…

Αναλυτικά το συγκινητικό άρθρο της δημοσιογράφου της εφημερίδας «Βραδυνή» στην σημερινή «ΩΡΑ ΤΩΝ ΣΠΟΡ»:«4 ΑΠΡΙΛΗ 1968. Είναι περίεργο το πόσα πολλά πράγματα μπορεί να μου θυμίζει μία ημέρα, κατά την οποία δεν είχα γεννηθεί! Θα πει κανείς ότι είναι λογικό, μια και είμαι κόρη του Γιώργου Αμερικάνου, του αρχηγού της ομάδας της ΑΕΚ που κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων στις 4 Απριλίου του 1968, να έχω μάθει απ’ έξω το τι συνέβη εκείνη την ημέρα, από το πρωί που ξύπνησε ο πατέρας μου, ως το βράδυ που σήκωνε στα χέρια του το βαρύτιμο τρόπαιο μέσα στο Καλλιμάρμαρο και μπροστά σε 80.000 φιλάθλους! Και όμως δεν είναι έτσι…ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ η 4η Απριλίου του 1968 είναι η μέρα που -κατά ένα περίεργο τρόπο- μου φέρνει στο μυαλό το βροντερό γέλιο του πατέρα μου! Γι’ αυτόν ήταν και παραμένει μια σημαντική στιγμή στη ζωή του, αλλά όχι η σημαντικότερη! Γι’ αυτόν είχε μεγαλύτερη αξία ολόκληρη η πορεία του στον αθλητισμό, το ξεκίνημά του στα γήπεδα της φτωχογειτονιάς του, της Νίκαιας, μέχρι εκείνο το βράδυ που βρέθηκε στο απόγειο της δόξας του, παρά εκείνη η συγκεκριμένη μέρα.Ο ΙΔΙΟΣ βέβαια ποτέ δεν ξεχνούσε εκείνη τη βραδιά! Κάθε πρωί, στις 4 του Απρίλη, περνούσε από το Στάδιο. Σήμερα δεν μπορεί…ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΣΕ τους Έλληνες που βρέθηκαν μέσα στο Καλλιμάρμαρο κομπάζοντας ότι δεν ήταν μόνον ΑΕΚτσήδες, μιλούσε με ενθουσιασμό για όσα ακολούθησαν, λέγοντας ξανά και ξανά ότι το αυτοκίνητό του σηκώθηκε στα χέρια των φιλάθλων με εκείνον και τη μητέρα μου μέσα, γέλαγε με την καρδιά του όταν έφερνε στο μυαλό του την επική περιγραφή του Γεωργίου και οργιζόταν με όλους όσοι έλεγαν ότι το παιχνίδι το είχε στήσει η Χούντα.«ΑΛΗΘΕΙΑ; Και τι; Έστησαν όλα τα παιχνίδια της σειράς; Και το 1966 που είχαμε περάσει στους 4 του Πρωταθλητριών, το είχαν και αυτό στημένο; Δεν ήμασταν ποτέ φωτοβολίδα στο χώρο του μπάσκετ. Είχαμε φτιάξει μία ομάδα από το μηδέν και τη φτάσαμε στο 10. Όλοι μαζί παλέψαμε… παίκτες και προπονητής, αλλά εκείνη τη βραδιά κάποιος μας έλειπε. Πάντα έλειπε..», έλεγε και έβαζε τα κλάματα για τον καλό του φιλο, τον άνθρωπο για τον οποίο έπαιξε διπλά για να κατακτήσει το Ευρωπαϊκό προς τιμήν του: τον Γιώργο Μόσχο!«ΑΝΤΕ ΡΕ…» του ‘λεγα εγώ, που μου αρέσει πάντα να τον πειράζω. «Και γιατί τότε παίξατε στο Καλλιμάρμαρο;» για να απαντήσει: «Αντε, βρε νούμερο, που θα κάνεις και ερωτήσεις! Τους προτείναμε να παίξουμε στην έδρα μας δίνοντας στη ΦΙΜΠΑ κίνητρο την κάλυψη της φιλοξενίας της αντιπάλου. Τότε δεν ορίζονταν εξ αρχής οι έδρες των τελικών… Μπούρδα, ε μπούρδα»…ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ είναι οι συζητήσεις μας. Σπάνια συμφωνούμε σε όλα. Από παιδί που με έπαιρνε στα ματς της ΑΕΚ στο μπάσκετ, εγώ βροντοφώναζα υπέρ του Άρη…! «Σκάσε ρε, ρεζίλι θα γίνουμε» έλεγε εκείνος, αλλά εγώ ήξερα ότι χαιρόταν που διαμόρφωνα τη δική μου άπ