Πρεσβευτές Τζούριτς, Χαντάβα

Δέκα χρόνια μετά το οικονομικό και κοινωνικό κραχ του 2002 η Αργεντινή προσπαθεί να βρει και πάλι το δρόμο της. Η ομοσπονδία βόλεϊ της χώρας σχεδόν διαλύθηκε αφού παράλληλα ταλανίστηκε και από σειρά οικονομικών σκανδάλων, τα πρωταθλήματα της χώρας σταμάτησαν τη σεζόν 2002-03 και 2003-04 και η επαγγελματική λίγκα διαλύθηκε και έφυγαν όλοι οι ξένοι αλλά και οι καλοί ντόπιοι. Σας θυμίζει κάτι η ιστορία; Κι όμως είναι πέρα για πέρα αληθινά, αλλά ακόμα και σήμερα οι περισσότεροι στην Ελλάδα τα αγνοούν. Εάν θέλουν οι παράγοντες του βόλεϊ να δουν μπροστά στο μέλλον δεν έχουν παρά να καλέσουν για μία συνάντηση τους παράγοντες, τους προπονητές και τους αθλητές της Αργεντινής για να τους μιλήσουν για το πως το πάλεψαν μέσα στην κρίση και πως προσπαθούν ακόμα να βγουν μέσα από τη δίνη της. Βέβαια, στην Ελλάδα ο φόβος αρχίζει και γίνεται πανικός για κάποιους που αφήνουν πίσω τους ότι έχει απομείνει και ετοιμάζονται να το βάλουν στα πόδια. Λίγοι ασχολούνται πλέον με τον αθλητισμό και λιγότεροι με το βόλεϊ. Κι όμως πρέπει να υπάρξουν αντοχές και αντιστάσεις έστω κι αν πρέπει να μηδενίσει το κοντέρ σε αμοιβές και υπηρεσίες. Τις τελευταίες μέρες έγινε κουβέντα για τον Δημήτρη Τζούριτς και σύντομα θα ειπωθούν ακόμα περισσότερα για το μέλλον του στην Ιταλία και την Τρεντίνο. Μακάρι να πάνε όλα καλά και το παλικάρι να φύγει και να λυτρωθεί. Η συμφωνία με τον κορυφαίο ιταλικό σύλλογο του Ευρωπαϊκού και Παγκοσμίου βόλεϊ είναι κλεισμένη κι αυτό είναι ένα ευεργέτημα για τον αθλητή αλλά και τη σημαία του ελληνικού βόλεϊ. Εκτός από το οικονομικό είναι τιμή για τον αθλητή, τον Ολυμπιακό αλλά και για όλο το ελληνικό βόλεϊ που ο Τζούριτς θα αγωνιστεί στην Τρεντίνο. Επάνω του μία ολόκληρη γενιά ποντάρει πολλά. Ο Τζούριτς θα πρέπει να πείσει τη διεθνή αγορά πως στην Ελλάδα παίζουν βόλεϊ και υπάρχουν καλοί αθλητές. Όλα αυτά τα χρόνια το προφίλ του Έλληνα βολεϊμπολίστα χτίστηκε χωρίς αρχιτέκτονα και με φτηνά υλικά. Είναι ο αθλητής με τα χαρακτηριστικά του δημοσίου υπαλλήλου, με περιορισμένη τεχνική κατάρτιση, ο φυγόπονος, γκρινιάρης, θύμα και θύτης. Δυστυχώς αυτά δεν τα λέμε εμείς, δεν τα λένε όσοι «πολεμούν» τους Έλληνες βολεϊμπολίστες, αλλά τα λέει όλη η παγκόσμια αγορά και κυρίως όσοι πέρασαν από την Ελλάδα και είχαν προσωπική άποψη είτε ως αθλητές, είτε ως προπονητές. Ελάχιστοι ήταν και οι Έλληνες που πέρασαν από την Ιταλία και κατάφεραν να αντέξουν τον ανταγωνισμό. Εκτός του Γκιούρδα κανείς άλλος δεν γύρισε καλύτερος απ΄ ότι πήγε και κυρίως κανείς – συμπεριλαμβανομένου και του Γκιούρδα – δεν κατάφερε να ριζώσει και να ανταπεξέλθει στις δύσκολες και επίπονες δοκιμασίες. Τα ίδια και οι προπονητές. Κανείς δεν τόλμησε, κανείς δεν ρίσκαρε να φύγει στο εξωτερικό αφού το βόλεϊ ήταν πάντα η δεύτερη απασχόληση. Οι Έλληνες βολεϊμπολίστες δεν είχαν ποτέ στόχο να ξενιτευτούν διότι ζούσαν πολύ καλά με τους Σταθοκωστόπουλους και τους Μαρινάκηδες και τους υπόλοιπους παράγοντες που έβαλαν ότι είχαν και δεν είχαν στο άθλημα. Οι νόμοι που υπάρχουν στην Ελλαδα για τον Ελληνα βολεϊμπολίστα δε