Οι κοσμάρες

Και να χρεοκοπήσουμε, και από το ευρώ να βγούμε, και η συντέλεια του κόσμου να έρθει, πρωτάθλημα ποδοσφαίρου θα εξακολουθήσουμε να έχουμε, τουλάχιστον της πρώτης κατηγορίας, αφού κάπου πρέπει να παίζουν μεταξύ τους ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός κι η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ και ο Άρης, κάπως πρέπει η ζωή να συνεχίζεται και να υπάρχει και κάτι για να φεύγει το μυαλό. Δεν το βρίσκω κακό. Κάθε άλλο. Αλίμονο αν συνέβαινε το αντίθετο. Εκείνο μόνο που αναρωτιέμαι, είναι σε πόσο πιο οριακή κοινωνική και οικονομική φάση πρέπει να βρεθούμε, για να συναισθανθούν όλοι εκείνοι που έχουν ως πρώτη ύλη της δουλειάς τους τον οπαδικό λόγο, πόσο γελοία μπορούν να ακούγονται όσα λένε και όσα γράφουν. Πόσο γελοία μπορούν να ακούγονται πλέον. Θα πει κανείς, μα πάντα σε τελική ανάλυση, γελοία δεν ήταν όλη αυτή η ασταμάτητη καθημερινή εμπορία οπαδιλικίου; Πολύ πιθανόν, αλλά όπως και να έχει, άλλο να συμβαίνει αυτό σε νορμάλ συνθήκες και άλλο να συνεχίζει να συμβαίνει σαν η κοσμάρα τους να είναι αποκομμένη από τον έξω κόσμο. Εννοείται ότι και εδώ το κλειδί βρίσκεται στο πότε οι οικονομικές συνθήκες του έξω κόσμου θα καταστήσουν ασύμφορη την αναπαραγωγή και την πώληση αυτής της κοσμάρας. Κάποιοι θα διαπιστώσουν ότι πια η αγορά δεν τους χωράει, κάποιοι θα βγάζουν απλώς λιγότερα απ’ όσα πριν. Ή ίσως το πράγμα πάει στην αντίστροφη κατεύθυνση, ίσως η αγορά πια δεν χωράει όσους μιλάνε και γράφουν αλλιώς, ίσως η αγορά τον περιορισμένο πλέον χώρο που θα έχει, θα τον έχει αποκλειστικά και μόνο για τις κοσμάρες και την πλειοδοσία τους σε τερατολογίες. Θα δείξει. Μέχρι να δείξει, ας κάνω μια βαθιά υπόκλιση στον επαγγελματισμό του Ζιλμπέρτο Σίλβα και μια ακόμη βαθύτερη στον τρόπο που φέρεται ο κόσμος του Παναθηναϊκού στον Δημήτρη Σαλπιγγίδη. Πρόκειται για έναν τρόπο καθόλου τυπικά ελληνικό και εντελώς μα εντελώς παρήγορο.