Μη λέμε τα ίδια...

Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει στο gazzetta.gr για τη ρεβάνς με τη Μακάμπι, τονίζοντας ότι δεν θεωρεί «μεγαθήριο» την ισραηλινή ομάδα, ενώ αναμένει με ενδιαφέρον τις αντιδράσεις του κόσμου που θα πάει στο ΟΑΚΑ.   Πάμε λοιπόν σιγά-σιγά προς τη ρεβάνς και νομίζω πως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ο λόγος άλλωστε τη δεδομένη χρονική στιγμή ανήκει στους παίκτες του Παναθηναϊκού, οι οποίοι καλούνται να κάνουν ό,τι δεν έκαναν στο πρώτο ματς, δηλαδή σε απλή μετάφραση το καθήκον τους. Δεν ξέρω αν μπορεί να περάσει ο Παναθηναϊκός, πάντως δεν το αποκλείω κιόλας. Αν έπαιζε με την Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ δεν θα γινόταν καμία συζήτηση. αλλά με αυτόν τον αντίπαλο –αν λειτουργήσει σαν ΟΜΑΔΑ και τον «πάει» και το ματς– όλα μπορεί να συμβούν και ποτέ δεν ξέρεις. Τουλάχιστον ΠΡΙΝ δώσεις τη μάχη σου. Είναι κάτι που το χρωστούν οι παίκτες του Τριφυλλιού πάνω απ’ όλα στην ομάδα για την οποία έχουν την τιμή να αγωνίζονται μα και στην πάρτη τους. Το τελευταίο ισχύει επειδή νομίζω πως γίνεται ξεκάθαρο προς τον καθένα ότι αν συνεχίσουν να σφυρίζουν αδιάφορα –γνωρίζοντας ότι άλλοι τα ακούνε και όχι οι ίδιοι– τότε δεν θα αργήσει η ώρα που θα τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Ναι, όποιος δεν ζει σε «γυάλα» καταλαβαίνει ότι ο πήχης έχει κατέβει επικίνδυνα. Από την άλλη ωστόσο, δεν είναι δυνατόν να τρως καρπαζιές από ομάδες τύπου Οντένσε ή Μακάμπι. Αυτό είναι κάτι που άμα θέλουν τότε μπορούν να το φρενάρουν οι παίκτες του Τριφυλλιού προστατεύοντας έτσι την ιστορία του συλλόγου, αλλά και τους… εαυτούς τους. Ίσως κανείς να μην τους πει μπράβο αν σκοτώσουν το… θηρίο από το Ισραήλ, καταλαβαίνουν ωστόσο και οι ίδιοι τι μπορεί να συμβεί αν δεν το καταφέρουν… Από εκεί και πέρα ενδιαφέρον θα έχουν αν μη τι άλλο και οι αντιδράσεις των οπαδών στην κερκίδα. Ήδη διακρίνω μάλιστα έναν πανικό και μια επιχείρηση εκτόξευσης λάσπης κατά εκείνων που στρέφονται ή θα στραφούν σε βάρος του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, λέω εγώ, όπως επίσης είναι προφανές και ότι κάποιοι δεν έβαλαν μυαλό παρότι ακριβώς τα ίδια έλεγαν και το 2008, αλλά και νωρίτερα αλλάζοντας απλά κάποια ονόματα. Πάντα ο κόσμος να (τους) φταίει και πάντα κάτι να κρύβεται πίσω απ’ όλα. Αυτοκριτική... ΜΗΔΕΝ. Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι οπαδοί δεν έχουν να δώσουν σε ΚΑΝΕΝΑΝ λογαριασμό για το πώς νιώθουν και εκφράζονται. Όποιος έχει απορίες για το «τι παίζεται», αντί να παριστάνει τον πονηρό πίσω από ένα πληκτρολόγιο, δεν έχει παρά να κάνει μια βόλτα. Να δει πώς (και αν) συντηρούνται οι πράσινοι σύνδεσμοι (όχι μόνο ο κεντρικός, αλλά και οι υπόλοιποι), να μιλήσει με αυτά τα παιδιά και να δει αν έχουν βγάλει περιουσίες ή είναι στα πρόθυρα της ανεργίας και αν τους ενδιαφέρει να «διοικήσουν» ή απλά ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ. Τότε μπορεί και να καταλάβουν, αλλά μάλλον δεν θέλουν. Άμα τους βγάλει πάντως καμιά Παρασκευή ο δρόμος τους προς Αλεξάνδρας μεριά, ίσως και να τους λυθούν ορισμένες απορίες και να καταλάβουν ότι τα πράγματα μπορεί να είναι και διαφορετικά απ’ ό,τι τους τα πλασάρουν. ΥΓ1. Να το ξαναπούμε και από εδώ: Δεν ξέρω αν είνα