Το χρυσάφι της Χεματίτα!

Στις 20 Αυγούστου έκλεισε τα 27 του χρόνια. Στις 22 βίωσε τη μεγαλύτερη απώλεια. Στις 23 πρωταγωνίστησε σε έναν σπουδαίο θρίαμβο. Η ζωή του Αΐλτον Χοσέ Αλμέιδα απέχει πολύ από μια ήρεμη παρτίδα τρούκο στην εξοχή.   Η αγαπημένη Χεματίτα! «Ο πατέρας μου είναι 49 χρονών και οδηγεί φορτηγό. Κι εγώ αυτό θα έκανα, αν δεν έπαιζα ποδόσφαιρο. Ή θα φόρτωνα δέντρα στα φορτηγά, όπως κάνουν οι περισσότεροι στο χωριό μου». Η Χεματίτα αριθμεί δεν αριθμεί χίλιους κατοίκους, δεν έχει καν βενζινάδικο. Στην εξοχή του Ρίο Ντε Τζανέιρο, ένα μικρό μέρος είναι το καταφύγιο του Αΐλτον Χοσέ Αλμέιδα. Εκεί γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1984 κι εκεί επιστρέφει κάθε φορά που οι υποχρεώσεις τού το επιτρέπουν. Για να δει τη μαμά του, τον μπαμπά του, τη μικρή του αδελφή, τη γιαγιά, τον παππού και να απολαύσει το αγαπημένο του παιχνίδι. Το truco είναι ένα παιχνίδι με χαρτιά ιδιαίτερα διαδεδομένο στις λατινικές χώρες και για το οποίο λάμπει ο Βραζιλιάνος, όποτε χρειάζεται να το περιγράψει. Όπως έλαμπε από παιδί με το ποδόσφαιρο. «Με ρωτάτε πώς ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο... Η δική μου ιστορία δεν διαφέρει πολύ από εκείνες του Ροναλντίνιο, του Ρονάλντο ή οποιουδήποτε Βραζιλιάνου. Είναι σχεδόν αυτονόητο πως ως παιδί θα παίξεις ποδόσφαιρο στο δρόμο. Είναι αδύνατον να μην βρεθείς με μια μπάλα στα πόδια. Στην Χεματίτα είχαμε μόνο ένα μικρό γήπεδο, αλλά δεν το χρειαζόμασταν κιόλας. Δύο δέντρα που να μοιάζουν με τέρμα, μπορούσαν να μας κάνουν ευτυχισμένους». Από τα πέντε του χρόνια ξεκίνησε ο Αΐλτον να βαδίζει στα χνάρια του θείου του, που είχε φτάσει μέχρι την τρίτη εθνική της Βραζιλίας. Στα δέκα του ξεκίνησε να παίζει σε ομάδα και πέντε χρόνια μετά, η μαμά του πήρε μια μεγάλη απόφαση. Η Λουτσία οδήγησε μέχρι το Μπέλο Οριζόντε για να δοκιμαστεί ο γιος της στην Ατλέτικο Μινέιρο. Ο 15χρονος – τότε – Αΐλτον πέρασε το τεστ και υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο. Ήταν οριστικό πως θα γινόταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και θα μπορούσε να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον στην οικογένειά μου. «Ο πατέρας μου δουλεύει σε όλη του ζωή για να έχουμε φαγητό στο τραπέζι. Ανήκαμε σε μια τάξη που δεν είχε πολλά λεφτά. Είμαι περήφανος που κατάφερα να τους διασφαλίσω μια καλύτερη ζωή. Η αδελφή μου σπούδασε και όποτε μπορώ βοηθάω και τους φίλους μου στο χωριό». Το ποδοσφαιρικό του μέλλον θα αργούσε ακόμα να διαγραφεί. Πήγε δανεικός σε αρκετές ομάδες (σ.σ. Tupi f.c., Corinthians Alagoano) και πριν καλά-καλά καταφέρει να φτιάξει το όνομά του στην Ατλέτικο ήρθε το ενδιαφέρον της Έγκριτε. «Πάντα ονειρευόμουν να παίξω στην Ευρώπη. Στην Βραζιλία υπάρχουν εκατοντάδες καλοί παίκτες και ο ανταγωνισμός για να ξεχωρίσεις είναι σκληρός. Μόλις μου δόθηκε η ευκαιρία δεν είχα καμία αμφιβολία πως έπρεπε να την αποδεκτώ». Έστω κι αν έπρεπε να εγκαταλείψει τη γαλήνη του χωριού του, το ψάρεμα που απολαμβάνει, τα μπάρμπεκιου το βράδυ και, φυσικά, τις ατελείωτες ώρες τρούκο.     «Πώς παίζουν ποδόσφαιρο εδώ;»! Η πρώτη εμπειρία στη Σουηδία ήταν διαφορετική απ' ό,τι φανταζόταν. Μπορεί καν να μην φανταζόταν πως θα ήταν, αλλά