Και τον Μάη θα είναι ωραία;

Ζήσε Μάη μου… Αυτό πιστεύω πως τα λέει όλα. Διότι αν νομίζει κανείς ότι το πρόσφατο ΔΣ τον έκανε σοφότερο σε σχέση με αυτά που ήξερε και πως έβγαλε κάποια ξεκάθαρη άκρη, τότε ας μας το πει και σε μας που δεν το καταλάβαμε έτσι το θέμα.
Αποφασίστηκε λοιπόν το… αισιόδοξο σενάριο, να γίνει δηλαδή αύξηση 15 και όχι 10 εκατομμυρίων ευρώ. Μα και… 100 να αποφάσιζαν το θέμα είναι πόσα θα μπουν όταν θα έρθει η ώρα του ταμείου και όχι στα λόγια. Και πέρσι για παράδειγμα, άλλα είχαν αποφασιστεί και άλλα μπήκαν, εξ ου λοιπόν και το «ζήσε Μάη μου». Τότε που ίσως γίνουμε πραγματικά σοφότεροι για την επόμενη μέρα. Ο Τζίγκερ εξακολουθεί να τα έχει με τον Βγενόπουλο και να τον θεωρεί υπεύθυνο για όλα τα δεινά. Όμως και αυτό το ξέραμε, άρα δεν μας το είπε για καινούργιο ο μεγαλομέτοχος. Ούτε την παγκόσμια πρωτοτυπία του «έχω το 54% και λειτουργώ με το 30%». Γνωστό κι αυτό.Αν θέλετε τη γνώμη μου μια από τις θετικές ειδήσεις είναι αυτή η (νέα) επιστολή που έστειλε προ δύο εβδομάδων ο Βαρδινογιάννης στον Πατέρα και στην οποία πάνω κάτω του ξεκαθαρίζει ότι δεν τον θεωρεί υπεύθυνο για την κακοδιαχείριση καθώς και διάφορα άλλα τα οποία δεν έχουν γίνει γνωστά. Τα ξέρουν οι δυο τους και δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να τα βγάλουν και προς τα έξω. Για όσους δεν θυμούνται είχε προηγηθεί σχετικά πρόσφατα κάτι ανάλογο και στη μήνυση που είχε καταθέσει ο Πατέρας στο Καρφί, μια κίνηση από την οποία φάνηκε ότι τουλάχιστον έχει αρχίσει να σπάει ο πάγος.
Είναι μια καλή είδηση υπό την έννοια ότι ίσως έτσι κλείσει ένα μέρος της εσωστρέφειας και μπορέσουμε να δούμε μπροστά. Ένα «μέτωπο» λιγότερο, σίγουρα μόνο σε καλό μπορεί να λειτουργήσει. Όπως άλλωστε έχω ξαναγράψει όσο στον Παναθηναϊκό ασχολούνται αποκλειστικά με το «τι έγινε» και όχι με το «τι θα γίνει» τότε τα βήματα που θα γίνονται δεν θα είναι προς τα μπροστά αλλά προς τα πίσω. Αφήστε δε που προσωπικά εξακολουθώ να μην τα βλέπω και τόσο τραγικά τα πράγματα κι ας κάνω και λάθος.
Θέλω να πω δηλαδή ότι δεν θυμάμαι να παρελήφθη καμιά ομάδα που είχε σαρώσει τους τίτλους και ξαφνικά διαλύθηκε και έγινε για πέταμα. Θυμάμαι μια ομάδα που είχε «ξεχάσει» τις κούπες για χρόνια, του κλότσου και του μπάτσου στο παρασκήνιο, με περισσότερο κόσμο έξω από το γήπεδο παρά μέσα και σε μια χρονιά που δεν κατάφερες να γεμίσεις ούτε τη Λεωφόρο στην πρεμιέρα με τον Ολυμπιακό.
Ειλικρινά όμως δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι άλλο επ’ αυτού. Όποιος δεν το καταλαβαίνει πως μόνο κακό κάνουν όλες αυτές οι συγκρίσεις (και οι δυο πλευρές τις κάνουν) κακό του… Παναθηναϊκού κάνει και είναι κρίμα. Από εδώ πάντως δεν πρόκειται να προστεθεί κάτι ακόμη, ούτε να παίζει η ίδια «κασέτα» κάθε τρεις και λίγο. Ο καθένας έχει βγάλει τα συμπεράσματά του και κοιτάμε μπροστά.
Σε κάθε περίπτωση οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι σημαντικές και μετά το Πάσχα θα έχουμε σαφείς ενδείξεις για το που πάει το πράγμα. Δεν έχω σταματήσει να είμαι αισιόδοξος, θεωρώ ότι η καταστροφολογία έχει ξεπεράσει τα όρια και η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Εως τότε καλό