Γιατί Αυτός Και Όχι Εγώ;

  Το αντιπαθώ θανάσιμα τον Τζεμπούρ δεν το έχω κρύψει ποτέ. Τον αντιπαθώ από τότε που ήταν στον Ατρόμητο τον τύπο και μετά όταν πήγε στο Πανεόνιονζ, στην ΑΕΚς και τώρα στον Ολυμπιάκος. Μου είναι εξωφρενικά αντιπαθής. Στο πρόσωπό του βλέπω έναν παίκτη που ενσωματώνει σε μια φιγούρα ένα σκασμό από τα κακά και τα άσχημα του ελληνικού ποδοσφαίρου.      Προφανώς και ο τύπος ξέρει τόπι και πολύ περισσότερο προφανώς και ο τυπέας ξέβρει να βάζει την μπάλα στο πλεξουδάτο. Αυτό όμως δεν έχει να πει στην περίπτωση του. Κουβαλάει μερικές από τις πιο  κλασσικές ελληνικές νοοτροπίες:   Αν κάνω σαματά δεν θα ζητήσω συγγνώμη, έτσι είναι οι άντρες. Μπορεί να έχω κάποια θέματα, αλλά πάνω από όλα φταίνε οι άλλοι που τα τονίζουν και τα εκθέτουνε Τα κουσούρια μου τα φοράω παράσημο στο πέτο μου, άρα δικαιολογούμαι απόλυτα για οποιαδήποτε από αυτά ενοχλήσουν κάποιους, επειδής δεν κρύβομαι. Την έννοια του «επαγγελματία» αξίζει να την θυμάται κανείς μόνο όταν αυτό είναι συμφέρον για τον ίδιο. Τα πάντα γύρω μου πρέπει να περιστρέφονται γύρω από τις ανάγκες και τα γούστα μου, αλλιώς κρατάω μούτρα.   Και όλα τα παραπάνω ασούμε χωρίς να είναι καν Έλληνας. Φαντάσου δηλαδής. Διατί; Ε τι διατί; Επειδής στην Ελλάδα από την πρώτη μέχρι την τελευταία ομάδα και επειδής πάντα είμαστε και λίγο Ινδιάνοι με την λάμψη της μπίλιας στο μάτι, άπαξ και μυριστούμε τύπο που ξέρει λίγη μπάλα, μόνο να μας καβαλήσει την γυναίκα δεν τον αφήνουμε. Καμία αίσθηση πειθαρχίας ή διοικητικής πυγμής. Τι θέλει ο κομπλεξικός μας αστερίσκος; Να του δώκουμε την κόρη μας; Μέσα. Να του δώκουμε αύξηση ενώ πριν από ένα διμηνάκι έχει συμφωνήσει νέο συμβόλαιο; Μέσα μωρέ, ποιοι είμαστε εμείς δια να του πούμε όχι; Θα με πείτε κάτσε ρε παλουκάρι, δηλαδής και όξω τους μπαλαδόρους δεν τους χειρίζονται λίγο κάπως; Ασφαλώς και υπάρχουν περιπτώσεις, νο ντάουτ ασούμε.   Αλλά άλλο τον χειρίζομαι κάπως και άλλο αφήνω τον τύπο να μπαίνει μέσα στο σπιτικό μου, να μου κατουράει το χαλί και μετά να του ζητάω και συγγνώμη επειδής δεν τα ρούφηξε όλα τα τσίσα το μπουχάρα και έβρεξε και το παρκέτο από κάτου.   Δια να μην ξεχνιόμαστε, μιλάμε πάντα για τον Τζέμπουρα που υπέγραψε ουσιαστικά τις προάλλες στον Ολυμπιακό, με ανακοινώσεις βαρύγδουπες ότι επιτέλους νιώθει άνετα σε μια ομάδα και ότι ο κόσμος τόνε νιώθει και τέτοια. Οι έχοντες έστω και λίγη λειτουργική μνήμη βέβαια τα ακούγανε αυτά και γέλαγαν τόσο που πήγαινε η πλευρίθρα για πλήρες σέρβις. Ένα ένα τους τα έβγαζαν τα παΐδια και τους λέγανε ότι θέλουν ανταλλακτικά. Ζήτημα χρόνου ήταν, έλεγαν, να τα κάμει ρέηβ πάρτι και στον λίμανο. Που να ξέραμε ότι δεν θα περίμενε ο λεβέντης από την Αλγερία ούτε να αρχίσει η καλοκαιρινή προετοιμασία. Σαν παιδάκι που του πήραν το νιντέντο γουί για τα γενέθλια, αλλά του δίπλα του πήραν το πλεστέσιο το κομπλεδάν με δεκατόσα παιχνίδια, ο Τζέμπουρας επιδεικνύοντας πρωτοφανή ωριμότητα, ξηγήθηκε λέει σκηνικό του στυλ ότι «κύριε, κύριε, κύριε, γιατί εγώ τόσα και ο Κέβιν πιο πολλά; Σέλω κι εγώ. Σέλω, σέλω, σέλω».   Μιλάμε ασούμε για άτομο πο