Το βάρος της φανέλας είναι ασήκωτο

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω πως είμαι από τους «κωλοτούμπες» που χαίρομαι με τις νίκες της ΑΕΚ και απογοητεύομαι-τρελαίνομαι όταν χάνει. Προσωπικά το θεωρώ υγεία και ας είμαι για κάποιους... γραφικός.

Πάμε τώρα και στα χθεσινά. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν σοκαρίστηκα με την ήττα. Όχι φυσικά γιατί την περίμενα. Απλά επειδή από τα μέσα της χρονιάς είχα σχηματίσει μία συγκεκριμένη άποψη για την ομάδα-παίκτες και χθες επιβεβαιώθηκε -δυστυχώς- με τον χειρότερο τρόπο. Θα την εκθέσω κατευθείαν και εν συνεχεία θα την αναλύσω. Το συμπέρασμα

που είχα βγάλει είναι πως ελάχιστοι (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού) είναι οι ποδοσφαιριστές που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας. Δεν κρίνω αν είναι καλοί ή κακοί παίκτες, αλλά αν αντέχουν το βάρος της. Όπου... βάρος, βάλτε απαιτήσεις-κόσμος.

Η αίσθηση αυτή άρχισε να μου δημιουργείται όταν στην αρχή της χρονιάς, κάποιοι εντός της ομάδας, προσπαθούσαν να πείσουν εμάς τους υπόλοιπους ότι δεν είναι υποχρέωση της ΑΕΚ να ολοκληρώσει αήττητη και μόνο με νίκες, τη φετινή περίοδο. Φαίνεται πως αυτός ο πήχης ήταν υπερβολικά υψηλός για όλους. Παίκτες και τεχνική ηγεσία. Έτσι λοιπόν γρήγορα γρήγορα ήρθε η πρώτη «σφαλιάρα» την 3η αγωνιστική. Τότε -παίκτες και τεχνική ηγεσία- αντιλήφθηκαν πως κάποια πράγματα τα είδαν λάθος. Ο Δέλλας διόρθωσε αμέσως τις ατυχέστατες δηλώσεις του μετά το «Ελ Πάσο» και οι ποδοσφαιριστές έσκυψαν το κεφάλι και δούλεψαν. Αποτέλεσμα; 6 συνεχόμενες νίκες και γκολ 22-1. Τελευταία επικράτηση σε αυτό το σερί, το 7-1 επί του ΠΑΟ Κρουσώνα στο ΟΑΚΑ.

Σημειωτέον: αυτό το ματς είχε τον λιγότερο κόσμο στις εξέδρες, λόγω βροχής. Μόλις 5000 οπαδοί το είδαν από κοντά.

Ήρθε λοιπόν ο πρώτος (πολύ)αναμενόμενος διασυρμός αντιπάλου και την επόμενη αγωνιστική το Μενίδι (όπως και τώρα) «ντύθηκε» στα κιτρινόμαυρα με την προσδοκία για ανάλογη εμφάνιση. Τελικό σκορ 1-1 με άθλια εικόνα της ομάδας. Ο πήχης, μετά την 7άρα είχε ανέβει πολύ ψηλά και η συνέχεια ήταν ανάλογη με αυτή των φιλικών. Ήρθαν τρεις «κολλητές» νίκες (Βάρη, Ηρόδοτος, Κηφισιά), με προβληματικές όμως εμφανίσεις, που το «τρίποντο» -ακόμα και στην Κρήτη- προήλθαν επειδή περισσότερο λειτούργησε το αίσθημα αυτοσυντήρησης, παρά φάνηκε η... μαγκιά του συνόλου. Για αυτό και σαν... κερασάκι ήρθε και ο ντροπιαστικός αποκλεισμός από το Κύπελλο.

Αν υπήρξε μία νίκη που θύμισε κάτι από ΑΕΚ, ήταν στο Αιγάλεω. Η αρχή για ένα δυναμικό... come back. 5 σερί νίκες και απολογισμός 27-2 τέρματα, με δυο διαδοχικές οχτάρες. Πως φτάσαμε όμως στα 21 από τα 37 γκολ στα τρία τελευταία ματς; 5 στη Νάξο μπροστά σε 400 οπαδούς και 16 μπροστά σε άδειες εξέδρες. Ήρθε πάλι η ώρα να αποδείξουν οι ίδιοι παίκτες ότι το νερό μπήκε στο αυλάκι και να κάνουν μία «χορταστική» εμφάνιση μπροστά σε γεμάτο γήπεδο, με πάνω από 3000 κόσμο. Η υπέρβαση δεν έγινε ποτέ. Όχι φυσικά γιατί δεν ήθελαν, αλλά γιατί -κατά την προσωπική μου άποψη- δεν μπορούσαν να το κάνουν. Ήταν... ασήκωτη η προσδοκία για τους περισσότερους.

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία του κόσμου (όπως φαίνεται από τα μηνύματα και από συζητήσεις που έχω κάνει), δεν πιστεύω ότι φέρει τη σημαντικότερη ευθύνη ο Δέλλας στο χθεσινό ματς. Έβαλε ό,τι καλύτερο είχε στο βασικό σχήμα, έριξε στη «μάχη» τον Ράμα αντί του αρνητικού (και πάλι) Γροντή και πρόσθεσε και την εμπειρία του Γεωργέα. Γιατί δεν έκανε τρίτη αλλαγή; Γιατί κοιτώντας στον πάγκο, έβλεπε μόνο αμυντικούς (τελευταία στιγμή είχε χάσει και τον Τσεβά).

Αν θα μπορούσα σε κάποια σημεία να βγάλω... λάθος τον «Τράι», ήταν η αλλαγή του (επίσης αρνητικού) Πεταυράκη, αντί του κάκιστου Τσουκαλά, αλλά και ο νοθρότητα με την οποία αντιμετώπισε -όπως και οι παίκτες του- την εξέλιξη του ματς. Ισως να έπρεπε να αντιδράσει διαφορετικά ή ακόμα και στην ανάπαυλα να δώσει στους παίκτες του να καταλάβουν ότι δεν θα φύγουν από το γήπεδο, χωρίς τους τρεις βαθμούς. Ο νοοτροπία του νικητή, περνάει πάντα από τον προπονητή.

Όλα τα παραπάνω, ο Τραϊανός Δέλλας, θέλησε να τα εξηγήσει: «κάποιων τα μυαλά πήραν αέρα». Άποψή μου είναι πως... κομψά είπε αυτό που επισημαίνω και εγώ. Και αν υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, βάσει της εικόνας που έχουν παρουσιάσει μέχρι στιγμής, αυτές είναι ο Κορδέρο, ο Μπρέσεβιτς και Πλάτελλας. Και αυτοί επειδή δείχνουν να μην συμβιβάζονται με την ήττα. Χαρακτηριστικό που απουσιάζει από όλους τους άλλους στο φετινό ρόστερ (αφήνω εκτός τους Γεωργέα-Τσιρίλο, επειδή είναι ξεχωριστές περιπτώσεις).

Υ.Γ. Βασική ευθύνη του Δέλλα δεν είναι η διαχείριση του χθεσινού ματς. Ευθύνη είναι η συμπεριφορά κάποιων παικτών. Δεν επιτρέπεται σε ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ να βρίσκονται στο γήπεδο και να βάζουν τα χέρια στη μέση. Το έκανε χθες ο Ανάκογλου, το είχε κάνει και ο Ρόβας στην άλλη ήττα της Ενωσης, στη Θεσσαλονίκη. Αυτά τα φαινόμενα πρέπει να τα κόψει από τη ρίζα.