Η ζωή στη Νιγηρία, το ποδόσφαιρο στην Αφρική και η Μπόκο Χαράμ

-Έχεις γεννηθεί στην Νιγηρία. Η οικογένεια σου βρίσκεται ακόμα εκεί;

"Ναι ζουν όλοι στην Καντούνα. Οι γονείς μου, ο αδελφός μου και οι δύο αδελφές μου που είναι παντρεμένες. Μιλάμε συχνά".

-Τους πήρες τηλέφωνο όταν έβαλες το πρώτο σου γκολ στην ΑΕΚ;

"Ναι πήρα τη μητέρα μου και μιλήσαμε"

-Βλέπουν τα παιχνίδια που κάνεις εδώ;

"Προσπαθούν να τα βλέπουν. Τουλάχιστον τις φάσεις των αγώνων".

-Πως και δεν σε ακολούθησαν στην Ευρώπη;

"Η ζωή τους είναι εκεί. Έχουν τις υποχρεώσεις

τους εκεί και μπορώ να πω ότι ζουν καλά. Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν. Ο πατέρας μου είναι στρατιωτικός και δουλεύει σε μια βάση στην Καντούνα".

-Πρόσφατα στη Νιγηρία πραγματοποιήθηκαν εκλογές και τον Μάιο θα πραγματοποιηθεί αλλαγή κυβέρνησης. Είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται ομαλή αλλαγή ηγεσίας στη χώρα. Η πρώτη φορά που ο χαμένος απλά παραδέχθηκε την ήττα του. Πιστεύεις ότι θα αλλάξουν κάποια πράγματα;

"Ο νυν πρόεδρος προσπάθησε. Κάποιοι μπορούν να τον θεωρούν ήρωα, κάποιοι όχι, αλλά ήταν πολύ σωστό αυτό που έκανε. Βγήκε και είπε "έχασα" και δεν υπήρχε πρόβλημα. Από τον Μάιο θα έχουμε νέα ηγεσία και πιστεύω ότι τα πράγματα θα συνεχίσουν να βελτιώνονται".

-Λένε πως η Νιγηρία είναι μια πλούσια χώρα με φτωχούς πολίτες. Συμφωνείς με αυτό;

"Σίγουρα υπάρχει φτώχεια αλλά τα πράγματα βελτιώνονται. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς που βρισκόμαστε στο εξωτερικό είναι να βοηθήσουμε τον κόσμο. Να στηρίξουμε τα ορφανοτροφεία και να δώσουμε έστω και το ελάχιστο που μπορούμε. Ξέρω ότι πολλοί συνάδελφοι μου το κάνουν. Αυτό προσπαθώ και εγώ από τότε που ξεκίνησα την καριέρα μου".

-Τι είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα από τη ζωή στην Καντούνα;

"Θυμάμαι τα παιχνίδια στο γήπεδο της στρατιωτικής βάσης. Πάντα είχε τόσο κόσμο εκεί. Παίζαμε ποδόσφαιρο και ήμασταν τόσο χαρούμενοι. Όταν πάω στη Νιγηρία πάντα πηγαίνω και προπονούμαι εκεί. Κάθε Δεκέμβριο μάλιστα οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές της πόλης διοργανώνουμε ένα φιλικό ματς στο οποίο έρχεται ο κόσμος χωρίς εισιτήριο και μας βλέπει. Το κάνουμε απλά για να διασκεδάσουμε τον κόσμο. Τους κάνουμε χαρούμενους και αυτό είναι πολύ σημαντικό".

-Δυστυχώς όταν μιλάμε για Νιγηρία αυτή την περίοδο μιλάμε και για την Μπόκο Χαράμ...

"Ναι είναι μια δύσκολη κατάσταση, αλλά είμαι πάντα αισιόδοξος. Είδα τον νέο πρόεδρο στην πρώτη του συνέντευξη και είπε ότι θα πάει βήμα βήμα για να λύσει το θέμα. Ήταν στρατιωτικός και γνωρίζει πως να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις. Είμαι λοιπόν αισιόδοξος ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα".

-Ο Ντέσμοντ Τούτου έχει πει πως το ποδόσφαιρο στην Αφρική δεν είναι θρησκεία είναι μεγαλύτερο από θρησκεία. Συμφωνείς με αυτό;

"Το ποδόσφαιρο παίζει τεράστιο ρόλο στην Αφρική. Το ποδόσφαιρο προσπαθεί να ενώσει τους ανθρώπους. Μπορεί να έχουν προβλήματα αλλά όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο όλοι προσπαθούν να είναι ενωμένοι και να χαρούν το άθλημα. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην Αφρική. Το αγαπάμε από τη φύση μας. Τα στάδια είναι γεμάτα πάντα. Στη χώρα μου το ποδόσφαιρο ενώνει τους ανθρώπους πάρα πολύ".

-Αναφορικά με τα μικρά παιδιά. Είναι μια διέξοδος, μια λύση για μια καλύτερη ζωή ή έχει γίνει και ένα πρόβλημα με όλο αυτό το trafficking νεαρών παιδιών που έρχονται στην Ευρώπη με μεγάλες υποσχέσεις και καταλήγουν στη φτώχεια;

"Δεν έχω ζήσει κάτι τέτοιο αλλά σίγουρα είναι κάτι που συμβαίνει. Όλα τα μικρά παιδιά στην Αφρική αγαπούν το ποδόσφαιρο. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό ούτε σημαίνει ότι μπορούν να επιζήσουν μέσα στο άθλημα. Είναι ίσως και μοιραίο. Υπάρχουν τόσοι καλοί ποδοσφαιριστές στην Αφρική που ποτέ όμως δεν είχαν την ευκαιρία να δείξουν το ταλέντο τους. Κάποιοι όμως την είχαν. Έχω δει εξαιρετικούς παίκτες που όμως είναι ακόμα στη Νιγηρία".

-Εσύ πώς ξεκίνησες το ποδόσφαιρο;

"Στην Καντούνα. Έπαιζα στα διαλλείματα στο σχολείο και μετά το απόγευμα πήγαινα στην ακαδημία. Ξυπνούσα πολύ νωρίς για να πάω στο σχολείο Μετά το σχολείο περπατούσα για αρκετή ώρα, για αρκετά χιλιόμετρα και πήγαινα σπίτι και μετά πάλι περπατούσα για να πάω στην ακαδημία"

-Όταν λες χιλιόμετρα για τι απόσταση μιλάμε, πόσο χρόνο;

"Δεν ξέρω ακριβώς. Ο χρόνος δεν ήταν πάντα ο ίδιος. Αν βιαζόμουν ήταν λιγότερος και δεν μου φαινόταν τόσο μακριά (γέλια). Κάθε μέρα πάντως έκανα αυτές τις αποστάσεις. Πάνω από μια ώρα".

-Η οικογένεια σου σε στήριζε στην προσπάθεια σου; Ήταν αυστηροί;

"Όχι δεν μπορώ να πω ότι ήταν αυστηροί. Απλά ήθελαν να μάθω κάποια πράγματα γιατί εκτός από το ποδόσφαιρο υπάρχει και η ζωή. Πρέπει να ξέρεις πολλά πράγματα όχι μόνο ποδόσφαιρο. Η μητέρα μου είχε όνειρο να γίνω γιατρός. Μου έλεγε "ξοδεύω όλα μου τα χρήματα για να σε κάνω γιατρό" και τις απαντούσα "ναι εντάξει θα δούμε τι θα γίνει, ίσως όμως να μην είναι αυτό για εμένα". Ο πατέρας μου απλά μου έλεγε ό,τι αποφασίσεις να κάνεις να ξέρεις ότι είμαι δίπλα σου, θα σε στηρίξω να έχεις την ευλογία μου".

-Ο πατέρας σου αγαπά το ποδόσφαιρο;

"Ναι το αγαπά όπως και η μητέρα μου αλλά είχε την ατζέντα της. Στην οικογένεια έλεγε θέλω εσύ να γίνεις αυτό και εσύ το άλλο αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι. Πάντως από τότε που ξεκίνησαν την καριέρα μου πάντα με υποστηρίζουν και μου δίνουν ενέργεια".