Η… αθάνατη φωνή της Ελλάδας!

Λατρεύτηκε από όλους τους Έλληνες, είτε αυτοί έζησαν εντός συνόρων, είτε ακολούθησαν μία δύσκολη πορεία στην ξενιτιά, αλλά και από όσους μπορούν να ξεχωρίσουν μία πραγματικά... άριστη φωνή. Ήταν -και παραμένει ακόμα και σήμερα, εννέα χρόνια μετά τον θάνατο του- από τους λίγους ανθρώπους που όταν ακούς μοναχά το όνομα του καταλαβαίνεις σε ποιον αναφέρεται ο καθένας.

Αγαπήθηκε φανατικά, μπήκε στις ψυχές και στα σπίτια των ανθρώπων, ενώ τραγουδήθηκε όσο λίγοι... Με τη μοναδική υφή της φωνής του (στεντόρεια και καθαρή σαν... κρύσταλλο) κατάφερε να εκφράσει τις αγωνίες, τους φόβους, τον

έρωτα, αλλά και τις ελπίδες μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων, για τους οποίους η επιβίωση δεν ήταν κάτι το... αυτονόητο. Οι λέξεις όπως θρύλος, φαινόμενο, ή ο... Μεγάλος, τον χαρακτήρισαν πολλές φορές κατά την διάρκεια της ζωής του. Άλλωστε αυτό το θείο χάρισμα που είχε στο λαρύγγι, ο μοναδικός του χαρακτήρας, αλλά και η στάση του στην ζωή, αποτέλεσαν την βάση να φτιαχτεί ένας μύθος, τον οποίο πάντα οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να σκέφτονται (ιδιαίτερα σε δύσκολες εποχές) και να τον έχουν φυλαγμένο στην καρδιά τους.

Ο Μίκης Θεοδωράκης είχε πει κάποτε γι' αυτόν πως «... δεν είναι το μέταλλο που έχει μέσα στην φωνή, αλλά η καρδιά που έχει μέσα του. Αυτό το σκεύος έχει μέσα του τις φωνές αιώνων. Έχει το χάρισμα του Απόλλωνα και του Διονύσου», ενώ ο αείμνηστος Μάνος Λοΐζος τον είχε χαρακτηρίσει ... « μεγαλειώδη και αδευτέροτο»!

ΦΥΣΙΚΑ, όπως όλοι καταλαβαίνεται, μιλάμε για τον αξεπέραστο Στέλιο Καζαντζίδη, που σαν σήμερα, πριν από εννέα ολόκληρα χρόνια (14/9/2001) αποχαιρέτησε τούτο τον μάταιο κόσμο, έπειτα από μάχη με τον καρκίνο. Το aek365.gr κάνει μία... φτωχή προσπάθεια, γράφοντας τις παρακάτω λέξεις για τον αείμνηστο Στελάρα...

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια

«Τα βιώματα μου λιώνουν σίδερα...», είχε τραγουδήσει ο Καζαντζίδης, στοίχοι που αντιπροσώπευαν την ζωή του από τα πρώτα της κιόλας χρόνια.

Γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου του 1931 στην οδό Αλαείας 33, στη Νέα Ιωνία, από γονείς πρόσφυγες. Ο πατέρας του Χαράλαμπος (χτίστης στο επάγγελμα), προέρχονταν από το χωριό Καβάκλιτσα στα Κοτύωρα της Μικράς Ασίας, στον Πόντο, και η μητέρα του Γεσθημανή από την Αλάγια της Κιλικίας. Είχαν έρθει στην Ελλάδα την εποχή του Διωγμού. Γνωρίστηκαν στα «προσφυγικά» Πετράλωνα όπου και διέμεναν και παντρεύτηκαν το 1923. Η γιαγιά του, του έλεγε τραγούδια και τον νανούριζε όταν ήταν μωρό. Όπως έλεγε ο ίδιος, πίστευε ότι από αυτήν πήρε τις τεχνικές, τις αναπνοές, το... κλάμα στη φωνή

Ο Χαράλαμπος Καζαντζίδης που είχε χαρακτηριστεί σαν επικίνδυνος κομμουνιστής (μέλος της Εθνικής Τροφοδότης Ανταρτών) δολοφονήθηκε το 1945 και έτσι ο 13χρονος Στέλιος αναγκάστηκε να κάνει πολλές δουλειές για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια του. Δούλεψε σε εργοστάσια και υφαντουργία, πούλησε τσιγάρα, κάστανα και κρύο νερό με στάμνα σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας. Τις νύχτες κοιμόταν στα παγκάκια της Ομόνοιας για να μην ξοδέψει το χαρτζ