«Αιωνόβιος» στη μνήμη μας

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΜΟΥΡΤΖΗΣ

Το στρατιωτικό άγημα στο νεκροταφείο Διονύσου, με τουφεκιοβολές στον αέρα, απέδιδε τιμές λίγο μετά τις επτά του απογεύματος της Τρίτης 24 Ιουλίου, την ώρα που το «τελευταίο κρεβάτι» στο οποίο κοιμήθηκε ο Δημήτρης Τράγος, «γινόταν ένα» με την Αττική γη. Όμως μπορεί κάτω από το χώμα να σκεπαστεί και να ξεχαστεί η προσφορά ενός από τους χαρακτηριστικότερους παράγοντες στην ιστορία της ΑΕΚ; Του παράγοντα, που θα μείνει στη μνήμη

μας, ως ο μοναδικός «αιωνόβιος» μεν-αλλά με εφηβικό σφρίγος-για την προσφορά του στην «κιτρινόμαυρη» ομάδα;

Δυνητικό το ερώτημα, αφού η απάντηση, θεωρούμε πως απ όλους όσοι διαβάζεται αυτό το κείμενο και γνωρίζεται η έχετε ακούσει γα την πολιτεία του Δημήτρη Τράγου στην ΑΕΚ, είναι ΟΧΙ. Και με κεφαλαία μάλιστα γράμματα, έστω και εάν κάποιοι, επιδιώκουν η ΑΕΚ να αποφλοιωθεί από την ιστορία της και να νεκρώσουν τις ίνες, από το σώμα του «Δικέφαλου αετού» της.

Το σώμα του Δημήτρη Τράγου, αναπαύεται από τις 19:00 του απογεύματος της Τρίτης 24 Ιουλίου, σε κάποια γωνιά του Κοιμητηρίου Διονύσου.... Και το πνεύμα του, βρίσκεται στους ουρανούς... Και από εκεί είναι σίγουρο ότι θα κάνει «αετίσιες» πτήσεις, για να παραμένει άγρυπνος φρουρός τόσο της αγαπημένης του ΑΕΚ, όσο και της οικογένειά του.

Της συντρόφου του Μαρούλας, αλλά και των παιδιών του Σπύρου και Χριστίνας, Ελίνας και Βασίλη. Όπως και των πέντε εγγονιών του Δημήτρη, Παναγιώτη, Γιάννη, Μαρίας και Ανδροκλή.

Όλοι τους, έμοιαζαν χθες με πρόσωπα αρχαίας τραγωδίας δίπλα στο τελευταίο κρεβάτι που «φιλοξενούσε», το σώμα του συζύγου, πατέρα, παππού, στη διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας που εψάλει στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Διόνυσο. Βουβό κλάμα , σε όλη τη διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας. Τόσο από την κυρά Μαρούλα, όσο και από τα παιδιά και τα εγγόνια του. Αλλά και τους άλλους συγγενείς και φίλους. Και κυρίως από τα «ποδοσφαιρικά του παιδιά».

Μπροστά από το «τελευταίο κρεβάτι» του Δημήτρη Τράγου, που ήταν σκεπασμένο με την «γαλανόλευκη» σημαία, τα «στερνά χαιρετίσματα» από τα εγγόνια, αποτυπωμένα σε δύο τεράστια στεφάνια με λευκά τριαντάφυλλα, που βρίσκονταν αριστερά και ήταν αφιερωμένα «στον καλύτερο παππού του κόσμου» . Και δεξιά υπήρχε ένας μεγάλος σταυρός από λευκά λουλούδια.. Όλα ολόλευκα, λες και ήθελαν να αναδείξουν την αγνότητα της ψυχής του εκλιπόντος.

Δέος, σεβασμός και «βουβαμάρα» στην ακολουθία. Που κορυφώθηκε, την ώρα που ακούστηκε το «δεύτε τελευταίον ασπασμό». Τον Δημήτρη Τράγο «χαιρέτησαν» για τελευταία φορά, περισσότερα από 150 άτομα, που είχαν «στριμωχτεί» στο Ναό, για το 'ύστατο χαίρε'.

Τα μέλη της οικογένειας έδειχναν ότι δεν μπορούσαν ακόμη να «χωνέψουν» ότι «έφυγε» το στήριγμά τους. Όπως δε μπορούσαν να το πιστέψουν και όσα από τα «ποδοσφαιρικά του παιδιά», πήγαν στον Διόνυσο για να του που το στερνό αντίο και να τον συνοδέψουν στην τελευταία του «κατοικία».

Η ύπαρξη του Δημήτρη Τράγου, που ήταν ο ΙΔΑΝΙΚΟΤΕΡΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ των ΡΟΜΑΝΤΙΚΩΝ Σ