Τώρα «πνίξτε» και τους... γραβατάκηδες

Η Εθνική ομάδα πόλο γυναικών βρίσκεται χρόνια στην παγκόσμια κορυφογραμμή και το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε -ύστερα από δύο χαμένους τελικούς στους Ο.Α της Αθήνας και στο ευρωπαϊκού πέρυσι στο Ζάγκρεμπ- ήταν απωθημένο. Ο Σωτήρης Βετάκης γράφει για το μήνυμα που έστειλαν τα κορίτσια από τη Σανγκάη και ελπίζει σε ένα ακόμη την Κυριακή στην υποδοχή τους...Thanks God it’s Friday… Θα μπορούσε τελικά η Ελλάδα, σε αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης, να αναζητήσει χορηγία από την γνωστή αμερικανική αλυσίδα εστιατορίων. Για μια ακόμη Παρασκευή, η χώρα μας πανηγυρίζει για έναν απίστευτο για το μέγεθος της αλλά κυρίως για τον (ανύπαρκτο) προγραμματισμό της και τη (μηδενική) οργάνωση της (και) στον αθλητισμό, θρίαμβο.Ήταν Παρασκευή και την 1η Σεπτεμβρίου του 2006, όταν στην εφημερίδα που εργάζομαι, στα ΝΕΑ, είχα αναλάβει να μεταφέρω στο χαρτί τον ημιτελικό της Εθνικής ομάδας μπάσκετ με τις ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Παρασκευή και σήμερα όταν μου «χρεώθηκε» το αυριανό δισέλιδο για τον τελικό της αντίστοιχης διοργάνωσης στο γυναικείο πόλο στη Κίνα.Δεν θα διστάσω να ομολογήσω πως τότε χρειάστηκα ένα δεκάλεπτο για να αρχίσω το κείμενο. Πριν πιάσω το πληκτρολόγιο, κρύφτηκα στις τουαλέτες για να μην δει κανείς τα δάκρυα που δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα βλέφαρα μου. Δάκρυα χαράς για το αγαπημένο μου άθλημα, δάκρυα ευτυχίας για τα παιδιά που έχω την τύχη να γνωρίζω (άλλους πολύ κι άλλους λίγο) και να ξέρω την προσπάθεια που χρόνια καταβάλλουν, δάκρυα λύπης που δεν μπόρεσα να είμαι και εγώ στην Σαϊτάμα να ζήσω από κοντά τον αλησμόνητο θρίαμβο επί μιας ομάδας που κόστιζε σχεδόν 90 εκατομμύρια δολάρια και είχε την εμπιστοσύνη (ίσως και την προτίμηση) όλου του κόσμου.Σήμερα δεν συνέβη το ίδιο. Ίσως γιατί δεν γνωρίζω καμία από τις κοπέλες του Γιώργου Μορφέση. Ίσως γιατί δεν έχω παρακολουθήσει στο παρελθόν καμία άλλη διοργάνωση, όπως την εφετινή που έτυχε να αναλάβω στην εφημερίδα, και παρότι το 2004 έσπευσα στην πισίνα του ΟΑΚΑ για τον (χαμένο) τελικό με την Ιταλία. Όμως ανατρίχιασα όταν η τελευταία επίθεση που είχαν με παίκτη παραπάνω οι Κινέζες δεν εκδηλώθηκε με κάποιο σουτ και η μπάλα έφθασε στα χέρια των κοριτσιών για τα τελευταία 10 δευτερόλεπτα, στα οποία άρχισαν οι πανηγυρισμοί.Στην ουσία ήταν η αντίστροφη μέτρηση για να πέσει στο νερό ο σεμνός αρχιτέκτονας του θριάμβου, Γιώργος Μορφέσης, με τις κοπέλες στην πισίνα λες και με τις γροθιές που έριχναν στο νερό μετρούσαν ένα-ένα τα δευτερόλεπτα για τη βουτιά του ομοσπονδιακού προπονητή. Χάρηκα που η Ελλάδα της ντροπής, με τα όσα συμβαίνουν στους ελληνικούς δρόμους από τους ταξιτζήδες, έβαλε τη σημαία της ψηλότερα από τις παγκόσμιες υπερδυνάμεις της Κίνας και της Ρωσίας, πανηγύρισα μαζί με τους εναπομείναντες στο γραφείο συναδέλφους τον μοναδικό θρίαμβο αυτών των κοριτσιών.Είναι τεράστια η επιτυχία τους, αν αναλογιστεί κανείς τα όσα βρήκε την ευκαιρία να καταμαρτυρήσει μετά τον ημιτελικό ο πρόεδρος της ΚΟΕ, Δημήτρης Διαθεσόπουλος. Ύστερα από τέτοια προετοιμασία, με πόρτες κολυμβητηρίων κλειστές, με πρ