Το jenga, o Παναθηναϊκός και ο Κατσουράνης…

Υπάρχει ένα διαχρονικό παιχνίδι, το jenga, που όλοι (οι περισσότεροι έστω…) έχουν παίξει σε κάποια στιγμή της παιδικής τους ηλικίας (ή και αργότερα). Η ανισορροπία μεταξύ των γραμμών του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια και η εμμονή σε βαθμό… αυτισμού της μη αποκατάστασής της, θυμίζει ακριβώς αυτό το παιχνίδι.

Στο jenga η προσπάθεια του παίκτη έγκειται στο να αφαιρέσει με προσοχή ένα κομμάτι από τη μέση ή το κάτω μέρος προσπαθώντας να μην ρίξει τον πύργο που έχει δημιουργήσει. Στον Παναθηναϊκό

η προσπάθεια έγκειται στο να θωρακίσει τα μετόπισθεν, αφαιρώντας ένα κομμάτι από το κέντρο, χωρίς αυτό να του στοιχίσει στην επίθεση (και κατ’ επέκταση σε απώλεια βαθμών που θα «γκρεμίσουν» ό,τι έχει δημιουργήσει ως τώρα).

Και μοιάζει τα τελευταία χρόνια γενικότερα και στα τελευταία φετινά παιχνίδια ειδικότερα η ομάδα να ακροβατεί σε αυτή την ισορροπία του… τρόμου, προκειμένου να μην γκρεμιστεί το οικοδόμημα.

Το σχεδόν… διαχρονικό ερώτημα «χρειάζεται ο Παναθηναϊκός στόπερ ή δημιουργικό χαφ», προέκυψε επί εποχής Τεν Κάτε και επανέρχεται κατά τακτά χρονικά διαστήματα κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός «γκελάρει» ή… ζορίζεται να πάρει τη νίκη.

Μπορεί να μοιάζει με ερώτημα «αιρετικό», μπορεί κάποιοι να αισθάνονται ότι επιβεβαιώνονται κιόλας από τα… κοροϊδίστικα γκολ που έχει δεχθεί ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια κυρίως στην Ευρώπη (όπου όμως μην ξεχνάμε ότι είναι διαφορετικές οι απαιτήσεις) όταν επιμένουν ότι η ομάδα θέλει στόπερ (και από εδώ το έχουμε πει βλέποντας τα κατά καιρούς «τσαφ» του Καντέ και του Σαριέγκι, πόσω μάλλον τώρα με τον τραυματισμό του Μπουμσόνγκ), αλλά εκείνο που τελικά αποδεικνύεται είναι πως σε κάθε προσπάθεια ενίσχυσης της άμυνας του «τριφυλλιού» με εσωτερικές αλλαγές, η ομάδα στερείται κάτι από το δημιουργικό της κομμάτι.

Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, πως στα δύο τελευταία παιχνίδια πρωταθλήματος (συν αυτό του κυπέλλου) που ο Κατσουράνης έπαιξε στο κέντρο της άμυνας, έλειπε από το κέντρο και ο Παναθηναϊκός δυσκολεύτηκε να φτάσει στο γκολ .

Ούτε είναι τυχαίο πως στο χθεσινό παιχνίδι μόλις ο Φερέιρα γύρισε τον Βιτόλο στην άμυνα και τοποθέτησε τον Κατσουράνη στο κέντρο, ο Παναθηναϊκός δημιούργησε ευκαιρίες, έγινε πιο επιθετικός και τελικά έλυσε και τον «γόρδιο δεσμό» στο πρόβλημα του γκολ.

Είναι αλήθεια, βέβαια, πως πέρα από τις αλχημείες που αναγκάζεται να κάνει ο προπονητής, προκειμένου να βρει λύσεις, η ομάδα μπήκε υπεροπτικά στο γήπεδο και ουσιαστικά «πέταξε» το πρώτο ημίχρονο στον κάλαθο των αχρήστων, με αποτέλεσμα να αγχωθεί στο δεύτερο μέρος, όπως ήταν φυσικό. Κι ενδεχομένως αν δεν βρισκόταν ο Κατσουράνης που μπορεί να έχει κατηγορηθεί για πολλά πράγματα από πολλούς, αλλά ουδέποτε έχει αμφισβητηθεί η κλάση και η ποδοσφαιρική του ευφυΐα (κι όποιος το έχει κάνει μάλλον δεν ξέρει πολλά πράγματα από μπάλα), σήμερα ο Παναθηναϊκός πιθανότατα θα ασχολιόταν με τους χαμένους βαθμούς και κατά πόσο αυτοί μπορούν να του κοστίσουν στη μάχη του τίτλου.

Οι «πράσινοι» μπορούν βέβαια να φωνάζουν