Το (απόν) αλεξίπτωτο της σοβαρότητας…

Δεν είναι όλα μπάλα. Για την ακρίβεια, μάλιστα… μακάρι να ήταν. Διότι, τουλάχιστον στη μπάλα, ακόμη και το τι είναι στραβό, βρόμικο, ύποπτο και (υπό νορμάλ συνθήκες) κολάσιμο, το ξέρει και η κουτσή Μαρία. Όπως ξέρει και γιατί δεν διορθώνεται. Τουλάχιστον, όμως, δεν κοροϊδευόμαστε όλοι μαζί…

Αντίθετα, σ’ αυτό το απόλυτο μπάχαλο που ζούμε από χθες, το τι είναι «σικέ» και τι όχι, το ποιοι ξεκάθαρα φταίνε, ποιοι ξεκάθαρα ωφελούνται, ποιοι έχουν και το κίνητρο (εκτός από το όπλο και την ευκαιρία…) για να παίξουν έτσι με τη φωτιά –που, σημειωτέον, οι ίδιοι έχουν ανάψει, φουντώσει και φτάσει

σε σημεία να κατακαίει τα πάντα- κανείς δεν το ξέρει σίγουρα. Μόνο οι παρωπιδικοί, απ’ τους οποίους, δυστυχώς, μπουχτίσαμε πια…

Διότι έτσι πάει το πράγμα πια στην Ελλάδα όπου όλοι κακομάθαμε (μας κακόμαθαν, αν θέλετε να αποσείσουμε μερικές ευθύνες από την καμπούρα μας) ότι όλα τα σοβαρά πρέπει να χωρούν στα… μισάωρα των δελτίων ειδήσεων –και, εσχάτως, στους 140 χαρακτήρες ενός twit! Της υπερβολής, πάντα. Και της ήσσονος προσπαθείας.

Βλέπετε, το πράγμα πάει όπως το ανέκδοτο με τον δόκιμο αλεξιπτωτιστή που ρωτάει συνέχεια τον εκπαιδευτή του τι θα κάνει αν το αλεξίπτωτο δεν ανοίξει με το πρώτο κορδόνι στα 3.000 μέτρα, με το δεύτερο στα 2.500, με το τρίτο στα 2.000 κ.ο.κ. μέχρι το 30ο κορδόνι στα 5 μέτρα. Για να πάρει την απάντηση: «Ε, καλά κι εσύ: για πέντε μέτρα θες αλεξίπτωτο;»

Εννοώ, η χώρα δεν βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση εδώ και 48, 24, 12, 6 ή 2 μήνες. Πόσο μάλλον, μερικές ημέρες –ή από προχθές το βράδυ. Βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση (ηθών, αξιών, θεσμών και, φυσικά ΚΑΙ πραγματικών οικονομικών στοιχείων που να τη συνθέτουν ως κράτος με παρελθόν και συνέχεια), πρακτικώς εδώ και 30 χρόνια.

Το ότι βρέθηκε λοιπόν, 5 μέτρα πριν από το τσιμέντο, να έχει ως τελευταίο της «κορδόνι» στο αλεξίπτωτο την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είναι απλώς κακή συγκυρία. Δεν είναι η αιτία. Η αιτία είναι ότι σε όλους μας άρεσαν όσα στηρίζονταν στα ψέματα –και, άρα, αναπόφευκτα σε κανέναν δεν άρεσε η αλήθεια.

Η αλήθεια είναι πλέον εδώ, μπροστά στα μάτια μας: είμαστε γυμνοί στ’ αγγούρια. Διότι πέρα απ’ όλα όσα δεν υπάρχουν πια στο πολιτικό σκηνικό, αλλά και στον κοινωνικό ιστό της χώρας, το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ. Ακριβής, πραγματικά και ουσιαστική. Και χωρίς πληροφόρηση δεν υπάρχει δημοκρατία!

Διότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η σημερινή παρωδία της «Εκκλησίας του Δήμου» (πολιτικής κορύφωσης της ανθρωπότητας που επιτεύχθηκε πριν από 2.500 χρόνια σ’ αυτόν εδώ τον τόπο) υπολείπεται εκείνης σ’ έναν βασικότατο τομέα: όπως λειτουργεί με έμμεση εκπροσώπηση των πολιτών, έτσι (και πολύ περισσότερο) λειτουργεί και με έμμεση εκπροσώπηση στον νευραλγικό τομέα της ακριβούς, πραγματικής και ουσιαστικής ΠΛΗΦΟΡΟΡΗΣΗΣ τους για όσα τους αφορούν και για τα οποία, υποτίθεται, ψηφίζουν.

Οπότε… για ποιο δημοψήφισμα μιλάμε έτσι κι αλλιώς; Γι’ αυτό που, όπως έγραψε το BBC αφορά (ΠΛΕΟΝ!) πρακτικώς… γαλοπούλες που θα κληθούν να ψηφίσου