Συγνώμη/ωδή στον Τουρέ

Δεν είναι πως έγινε κάτι τώρα. Εδώ και καιρό έχω δει τον ποδοσφαιριστή να με διαψεύδει στο χορτάρι. Απλώς, τώρα είναι μια καλή ευκαιρία να το πω δημόσια για να γίνει αφορμή για ένα κείμενο.

Ο λόγος για τον Γιάγια Τουρέ. Δεν πίστευα σ’αυτόν όταν πήρε τη μεταγγραφή από την Μπαρτσελόνα στην Σίτι. Δεν έχω το έχω γράψει ποτέ σε site ή στην εφημερίδα. Με θυμάμαι, όμως, να το συζητάω τότε στην πλατεία με τον Τσάρλι και τους υπόλοιπους, και σίγουρα το είχα αναφέρει αρκετές φορές στο ραδιόφωνο.

“Τι παίκτης είναι;”

Δεν

είναι πως δεν τον εκτιμούσα ως ποδοσφαιριστή, ίσα-ίσα. Θυμάμαι να με ρωτάει ο Τσάρλι την άποψή μου για τον Τουρέ μετά το πρώτο φιλικό με τον Ολυμπιακό, που δεν το είχε παρακολουθήσει, και να του λέω το πρώτο πράγμα που λες όταν βλέπεις τον Γιάγια. “Δεν ξέρω τι είναι, αλλά είναι πολύ καλός”. Ακολούθησε μια ολόκληρη κουβέντα όπου προσπαθούσα μάταια να του εξηγήσω τι σημαίνει το “δεν ξέρω τι είναι”.

Όταν τον είδε κι αυτός ν’αγωνίζεται, κατάλαβε. Πολύ βαρύ σκαρί, τρομερή δύναμη, ένα κάπως ράθυμο τρέξιμο, αλλά και εκπληκτική επαφή με την μπάλα, τρεξίματα μ’αυτήν και διάθεση να παίξει και ψηλά στο γήπεδο. “Ένα δεκάρι φυλακισμένο σε σώμα μπασκετμπολίστα”, αυτό λέγαμε συχνά στις πολλές συζητήσεις για τον Τουρέ. Πολύ σπάνια περίπτωση ποδοσφαιριστή, μέσος που όμως φαινόταν απολύτως λογικό που κάποτε έπαιζε σέντερ φορ και ως τέτοιον τον είχε δοκιμάσει κι ο Βενγκέρ όταν ήθελε να τον πάρει στην Άρσεναλ από την Μπέβερεν.

Άνοδος, καθιέρωση, μεταγγραφή

Οι συζητήσεις για το στιλ του και τη θέση του συνεχίστηκαν, αλλά παράλληλα παγιώθηκε κι η αίσθηση πως ο Τουρέ “δεν ήταν για εδώ”. Όντως, δεν ήταν, εύκολα πήρε μεταγγραφή στη Μονακό και σχεδόν εύκολα βρέθηκε σ’έναν χρόνο να πιάνει το λιμάνι της Βαρκελώνης, στο μεγαλύτερο βήμα της καριέρας του.

“Κούμπωσε” σχεδόν τέλεια ως αμυντικός μέσος στο 4-3-3, σε μια ομάδα που από το εξάρι της απαιτεί πρώτα καλό passing game και τακτική εγρήγορση, παρά τρεξίματα, έκρηξη και τάκλινγκ. Τον ήξερε πια όλη η Ευρώπη κι όταν ο Γουαρδιόλα αποφάσισε πως ο Μπούσκετς θα πάρει το ρόλο του, η Μπαρτσελόνα δεν έχασε την ευκαιρία να τον πουλήσει κι ο Τουρέ δεν έχασε την ευκαιρία να τ’αρπάξει από τη Σίτι και να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στην Πρέμιερ Λιγκ.

Οι σκέψεις

Εκεί τον “μέτρησα” λάθος. Παρότι τον εκτιμούσα πολύ σαν ποδοσφαιριστή, παρότι μ’άρεσε η σπανιότητά του, παρότι τον είχα θαυμάσει από κοντά να στέκεται με θαυμαστή ψυχραιμία και ως στόπερ απέναντι σε Ρούνεϊ και Ρονάλντο στον τελικό της Ρώμης το 2009. Πίστευα και έλεγα πως θα σταθεί κατώτερος των περιστάσεων στην Πρέμιερ Λιγκ, δεν θα κάνει τη διαφορά που προσδοκάται απ’αυτόν κι ανταποκρίνεται στην αμοιβή του και το συνολικό κόστος της μεταγγραφής.

Πιθανότατα ήμουν επηρεασμένος από την νεοπλουτίστικη συμπεριφορά της Σίτι, που δεν μου ήταν και πολύ συμπαθής. Είχα, όμως, και δύο βασικές σκέψεις. Πρώτον, πίστευα πως ο ρυθμός του πρωταθλήματος θα εκθέσει τον βαρύ Τουρέ, που δεν θα είναι ο ίδιος χωρίς το “αγωνιστ