Σκαρφαλώνει και με σβηστές μηχανές

Σημασία για τον Παναθηναϊκό από δω και πέρα, έχουν αυτά τα «αθόρυβα» και εύκολα τρίποντα, τα οποία τον κρατάνε πια όχι απλά πρώτο στην βαθμολογία, αλλά και σε… απογοητευτική για τους διώκτες του –ή πιο σωστά για τον διώκτη του- απόσταση.

Πέντε βαθμοί στο ελληνικό πρωτάθλημα και με το πρόγραμμα που υπάρχει μπροστά και για τους δύο, δεν είναι ευκαταφρόνητη διαφορά. Θα έλεγα μάλιστα πως είναι διαφορά, που από μόνη της λέει στον Παναθηναϊκό, πως μόνο ο ίδιος μπορεί να βάλει σε κίνδυνο τον εαυτό του, στην διεκδίκηση αυτού του πρωταθλήματος.

Σε ότι αφορά το παιχνίδι με τον Λεβαδειακό τώρα.

Ο Παναθηναϊκός, ακριβώς σε ένα παιχνίδι που δεν ζορίστηκε, ή έστω δεν χρειάστηκε να ζοριστεί για να πιάσει σπουδαία απόδοση, επιβεβαίωσε ότι σιγά-σιγά ξαναβρίσκει τα πατήματα και την φόρμα του. Συν το γεγονός, ότι στο συγκεκριμένο παιχνίδι, φάνηκε να ξαναβρίσκει και την αποτελεσματικότητά του.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στα τρία γκολ που πέτυχε ο Παναθηναϊκός και σε ρυθμό ρελαντί μάλιστα. Αλλά στο ότι παρ’ ότι φαινόταν ότι από το πρώτο γκολ και μετά είχε κατεβάσει στροφές, έφτασε με χαρακτηριστική ευκολία σε εικοσιτέσσερις τελικές προσπάθειες, αρκετές απ’ τις οποίες μάλιστα, ήταν απ’ αυτές που λέμε πολύ καλές ευκαιρίες.

Και στο σημερινό παιχνίδι, το κλειδί για μένα ήταν αυτή η ατσάλινη γραμμή που συνθέτουν στο κέντρο οι Βιτόλο και Σιμάο. Στον Παναθηναϊκό πια και όσο παίζουν αυτοί οι δύο, όποιος θέλει να κάνει φάση στην περιοχή του, θα πρέπει να κάνει… αίτηση πρώτα. Και ταυτόχρονα, όποιος κι αν παίζει πλάι και μπροστά απ’ αυτό το δίδυμο, έχει απείρως περισσότερες ευκαιρίες και χώρους να ξεδιπλώσει τα όποια προσόντα του.

Τα στατιστικά μπορεί να μην λένε στο ποδόσφαιρο πάντα την αλήθεια, αλλά πολλές φορές μαρτυράνε πράγματα και καταστάσεις. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, σε ένα παιχνίδι, το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος του επαναλαμβάνω ότι το έπαιξε με σβηστές μηχανές, είχε όχι μόνο 24 τελικές, αλλά ταυτόχρονα και μόλις δύο σε βάρος του. Δύο που λες και έγιναν ίσα-ίσα για να αποδείξουν για μια ακόμα φορά, την φόρμα αλλά και τα προσόντα του Καρνέζη. Φόρμα και προσόντα, που ήρθαν με την σειρά τους, να αποδείξουν πόσο βιαστικές και άδικες είναι πολλές φορές οι ισοπεδωτικές κρίσεις στο ποδόσφαιρο. Και πως μπορεί από συγκυρίες ή άτυχες στιγμές, να καταστραφεί στην κυριολεξία ή να αναδειχθεί αντίστοιχα η καρριέρα ενός ποδοσφαιριστή.

Όποιος έλεγε πριν λίγους μήνες, ότι ο Παναθηναϊκός θα καλπάζει για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, με τον Καρνέζη όχι απλά βασικό, αλλά να εμπνέει και σιγουριά κάτω από τα δοκάρια του, μάλλον θα τον κοίταγαν σαν τρελλό ή στην χειρότερη σαν… συγγενή ή… μάνατζερ του Καρνέζη. Για να μην πούμε κιόλας, πως ο ίδιος ο Παναθηναϊκός είχε ξεγράψει από το ρόστερ του τον νεαρό τερματοφύλακα και έκανε τα πάντα για να τον διώξει το καλοκαίρι αλλά δεν τα κατάφερε.

Θα μπορούσα να κάνω σχετική μνεία και για τον Τοτσέ, αλλά είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Και γιατί ο Τοτσέ και ήρθε και είχε ευκαιρίες μέχρι τώρα και γιατί παρ