Όταν τα ανεκδοτάκια κόπηκαν μαχαίρι

Διαβάζοντας τα πρώτα άρθρα και τα πρώτα σχόλια στα διάφορα σάιτ, λίγο μετά το Διοικητικό Συμβούλιο του Παναθηναϊκού, ένα έχω να πω σαν πρώτη σκέψη.
Καλώς τους κι ας αργήσανε.

Γιατί περί αυτού πρόκειται επί της ουσίας.
Σαν να κατάλαβαν ξαφνικά όλοι μόλις σήμερα δηλαδή, πως τα πράγματα είναι αδιέξοδα στο οικονομικό. Σαν να έπεσαν από τον ουρανό όλοι.

Λυπάμαι που για μια ακόμα φορά βγήκα αληθινός, όταν για μήνες όλοι έκαναν διαγωνισμό Τσακισμού ή… αντι-Τσακισμού

και εγώ επέμενα να φωνάζω, πως το πρόβλημα και η κατάντια για τον σύλλογο, είναι η ίδια του η πραγματικότητα και όχι τα… παρεπόμενα αυτής της πραγματικότητας.

Κι όσο κι αν η Τσακολογία, βοήθησε ουσιαστικά να πάει λίγο πίσω η ουσία της κουβέντας, ο χρόνος είναι κομματάκι αμείλικτος και δεν μπορεί να βοηθήσει αντίστοιχα. Η ενασχόληση λοιπόν με τον Τσάκα, ήταν μια καλή δικαιολογία και αφορμή για όλους, να κάνουν πως δεν βλέπουν την ουσία στον Παναθηναϊκό. Κι αυτό ισχύει για όλους. Είτε δηλαδή έβλεπαν και βλέπουν θετικά την περίπτωση του ντιλ με τους Σαουδάραβες, είτε διαγωνιζόντουσαν καθημερινά ποιος θα πρωτοχλευάσει τον Τσάκα.

Κι η ουσία ήταν αυτό που κάθε φορά προσπαθούσα να συζητήσουμε, αλλά κάποιοι το απέφευγαν σαν ο διάολος το λιβάνι.

Η ουσία λοιπόν είναι η κατάσταση στον Παναθηναϊκό, το πώς φτάσαμε εδώ και τι προοπτικές υπάρχουν.

Γιατί καλά είναι και τα ανεκδοτάκια και τα αστειάκια και η τζάμπα Παναθηναϊκοφροσύνη, με αιχμή του δόρατος το πόσο χοντρός είναι ο Τσάκας, ή πόσο άργησε η πριγκίπισσα και ο πρίγκιπας.

Καλά είναι δηλαδή, όσο δεν χρειάζονται άμεσα λεφτά. Γιατί μόλις έφτασε η στιγμή που αν δεν μπει ρευστό στο ταμείο, φαλιραμέντο ο Παναθηναϊκός, είδα ότι κόπηκαν αμέσως και τα ανεκδοτάκια και τα γελάκια.

Καθώς πια τώρα, το ερώτημα έρχεται από μόνο του και δεν χρειάζεται να το θυμίσει κάποιος για να γίνει και ο κακός της ιστορίας. Και το ερώτημα είναι ένα και μοναδικό.
Αν είναι μούφα ο Τσάκας και μπροστινός ή πισινός ή οτιδήποτε θέλει ο καθένας, μετά απ’ αυτήν την ιστορία τι;

Όσοι εξοργίζονταν με τις δηλώσεις του Τσάκα, δεν εξοργίζονται τώρα που ο Παναθηναϊκός επί της ουσίας βγαίνει στην ζητιανιά να μαζέψει ότι… προαιρείται να δώσει ο καθένας να την βγάλουμε κανά μηνάκι ακόμα;

Υπάρχει μεγαλύτερη κατάντια απ’ αυτό;

Δεν υπάρχει φίλοι μου. Δεν υπάρχει και όλα τα υπόλοιπα που ακούτε και διαβάζετε τόσο καιρό με αφορμή ΚΑΙ τον Τσάκα, είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Εδώ τα πράγματα είναι πια και ορατά και απλά.

Ο σύλλογος είναι σε αδιέξοδο.

Τον έναν που μπορούσε να βάλει λεφτά, του είπαμε «πούλα καρκίνε» και τον διώξαμε και δεν γίνεται τώρα επειδή κανείς δεν εμφανίστηκε να αγοράσει, να του λέμε… γύρνα και πλήρωνε γιατί μας… πούλησαν οι άλλοι που για χάρη τους σου λέγαμε πούλα και φύγε. Σοβαροί να είμαστε.

Την δεύτερη μεγάλη οικογένεια που θα μπορούσε να διοικήσει ακόμα και με το όνομά της έτσι σκέτο με τόσα που πρόσφερε και πέτυχε στον Παναθηναϊκό, την απειλήσαμε και την πήραμε στο κυνήγι