Όταν ο ΠΑΟΚ, καταβρόχθισε τον Σαλπιγγίδη

Θέλω καιρό να γράψω αυτό το μπλογκ, αλλά νομίζω πως η κατάλληλη στιγμή είναι τώρα. Ίσως να μην το έγραψα νωρίτερα γιατί εμφανίστηκαν σημάδια εκνευρισμού επί προσωπικού. Γιατί μίλησε ο εγωισμός μου πιο δυνατά από τον επαγγελματισμό μου.

Θα αναλύσω μία εικόνα που έχω εγώ καταγεγραμμένη στο μυαλό μου για το πώς διαχειρίστηκε ο ΠΑΟΚ την υπόθεση Δημήτρη Σαλπιγγίδη. Ουσιαστικά, η παρουσία του στον ΠΑΟΚ

Ο ερχομός του Σαλπιγγίδη στον ΠΑΟΚ αρχικά συνέπεσε με τη φυγή του Φερνάντο Σάντος, άρα και με την έλλειψη ισορροπίας στο αγωνιστικό τμήμα.
Όταν μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή σαν τον συγκεκριμένο, όταν ξεκινάς να τον αποκτήσεις και λέγεσαι ΠΑΟΚ, πρέπει να έχει προετοιμάσεις το έδαφος και ως κλίμα γύρω από το κοινό σου, αλλά και ως ποδοσφαιρική λογική.

Από αυτά τα δύο δεν κάναμε τίποτα.
Αρχικά ο Ζαγοράκης ουδέποτε είπε ξεκάθαρα στη μερίδα που τον θεωρεί… προδότη, πως έχει συμφωνήσει μαζί του και πως έχει πέντε, δέκα, είκοσι λόγους που τον θέλει.

Στη συνέχεια, ουδέποτε ο παίκτης έπαιξε στη φυσική του θέση, η ομάδα ποτέ δεν έφτιαξε ένα πλάνο για να τον προσαρμόσει σε αυτό και του έδωσε έναν ρόλο χαμάλη πολυτελείας που δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει το μεγάλο του συμβόλαιο.

Αυτό που έπρεπε να συμβεί εξ αρχής, ήταν να πεισθούν όλοι για τους λόγους που έρχεται και βέβαια, η ομάδα να παίξει με τέτοιο τρόπο ώστε να εκμεταλλευτεί την παρουσία του σε αυτή.
Στα δύο χρόνια που έπαιξε στον ΠΑΟΚ, ο Σαλπιγγίδης έπαιξε με στήριγμα στην επίθεση μόνο τότε που ο Μάκης Χάβος επέλεξε εκείνο το αμυντικογενές και ερμαφρόδιτο 4-4-2 που μας έδωσε τις προκρίσεις στο Ζάγκρεμπ και στο κύπελλο με τον Ολυμπιακό. Όλοι ξέρουμε ποιος έβαλε τα γκολ σε εκείνες τις νίκες του 1-0.

Παράλληλα, η ανάγκη έφερνε την ΠΑΕ σε μία λογική εκμετάλλευσης της αδυναμίας του Σάλπι απέναντι στο κοινό. Δεν πληρωνόταν ποτέ, αφού άπαντες γνώριζαν πως δεν έχει και τρόπο να αντιδράσει. Άκομψο τουλάχιστον.

Στη σεζόν που ολοκληρώθηκε, ο Σαλπιγγίδης έπαιξε πιο πολύ ως μπακ, παρά ως επιθετικός. Ο Μπόλονι δεν δούλεψε ούτε μισό τρικ για να καλύπτεται η πλευρά από τους χαφ, ίσως γιατί στήθηκε μία ομάδα που τα χαφ της δεν είχαν ούτε κατά διάνοια υποφερτά τρεξίματα. Ο Σαλπιγγίδης έπρεπε να δίνει βοήθειες στον Έτο, μία πολυτέλεια που ο ΠΑΟΚ δεν μπορούσε να έχει.
Από τη μία περίμενες από τον Σαλπιγγίδη να σου βγει στον χώρο, από την άλλη να σπριντάρει για να μην αφήσει τον Έτο μόνο του.

Ο Σαλπιγγίδης δεν είναι εξτρέμ και όταν παίζει εξτρέμ δεν μπορείς να του στερείς δυνάμεις για να καλύπτει τα… ακάλυπτα. Δε φτάνει που τον έχεις εκτός φυσικής θέσης, εκεί όπου δεν μπορεί να δικαιολογήσει με τίποτα το συμβόλαιό του, τον βάζεις να σου κάνει και το χαμαλίκι.

Ο ΠΑΟΚ απέκτησε τον Σαλπιγγίδη που είναι φορ, αλλά κράτησε και τον Γκαρσία που είναι χαφ χωρίς τρεξίματα και δεν προσαρμόστηκε ποτέ στις ανάγκες που δημιουργούνται όταν έχεις αυτούς τους δύο. Ουσιαστικά αποδείχτηκε, πως ποδοσ