Οι θεοί του ποδοσφαίρου είναι δίκαιοι

Χαίρετε κύριοι

Έσπασε η γκίνια στο Βελοντρόμ. Έχω την αίσθηση πως με βάση την πορεία του Ολυμπιακού στα 4 πρώτα παιχνίδια του ομίλου την ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό, αλλά και το γεγονός πως απ' όλους τους τερματοφύλακες του πλανήτη του έτυχε ο Κοστάντσο, οι φίλοι των «ερυθρολεύκων» έβλεπαν φαντάσματα.

Λίγο το ευρωπαϊκό παρελθόν, λίγο το χέρι που δεν δόθηκε στο Βεστφάλεν, οι τραυματισμοί που ακολούθησαν το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, δημιούργησαν την αίσθηση πως δεν το θέλουν οι θεοί να προχωρήσει

φέτος στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός. Τα δώρα όμως η θεά τύχη φαίνεται να τα κράταγε μαζεμένα για το τέλος.

Ο Ολυμπιακός στο Βελοντρόμ κατέβηκε χωρίς τους Ιμπαγάσα, Φουστέρ, Μακούν, δηλαδή χωρίς τη βασική του τριάδα στον άξονα. Ο Βαλβέρδε απέφυγε τις σημαντικές αλλαγές και αντί να πάει στη λύση Τοροσίδη στον άξονα κατέβασε την ομάδα του με δίδυμο Μοντέστο, Μανιάτη και τον αόρατο Φουστέρ στη βασική ενδεκάδα. Η λογική λέει πως όταν σου σπάσει το αρχικό πρέσινγκ ο αντίπαλος θα μπορέσει να βγάλει παίκτες παραπάνω.

Ο Ντεσάμπ όμως είχε φυλάξει μια ευχάριστη έκπληξη για τον Βαλβέρδε. Άφησε ταυτόχρονα εκτός ενδεκάδας τους δύο ακραίους μπακ του βάζοντας στη θέση τους δύο βαριά κορμιά. Η τετράδα της άμυνάς του έγινε ιδανική για να την πρεσάρεις και να την απομονώσεις. Οι Καμπορέ, Ντιαβαρά, Εν Κουλού, Τραορέ ήταν αδύνατον να τρέξουν με τη μπάλα, δεν μπορούσαν να την μεταφέρουν με ασφάλεια, αλλά ούτε να αντιμετωπίσουν τα τρεξίματα με τη μπάλα των παικτών του Ολυμπιακού.

Την περασμένη Τρίτη το παιχνίδι το ανέλυσα στη λογική πως στα δύο άκρα της άμυνας θα βρίσκονται οι Αζπιλικουέτα, Μορέλ. Αν συνέβαινε αυτό, το βάρος που θα έπεφτε στα μπακ του Ολυμπιακού θα ήταν σαφώς μεγαλύτερο.

Σε κάθε περίπτωση όμως αναφέραμε πως όλο το μυστικό είναι η αντιμετώπιση του Σεϊρού. Με δεδομένο πως ο Λούτσο βρίσκεται μόνιμα εκτός ενδεκάδας, ο Ντιαρά είναι κλασικό εξάρι και οι υπόλοιποι τέσσερις επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές περισσότερο φέρνουν σε εξτρέμ και θέλουν τη μπάλα ψηλά, ο κομβικός ποδοσφαιριστής για τη Μαρσέιγ ήταν ο Σεϊρού. Ο μοναδικός δηλαδή που θα μπορούσε να μεταφέρει σωστά το παιχνίδι από την άμυνα στην επίθεση.

Τα υπόλοιπα είχαν να κάνουν με το πρεσάρισμα ψηλά (που θα οδηγήσει σε αβίαστα λάθη τους αμυντικούς της Μαρσέιγ). Η δυσκολία που θα τους φέρουν τα τρεξίματα με τη μπάλα του Μιραλάς όπως και η σωστή συμπεριφορά του αμυντικού διδύμου ήταν δεδομένα για τον Ολυμπιακό του Βαλβέρδε.

Το κλειδί ήταν ο περιορισμός του Σεϊρού. Στο γήπεδο αποδείχθηκε πως ο αξιόλογος Γάλλος χαφ ήταν ήδη σκασμένος. Η αλλαγή τακτικής, ο παραγκωνισμός του Λούτσο του έχει φορτώσει πολλές αρμοδιότητες και ο οργανισμός του πλέον δεν έχει δυνάμεις. Το γεγονός πως δεν προτιμήθηκε ο Μορέλ (που παίρνει όλη την αριστερή πλευρά) έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για τον ίδιο.

Στην ουσία η Μαρσέιγ από το πρώτο δεκάλεπτο είχε εξουδετερωθεί. Οι Μιραλάς, Τζιμπούρ είχαν πάρει ξεκάθαρα έναν δικό τους χώρο ανάμεσα στα στόπερ της Μαρσέιγ και στα χαφ, ενώ στο υπ