Ο… πραγματικός Αστέρας και οι δήθεν απορίες…

Ε, Παρασκευή χθες, μην… χαλάσουμε τη μαγιά, έτσι; Όπως εδώ και μήνες συμβαίνει, σήμερα είναι η μέρα να θυμίσουμε ότι εκτός από πρίγκιπες, πριγκίπισσες, τράπεζες, τραπεζικές επιστολές, δικηγορική αλληλογραφία, μεταγραφές (υπό συνθήκες) και όλα τα σχετικά, η ομάδα που λέγεται Παναθηναϊκός… δίνει και παιχνίδια! Κανονικά. Πραγματικά. Στα οποία μετράνε οι βαθμοί –δεν είναι… σενάρια ούτε βιντεοπαιχνίδια.

Το αποψινό ματς με τον Αστέρα, εννοώ, δεν γίνεται να διεξαχθεί και πάλι με το μυαλό στα… πετροδολάρια. Υπό το βάρος

και των… υπολοίπων ομορφιών του (ελληνικού) ποδοσφαίρου που είχαμε μέσα στην εβδομάδα, είναι ένα ματς πολύ σημαντικό, κομβικό υπό μία έννοια, διότι γίνεται στο ΟΑΚΑ και με μόνο ένα αποδεκτό αποτέλεσμα: τη νίκη.
Και όλα αυτά ενώ για πολλοστή φορά τα προβλήματα δε λείπουν και, πάνω απ’ όλα, ακόμη, κανείς δεν ξέρει πώς θα μπορούσε να παρουσιάζεται η ομάδα εάν δεν είχε τόσον καιρό δύο πολύ σημαντικές απουσίες –τρεις μέχρι την επιστροφή, πολύ πρόσφατα και τρίτη, αυτή του Ρούντολφ.

Λάζαρος και Νίνης, εννοώ, ήταν δύο παίκτες που, θεωρητικά, πάνω τους θα στηριζόταν εν πολλοίς η ανάπτυξη του Παναθηναϊκού και το γεγονός ότι η απουσία τους πρακτικώς «δεν έχει φανεί» ως τώρα, είναι αγωνιστικός άθλος που, όμως, δεν μπορεί να… λύσει και τις (θεμιτές) απορίες για το πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η ως τώρα εικόνα παρόντων και των δύο.

Ας είναι, όμως: στην ώρα τους αυτά, τα αγωνιστικά. Σήμερα είναι ώρα ματς και μάλιστα μ’ έναν αντίπαλο που, παραδοσιακά, δημιουργεί προβλήματα και αυτό πρέπει να έχουν όλοι στο μυαλό τους. Όχι μόνο οι παίκτες στο χορτάρι, αλλά και ο κόσμος στις κερκίδες. Καιρού βοηθούντος, θα είναι πιθανότατα αρκετός και πάλι κι αυτό είναι ό,τι καλύτερο…

ΥΓ: Είναι πραγματικά αστείο να παριστάνουν κάποιοι ότι δεν καταλαβαίνουν τι διαφορά υπάρχει μεταξύ του να δοθούν σ’ ένα σεμινάριο διαιτησίας ΠΑΡΑΓΕΙΓΜΑΤΑ ΦΑΣΕΩΝ που μπορεί να ξεγελάσουν έναν διαιτητή, από το να αραδιαστούν… ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΑΙΚΤΩΝ που, κατά τη γνώμη του διδάσκοντος στο σεμινάριο, μπορεί να επιδιώξουν τέτοιο ξεγέλασμα.
Το ένα, αν είναι και λίγο προσεκτική η επιλογή, είναι χρήσιμο μάθημα. Το δεύτερο είναι ξεκάθαρη ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ. Και θα ήταν τέτοια ακόμη κι αν ο διδάσκων το σεμινάριο ήταν τελείως άσχετος με την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ της ελληνικής διαιτησίας. Το γεγονός ότι είναι ο… προϊστάμενος των διδασκομένων, αυτός που αποφασίζει για την τύχη τους, καθιστά το γεγονός απολύτως απαράδεκτο, από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς.

Συνηθίζεται στην Ελλάδα εκεί που σου χρωστάνε, να πάνε να σου πάρουν και το βόδι από πάνω. Αλλά, να σε δουλεύουν και ψιλό γαζί παριστάνοντας τους ανυποψίαστους αφελείς (ότι… και καλά δεν αντιλαμβάνονται καν γιατί φωνάζεις που μετά τα χρωστούμενα βλέπεις να περνάνε και το σκοινί απ’ το λαιμό του βοδιού και να το πηγαίνουν βόλτα μακριά απ’ το μαντρί), ε, αυτό δεν υποφέρεται.

Εάν δεν διαψευστεί ότι έχει συμβεί αυτό που όλοι λένε ότι συνέβη στο περί ου ο λόγος σεμινάριο, λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά: ο καθένας έχει δικ