Ο Μέρφι, ο Καρνέζης και το πραγματικό όνειρο του Καπίνου

Ένας 26άρης επιβεβαιώνει κατά γράμμα πως «ότι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει», την ώρα που ένας 17άρης… ζει όνειρα και όνειρα και βλέπει το μέλλον να του ανήκει.Το ότι ο Ορέστης Καρνέζης μπορεί να αισθάνεται πλέον και με τη βούλα «μουντζωμένος», το διαπιστώσαμε όλοι όσοι βρεθήκαμε στο Περιστέρι το βράδυ του Σαββάτου. Πάνω που, έστω κι από σπόντα με τον τραυματισμό του Κοτσόλη, πήρε μια ευκαιρία και το φύλλο» έδειξε να του γυρίζει, ήρθε η απίστευτη αποβολή του να ολοκληρώσει το γκρέμισμα όσων προσπαθούσε να χτίσει στα χρόνια που βρίσκεται στον Παναθηναϊκό και που ήδη τα είχε γεμίσει ρωγμές από την «γκέλα» του αιώνα στον περσινό προημιτελικό κυπέλλου με την ΑΕΚ.Το θέμα, όμως, δεν είναι η γκαντεμιά του Καρνέζη και η τάση του να επιβεβαιώνει τον νόμο του Μέρφι. Το θέμα είναι ένα 17χρονο παιδί – που μόνο τέτοιο δε σου θυμίζει το παρουσιαστικό του αφού κοιτάει τον κόσμο από τα 198 εκατοστά – το οποίο δικαίωσε στο 100% την ρήση του Πάουλο Κοέλιο.Όνειρα και όνειρα…Για τον Στέφανο Καπίνο, που στα 13 του από τις ακαδημίες του Αετού Κορυδαλλού βρέθηκε ξαφνικά στο… «μαγικό κόσμο» της Παιανίας, η βραδιά στο Περιστέρι θα μείνει αξέχαστη για όλη του τη ζωή. Έστω κι αν δε συνοδεύτηκε με ένα «clean sheet» που λένε και στη Βρετανία.Θα του μείνει χαραγμένη βαθιά ως η πρώτη βραδιά που πραγματοποίησε το όνειρό του, ως η βραδιά που ενδεχομένως θα αποτελέσει γλυκιά ανάμνηση όταν θα αρχίσει να υλοποιεί άλλα, μεγαλύτερα, όνειρα και ως η βραδιά που το παιδί… έγινε άνδρας, πέντε μήνες και μια μέρα νωρίτερα από την ημερολογιακή του ενηλικίωση.Φτερούγισμα για το «αετόπουλο»Τέσσερα, και κάτι… ψιλά, χρόνια πριν όταν έβλεπε κανείς να αγωνίζονται οι «94ηδες» των ακαδημιών του Αετού Κορυδαλλού, δεν μπορούσε παρά να ρίξει το βλέμμα του κάτω από τα δοκάρια. Ένα παιδάκι, 13 χρονών, με ύψος πάνω από 1,85 μ. τραβάει όσο να πεις την προσοχή. Όταν μάλιστα δείχνει με τη σωματοδομή και το ταλέντο του ότι «έχει» τη θέση του τερματοφύλακα, τότε τραβάει και την προσοχή αυτών που πρέπει.Στην προκειμένη περίπτωση, αυτοί ήταν άνθρωποι τόσο του Παναθηναϊκού, όσο και του Ολυμπιακού. Εν τέλει, με τον Σπύρο Λιβαθηνό να παίζει το ρόλο του και τους «πράσινους» να κερδίζουν στο νήμα την παρουσία του Στέφανου Καπίνου στα τμήματα υποδομής του. Αυτό ήταν. Τα όνειρα, άρχισαν για τα καλά…Δουλειά, προσόντα και χαρακτήραςΜπορεί το παιδί να ήταν μικρό, αλλά ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να πραγματοποιήσει το όνειρο. Για να ξυπνήσει και να ξέρει ότι θα κάνει προπόνηση με την πρώτη ομάδα ένα πρωί ή ότι μια Κυριακή θα είναι στην αποστολή και θα ταξιδεύει για την Τούμπα ή ακόμα και ότι θα παίξει βασικός (ουσιαστικά) ένα βράδυ Σαββάτου στο Περιστέρι.Ένα πράγμα μπορεί να σου χαρίσει τέτοια… «πραγματικά» όνειρα. Η σκληρή δουλειά. Αυτό έκανε κι ο Καπίνιος. Δούλεψε σκληρά με τον προπονητή τερματοφυλάκων στα τμήματα υποδομής, Παναγιώτη Αγριογιάννη, με τον προπονητή τερματοφυλάκων της πρώτης ομάδας, Βασίλη Αλεξούδη και με τους προπονητές του στα κλιμάκια των «μικρών» εθνικών ομάδων όπου είναι μόνιμο στέλεχος μετρώντας 20