Ο διαδηλωτής ή… η στάχτη στα μάτια της χρονιάς;

Με τζίρο σχεδόν 27 δισεκατομμύρια δολάρια πέρυσι και με περισσότερους από 32.000 εργαζομένους συνολικά, ο μιντιακός κολοσσός στον οποίο ανήκει και το ιστορικό περιοδικό TIME, μόνο για τη διάδοση… ριζοσπαστικών ιδεών δεν μπορεί να «κατηγορηθεί». Αν υπάρχει ορισμός του «συστήματος», η Time Warner αποτελεί εξέχον μέλος του και όχι πολέμιό του, με κανέναν τρόπο.

Ειδικότερα η ΤΙΜΕ Inc, η θυγατρική

της που εκδίδει το ΤΙΜΕ είναι μια εκδοτική εταιρεία που εν πολλοίς σ’ αυτήν καθαυτήν την «παγίωση» των βασικών αξιών που πρεσβεύει το «σύστημα», βασίζεται για να ευημερεί –αν όχι οικονομικά, σίγουρα πάντως από την άποψη της επιρροής στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης (και) στις ΗΠΑ –τι νομίζετε, άλλωστε; Ότι η… «διαπλοκή» εφευρέθηκε εδώ; Πφ…

Με πάνω από 130 τίτλους στην ιδιοκτησία της η ΤΙΜΕ Inc εκδίδει, εκτός από το ΤΙΜΕ και περιοδικά όπως το Marie Claire, το Sports Illustrated, το Fortune, το People, το InStyle, το Southern Living, το Nuts και, φυσικά το LIFE. Ε, δεν τα λες και ακριβώς… επαναστατικά έντυπα, έτσι; Μάλλον το (εντελώς) αντίθετο.
Υπό αυτό το πρίσμα, το ότι αποφάσισε στην καθιερωμένη του τέτοια ανάδειξη κάθε χρόνο να επιλέξει ως «πρόσωπο της χρονιάς» τον «Ανώνυμο Διαδηλωτή», επειδή, με την παρουσία του, «επανακαθορίζει το ρόλο των πολιτών παγκοσμίως», ως καλό (και πάντως ενθαρρυντικό για τους απανταχού διαδηλωτές) νέο, μόνο μια επιδερμική ανάγνωση μπορεί να το αποδεχθεί.

Κατ’ αρχήν, το εξώφυλλο θα μπορούσε να είναι και του… Marie Claire και να αφορά τη νέα κολεξιόν του πιο «χοτ»… Άραβα σχεδιαστή. Ένα ζευγάρι προκλητικά γυναικεία μάτια που προβάλουν μεταξύ μιας πολύ ωραίας «μάσκας» που παραπέμπει σε ντιζαϊνάτο Buff και ενός καλύμματος κεφαλής που αόριστα θυμίζει κάτι ισλαμικό, αλλά θα μπορούσε να είναι και κάτι που φόρεσε η Σαρλίζ Θερόν σε μια εκκεντρική εμφάνισή της σ’ ένα «κόκκινο χαλί».

Βεβαίως, πράγματι, οι διαδηλωτές της Βορείου Αφρικής πράγματι επανακαθόρισαν όχι μόνο το ρόλο των πολιτών αλλά και το γεωπολιτικό σκηνικό τη χρονιά που πέρασε. Το γεγονός, όμως, ότι δεν το κατάφεραν επειδή απλώς «διαδήλωσαν», αλλά επειδή πήραν τα όπλα –υπό την ανοχή (ει μη και έμμεση παρότρυνση) των επικυρίαρχων χωρών-νταβατζήδων των εθνών τους- περιγράφει μια διαφορετική αλήθεια απ’ αυτήν την οποία υπονοεί αυτό το εξώφυλλο.

Ναι. Εκεί, η διαμαρτυρία έφερε και αποτέλεσμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι είναι η μόνη που εξελίσσεται παγκοσμίως. Υπάρχουν οι αγανακτισμένοι της Γουόλ Στριτ, οι αγανακτισμένοι των χωρών που ΔΕΝ διαθέτουν φραπέ, μπουζούκια, ήλιο και παθολογική φιλαυτία, οι μαυροφορεμένοι κρανοφόροι με τα καδρόνια και τις μολότοφ (που, απανταχού κατηγορούνται ως προβοκάτορες ενίοτε), οι πνευματικοί άνθρωποι που προσπαθούν να συνταχθούν κατά μιας ετοιμοθάνατης πολιτικής βιοθεωρίας –και πρακτικής, οι απλοί άνθρωποι που διαμαρτύρονται σιωπηλά αλλά και αποφασιστικά.

Αν κάποιος πιστεύει πράγματι, λοιπόν, ότι η απόφαση του ΤΙΜΕ επικροτεί, άμεσα ή έμμεσα τη γενική ΙΔΕΑ της «διαμαρτυρίας», δια της ανακήρυξ