Νικοπολίδης: «Ήθελα εκδίκηση και την πήρα με τον Ολυμπιακό»

Ο Ολυμπιακός του έδωσε την ευκαιρία να εκδικηθεί τον Παναθηναϊκό και ο Αντώνης Νικοπολίδης που την αναζητούσε δεν την άφησε να πάει χαμένη.

«Ήθελα εκδίκηση», τονίζει χαρακτηριστικά ο παλαίμαχος πορτιέρο των αιωνίων στη μαραθώνια συνέντευξη που παραχώρησε στην αφιερωματική εκπομπή «Legend Stories» της «Nova», όπου μεταξύ άλλων δεν παρέλειψε να κάνει μια αναδρομή στην ποδοσφαιρική του καριέρα, εστιάζοντας στην ταραχώδη αποχώρησή του από το «τριφύλλι», στα όσα έζησε στον Πειραιά,

στο Euro 2004, αλλά και στα περίφημα γεγονότα της Ριζούπολης που σύμφωνα με τον ίδιο συμβαίνουν και σήμερα!

Αναλυτικά η συνέντευξη του Αντώνη Νικοπολίδη:

Για την οικογένειά του και την Άρτα: «Η οικογένειά μου ήταν αγροτική. Είμαι γεννημένος στην Άρτα, σ' ένα χωριό περίπου 15 χλμ. μακριά και λέγετε Βίγλα, σχεδόν μέσα στον Αμβρακικό κόλπο. Η οικογένειά μου είναι προσφυγική, η οικογένειά μου ήρθε το 1965 από τον Πόντο. Στην καταγωγή είμαστε Πόντιοι. Οι γονείς μου δούλευαν από το πρωί ως το βράδυ σε αγροτικές ασχολίες.

Εργάζονταν πολλές ώρες για να μπορέσουν να μας προσφέρουν αυτά τα λίγα. Είναι ένα χωριό, ίσως το μοναδικό στην περιοχή της Άρτας που έχει ποντιακή καταγωγή. Τα ήθη και τα έθιμα είναι από τον Πόντο. Τα έφεραν οι παππούδες μας. Ήμασταν αγαπημένοι όπως όλοι οι άνθρωποι εκεί που τους ένωναν οι δυσκολίες στο να μπορέσουν να ζήσουν την οικογένειά τους».

Για το πως «ανακάλυψε» το ποδόσφαιρο: «Το ποδόσφαιρο το ανακαλύπτω από την στιγμή που αρχίζω και κλωτσάω. Όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι οι φίλοι μου στο χωριό. Ήταν το μοναδικό πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε. Είχαμε μια μπάλα, από αυτές τις πλαστικές, τις περίεργες και προσπαθούσαμε να βάλουμε γκολ, όπως όλα τα παιδιά σε αυτή την ηλικία.

Η αλήθεια είναι πως στο χωριό μου υπήρχε μια διαφορετικότητα, γιατί συνυπήρχαν Πόντιοι και ντόπιοι. Οπότε, όταν πηγαίναμε σχολείο γινόταν ένα ντέρμπι μεταξύ μας. Ήμασταν φίλοι, αλλά όταν παίζαμε χωριζόμασταν σε Νέα Βίγλα με την παλιά Βίγλα. Ήταν ένα ιδιότυπο ντέρμπι, το οποίο δεν γινόταν μόνο στο σχολείο, αλλά κλείναμε αγώνες και στην κάθε έδρα. Ήταν ένας ωραίος αγώνας, με πάθος, με ένταση. Ήταν όμως ωραία».

Για το ποια θέση έπαιζε: «Ξεκίνησα παίζοντας μέσα. Κανένα παιδί στην ηλικία των 10 ετών δεν επιθυμεί να παίζει τερματοφύλακας. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθούσαμε να σκοράρουμε και μόλις σκοράραμε, καθόμουν τερματοφύλακας γιατί θέλαμε να κερδίσουμε τον αγώνα. Και πάντα στις δυσκολίες πάντα έπαιζα εγώ γιατί δεν είχαμε κάποιον που μπορεί να τα καταφέρει. Ήταν ντέρμπι, ήταν ζήτημα η νίκη».

Για το πότε σκέφτηκε ότι θα παίζει ως τερματοφύλακας: «Δεν μπορώ να πω ότι πέρασε ποτέ από το μυαλό μου σε αυτή τη μικρή ηλικία. Η πρώτη μου ανάγκη ήταν να αγωνιστώ στην ομάδα του χωριού. Ήταν το πιο κοντινό για μένα. Εκείνη την εποχή ήταν πολλά παιδιά στο χωριό. Δεν είχε αρχίσει η μετανάστευση των παιδιών προς την Αθήνα.

Ήταν πολλά παιδιά, άρα και ανταγωνισμός για να μπορέσεις να αγωνιστείς στην ομάδα του χωριού. Αυτή ήταν η πρώτη μου αίσθηση