Να κρατήσει ζωντανό το πείραμα της Ξάνθης

Με την τηλεόραση να δείχνει απ’ ευθείας την συγκέντρωση και τα επεισόδια στο Σύνταγμα και σ’ όλη την χώρα και με την επικαιρότητα στον Παναθηναϊκό να αφορά αποκλειστικά και μόνο στις εξελίξεις με τον πρίγκιπα, θα πρέπει να βρω τώρα την όρεξη, το κουράγια, αλλά και τις σκέψεις, να μιλήσουμε ξανά για το ποδόσφαιρο.

Ελπίζω να καταλαβαίνετε, ότι αντικειμενικά είναι δύσκολο.

Και πέρα από την εγγενή δυσκολία που αντιμετωπίζουμε, όποτε επιχειρούμε να μιλήσουμε αποκλειστικά για ποδόσφαιρο και ειδικά στον

Παναθηναϊκό. Καθώς μια ματιά μόνο στα… μηνύματα που ακολουθούν, σε πείθουν, πως το ποδόσφαιρο σαν τέτοιο και η ομάδα αυτή καθ’ αυτή, είναι πάντα σε δεύτερο πλάνο, στην σκέψη των περισσότερων τουλάχιστον, απ’ όσους επιχειρούν να συμμετέχουν στην σχετική διαδικασία.

Σημάδια των καιρών και των… Παναθηναϊκών, έτσι όπως γαλουχήθηκαν χρόνια τώρα είναι αυτά, αλλά τι να κάνουμε. Έτσι μετ’ εμποδίων μάθαμε να κουβεντιάζουμε για το ποδόσφαιρο σ’ αυτήν την ομάδα, έτσι θα συνεχίσουμε.

Μια παρατήρηση μόνο πριν περάσουμε στο δια ταύτα της επόμενης μέρας ποδοσφαιρικά.

Μου έκανε πραγματικά εντύπωση στους σχολιασμούς του προηγούμενου άρθρου μου, το ποσοστό των μηνυμάτων που ασχολήθηκε αποκλειστικά και μόνο με ένα μόνο παίκτη, τον… Κατσουράνη.

Είναι πάγιο πια χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας. Να μπορείς δηλαδή να λες ότι γουστάρεις συνολικά γι’ αυτήν και να μην ενοχλείται κανείς. Να επιτρέπεται να την αποδοκιμάζεις εν χορώ την ώρα που παίζει, αλλά αυτό να μην θεωρείται… εμπάθεια ή… πολεμική στην ομάδα και να επιδοκιμάζεται κιόλας σαν… έκφραση αποδοκιμασίας του ενός ή του άλλου. Να αποδοκιμάζονται στην διάρκεια του αγώνα ποδοσφαιριστές της, να σηκώνονται χυδαία πανώ σε βάρος ποδοσφαιριστών της την ώρα που παίζουν, να προπηλακίζονται και να δέρνονται ακόμα παίκτες και προπονητές της, ακόμα και ενδιάμεσα της προσπάθειάς τους μέσα στο γήπεδο, αλλά και πάλι αυτό να μην θεωρείται… εχθρική ενέργεια ή να μην αποδοκιμάζεται και να μην καταδικάζεται σαν καταστροφικό για την ομάδα και την αποστολή της.

Αλλά παρ’ όλα αυτά, οι ίδιοι άνθρωποι, να σηκώνονται εφ’ όπλου λόγχης σαν μια γροθιά και να… αγανακτούν ή να ανακαλύπτουν εμπάθειες, πολεμική και δεν ξέρω γω τι άλλο, αν τολμήσεις να… ψελλίσεις έστω και για μια φορά, ότι συγκεκριμένοι παίκτες… δεν ήταν καλοί σε ένα παιχνίδι. Ακόμα και όταν προκαλούν με την αγωνιστική τους συμπεριφορά, ακόμα και όταν ολοφάνερα σε κάποια παιχνίδια δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους.

Μιλάμε για ένα απίστευτο πέπλο προστασίας και κυριολεκτικά ασυλίας. Τέτοιο, που αν το είχε συνολικά η ομάδα τα δεκαπέντε τελευταία χρόνια, δεν υπάρχει περίπτωση να μην είχε στην τροπαιοθήκη της μερικά ακόμα τρόπαια.

Δεν μπορώ να βρω λογική εξήγηση σ’ αυτό. Εκτός από ένα μόνο πράγμα που είναι το πιο προφανές. Το ότι στον Παναθηναϊκό διαχρονικά, παίκτες, παράγοντες, προπονητές ακόμα και δημοσιογράφοι, αντιμετωπιζόντουσαν με βάση το τίνος θεωρούσαμε κάθε φορά τον καθένα και όχι με βάση αυτή καθ’ αυτή την όποια