Να κερδίσει ο καλύτερος και… να μην πεινάνε στην Αφρική!

Πάντα πριν από τα ντέρμπι, ό,τι ακούγεται κινείται στα όρια του κλισέ, πιο πολύ απ’ ότι οι απαντήσεις των μοντέλων στα καλλιστεία σε ερωτήσεις όπως: «τι πιστεύεις για την υπερθέρμανση του πλανήτη»; «Πως σχολιάζεις το γεγονός ότι κάθε μέρα πεθαίνουν δέκα χιλιάδες παιδάκια στην Αφρική από πείνα και ελονοσία;» Και: «Θεωρείς ότι η ομορφιά ή η μόρφωση είναι σημαντικότερο προσόν για μια γυναίκα»;

Ζω για τη στιγμή που οι αντίστοιχες απαντήσεις θα είναι του είδους: «Έχω ΔΥΟ παππούδες που τους τα ‘’τρώω’’ αυτόν τον καιρό και ονομάζουν τα πισινά μου ‘’πλανήτη’’. ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσαν

και να τον υπερθερμάνουν, αν με εννοείς τι εννοώ». Ή «Γιατί, ρε μ@λ@κα; Εσένα σε νοιάζει; Για σένα, δηλαδή, που ρωτάς, η Αφρική είναι στον ίδιο πλανήτη μ’ αυτόν όπου γίνονται καλλιστεία;» ‘Η: «Η ομορφιά, βέβαια. Κι αν είναι να τα συνδυάσουμε, να φτιάξει για πάρτη μου η Μυστικιά η Βιχτώρια ή η Πραχτόρισσα η Προβοκατόρισσα σουτιέδες και στρίγκους με… IQ διασήμων απάνου, να γίνει ο χαμός-ε, ο μαύρος-ε!»

Φευ. Αυτά που ακούω, όπως κι εσείς είναι του τύπου: «Πολύ κακό και τζιζ πράγμα η υπερθέρμανση. Αυτό το τριοξείδιο του γαιάνθρακα αφήνει πολλά αέρια, σαν τη γιαγιά μου ένα πράγμα. Και θα λιώσουν οι πάγοι! Και θα πεθάνουν οι πιγκουίνοι! Που πολύ τους αγαπώ. Κάνω και το ‘’πιγκουινάτο’’ καλά»!* Ή: «Κλαίω κάθε μέρα για την Αφρική και τα παιδάκια που πεινάνε και τα θερίζει η βελονοσία»! Ή «Μα, η μόρφωση, φυσικά! Γι’ αυτό και εγώ χαίρομαι που όλοι με λένε… Ομορφωμενιά!»

Αντιστοίχως, ενόψει ντέρμπι, αυτό που ακούμε πάντα είναι: «Να γίνει ένα καλό παιχνίδι». «Να κερδίσει ο καλύτερος». «Ο διαιτητής –ή, στα νεοελληνικά ο… «δια’ητης»- να παίξει 50-50%». Όμως, αναρωτιέμαι: θα ήταν καλύτερο να ακούγαμε την ωμή αλήθεια; Να λένε οι μεν: «Ρε, να τους σπάσουμε τα πόδια και να χάσουν με γκολ πέντε μέτρα οφσάιντ στο 100΄, δέκα λεπτών άδικων καθυστερήσεων»! Να λένε οι δε: «Να κερδίσουμε ΕΜΕΙΣ κι ας μη βλεπόμαστε! Να σερνόμαστε, να παίζουμε αντιποδόσφαιρο, να είμαστε για κλάματα, αλλά να γίνει μια σπόντα και να κερδίσουμε»! Ή «Να παίξει εκατό-μηδέν, ρε, ο διαιτητής! Να τους σφάξει στο γόνατο, να τους αλαλιάσει, να πάρουν και δέκα κόκκινες και να διαλυθούν»!

Χωρίς πολλά λόγια: ΟΧΙ. Δεν θα ήταν καλύτερα. Τα καλλιστεία συνιστούν ένα εξευτελισμό από μόνα τους. Αλλά ο αθλητισμός, όχι. Ο αθλητισμός οφείλει, έστω υποκριτικά, να πρεσβεύει άλλο ήθος. Όπως «πες, πες» μένει η λάσπη, έτσι και «πες, πες» μπορεί να μείνει και το λούστρο. Αρκεί, βεβαίως, αυτό το δεύτερο «πες, πες» να έχει ένα ενδιαφέρον, έτσι; Τέλος πάντων. Καλό ματς να γίνει, να κερδίσει ο καλύτερος και ο διαιτητής να παίξει 50-50%, (Τέτοια ώρα… τι άλλα λόγια;)

* Ο τύπος πάει στο μπουρδέλο. «Θέλω ό,τι πιο φτηνό έχετε», ζητάει. «Πιγκουινάτο!», του λένε. «Ωραία! Δεν το έχω κάνει κιόλας», λέει αυτός. Τον πάνε σε μια ωραία κοπέλα κι όπως στέκεται όρθιος, γονατίζει μπροστά του, του κατεβάζει το παντελόνι και… ξέρετε. «Ααα, ωραίο το πιγκουινάτο», σκέφτεται αυτός. «Έτσι, έτσι. Έρχεται, έρχεται», λέει μετά από λίγο. Με το που