Μια φορά κι έναν καιρό... (photos+videos)

«Μάγκα, μετράει το καλάθι; Τι είδες;». Από την άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής η φωνή του διευθυντή μου, στα «ΝΕΑ», Γιάννη Κιούση, ίσα που ακουγόταν παρότι εκείνος ούρλιαζε. Που να ακούσει κανείς, τη στιγμή που 10.000 αλαλάζοντες οπαδοί του Παναθηναϊκού πανηγύριζαν το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο...

Κι όμως αυτή η φωνή μου έρχεται πάντα ως πρώτη σκέψη, όταν το μυαλό γυρίζει στη σημερινή ημερομηνία, πίσω στο μακρινό 1996. «Γιάννη, δεν ξέρω. Δεν μπόρεσα να δω. Η σημασία είναι

ότι ο Παναθηναϊκός πήρε το κύπελλο» θυμάμαι ότι περίπου απάντησα, αφού αν και ανεβασμένος στην καρέκλα μου ήταν αδύνατον να διακρίνω αν η τάπα του Βράνκοβιτς στον Μοντέρο ήταν νόμιμη ή όχι.

Τότε πονούσαν τα δάκτυλα από την γραφομηχανή και τα πόδια από την ορθοστασία στην ουρά για το φαξ. Κινητό; Ποιο κινητό, ήταν πολυτέλεια η τηλεφωνική γραμμή στο έδρανο. Sites? Internet? Youtube για να ψάξεις τη φάση μπας και διακρίνεις αν ήταν όλα οκ; Για να τα λέμε και να γελάμε.

Όμως αν ήταν αντικανονική η τάπα θα ήταν η μοναδική παράβαση των κανονισμών που έγινε τα τελευταία 5’’ εκείνου του ιστορικού τελικού; Βιρόβνικ και Ντοριζόν απλά κατάπιαν το στραγάλι και στο φινάλε παίχθηκε ένα… νέο άθλημα: μπάσκετ χωρίς κανονισμούς! Έτσι ήταν κι ο τίτλος στα ΝΕΑ, την μεθεπόμενη ημέρα, που μου πρωτομπήκε η ιδέα ότι οι αν οι διαιτητές πληρωνόντουσαν με την ώρα συνήθως θα έπρεπε να χρεώνουν 37, 38 άντε 39 λεπτά... Μετά το αποφεύγουν γιατί προφανώς θεωρούν πιο ελαφρύ το «δεν είδα», από το «είδα λάθος»...

Προτιμώ όμως να πατήσω το κουμπί στη μηχανή του χρόνου και να επιστρέψω στο Παρίσι της 11ης Μαίου 1996. Το ενδιαφέρον είναι πως όλη η βραδιά, συνεχίστηκε όπως τελείωσε το ματς. Χωρίς πρόγραμμα. Δίχως κανόνες. Ο μεγάλος Ντομινίκ Ουίλκινς εμφανίστηκε με μια σημαία του Παναθηναϊκού φορεμένη ως «παντάνα» στο κεφάλι του και το διχτάκι από τη μία μπασκέτα του «Παλέ ντε Μπερσί» φορεμένο στο λαιμό σαν πολύτιμο περιδέραιο.

Ο μοναδικός «Nique» δεν μίλησε γαλλικά, τιμώντας τη χώρα στην οποία γεννήθηκε, αλλά Αμερικάνικα. Αντίθετα με τον Παναγιώτη Γιαννάκη που αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει άλλη γλώσσα πλην της ελληνικής. «Θέλω να μιλήσω ελληνικά γιατί το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία 10 χρόνια είναι στην κορυφή» είπε και έκανε τους πάντες να ανατριχιάσουν για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα λεπτά!

Ύστερα από πολυετής προσπάθειες των ελληνικών ομάδων, μετά από αμέτρητα εκατομμύρια επενδύσεων που χάθηκαν στον αέρα, κατόπιν πολλών δακρύων για τις αποτυχίες του Άρη, του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού αλλά και του Παναθηναϊκού, οι Πράσινοι κατέκτησαν το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού.

Από τότε ο Παναθηναϊκός κατέκτησε άλλα πέντε. Κάθε ένα έχει τη δική του, ξεχωριστή, ομορφιά. Αλλά που πάντα και σε οτιδήποτε η πρώτη φορά είναι η πιο γλυκιά, η πιο σημαντική, εκείνη που αλλάζει εσένα ή τα δεδομένα της καθημερινότητας σου, έτσι είναι και για τον Παναθηναϊκό η πρώτη φορά, εκείνη την αλησμόνη