Κάποτε στη Θεσσαλονίκη

Με δεδομένο ότι σαν σήμερα (20/4) συμπληρώνονται 12 χρόνια από την κατάκτηση του 2ου ευρωπαϊκού τροπαίου του Παναθηναϊκού, στο φάιναλ φορ της Θεσσαλονίκης, παίρνω το... θάρρος να επαναφέρω στη μνήμη μου μιά διοργάνωση την οποία έζησα εκ του σύνεγγυς.

Ήταν ένα ενδιαφέρον φάιναλ φορ.

Το φαβορί ήταν ξεκάθαρο κι επιβεβαιώθηκε (Παναθηναϊκός) αλλά επρόκειτο για μιά διοργάνωση που «έβγαλε» ειδήσεις, άφησε ισχυρές αναμνήσεις και κατέγραψε πολλούς πρωταγωνιστές και πολλά πρόσωπα και γεγονότα.

Τα «προεόρτια» ήταν κάπως... ταραγμένα. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τα έβαλαν «ανοιχτά» με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, θεωρώντας ότι τα εισιτήρια που τους αναλογούσαν ήταν ελάχιστα. Τότε η FIBA Europe είχε την ευθύνη της διοργάνωσης και ο Βασιλακόπουλος είχε βρεθεί στο επίκεντρο. Μάλιστα δεν ήταν λίγες οι... φωνές που εξαπέλυαν κατηγόρίες ότι τα εισιτήρια τα έχουν πάρει οι οπαδοί της Μακάμπι.

Το θέμα ξεπεράστηκε σύντομα. Πραγματικά, οι οπαδοί της Μακάμπι είχαν πάρει πολλά εισιτήρια. Και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, όμως, είχαν καταφέρει να βρουν πολλά περισσότερα. Η Μπαρτσελόνα είχε «ταπεινή» εκπροσώπηση (καμμιά 300αριά άτομα) ενώ περισσότερους είχε η «πρωτάρα» σε φάιναλ φορ, Εφές Πίλσεν, που διοργάνωσε μιά «ελιτίστικη» εκδρομή για τους φίλους της.

Εντός του κλειστού του ΠΑΟΚ, όπου έγινε το φάιναλ φορ, η κατάσταση δεν ήταν κακή, το αντίθετο. Εκτός, όμως, γινόταν ένας χαμός! Η κλασική «ελληνική νοοτροπία» επιβεβαιώθηκε καθώς τα αυτοκίνητα με τις αθηναϊκές πινακίδες είχαν ν' αντιμετωπίσουν αντιδράσεις ορισμένων ανόητων που προέβησαν ακόμα και σε βανδαλισμούς (μάλιστα συνάδελφος κατάφερε να φτάσει με... μαυρισμένο μάτι στο γήπεδο)... Υπήρξε μέχρι και προτροπή από τοπικά ραδιόφωνα για «να μην πανηγυρίσουν οι Αθηναίοι στο Λευκό Πύργο»!!!

Την ίδια στιγμή Έλληνες, Τούρκοι και Ισραηλινοί παρακολουθούσαν... δίπλα- δίπλα τους αγώνες μέσα στο γήπεδο. Μόνο ένα παρατράγουδο υπήρξε όταν ένας Έλληνας οπαδός σήκωσε πανό της Μπαρτσελόνα με το όνομα του Ρεντζιά για να τον τιμήσει, αλλά επί της ουσίας δε συνέβη και τίποτα το φοβερό... Πόσο τραγικό, αλήθεια, εκείνα που συνέβαιναν εκτός γηπέδου;

Τον Παναθηναϊκό τον συνόδευε ένα τραγούδι: «Μετανιώνω», του Νότη Σφακιανάκη! Ήταν η απαίτηση των παικτών και το τραγούδι ακουγόταν παντού: Στο ξενοδοχείο, στ' αποδυτήρια, στο πούλμαν στη διάρκεια της διαδρομής προς το γήπεδο. Τελικά κανείς δεν το... μετάνιωσε.

Ούτε καν ο Όντεντ Κάτας. Βρέθηκε σε μιά δύσκολη στιγμή και μάλιστα τις μέρες του «Πεσάχ» (Πάσχα των Ισραηλινών) όταν ακολούθησε- σαν καλός Εβραίος- όλη τη διαδικασία και τη νηστεία. Όπου κι αν πήγαινε, Ισραηλινοί δημοσιογράφοι τον κυνηγούσαν και οπαδοί της Μακάμπι τον αποθέωναν. Ήταν αντίπαλός τους αλλά ακόμα κι όταν τους «εκτέλεσε» (με 17 πόντους) οι οπαδοί της Μακάμπι τον σήκωσαν στα χέρια. Ο Κάτας, άσπρος σαν το πανί, έκανε το καθήκον του ως αυθεντικός επαγγελματίας, αλλά η πίεση ήταν μεγάλη. Στο τέλος του ματς έκλαψε στον ώμο της μητέρας του ενώ δίπλα, οπαδοί της Μακάμπι, του τραγουδούσαν το παρα