Κάντε τους… έρωτα και πόλεμο

Προβληματισμός, κατήφεια και αγωνία είναι οι τρεις βασικοί άξονες όλων όσων μας βασανίζουν το κεφάλι.

Ο κόσμος βρίσκεται στα σχοινιά και δέχεται πολλαπλά χτυπήματα από το σύστημα. Και τα ρημάδια, είναι και δυνατά κιόλας. Η ζωή μας έχει γίνει ένα παιχνιδάκι στα χέρια των «φωστήρων» και ο σφυγμός μας αδυνατίζει κάθε μέρα και πιο πολύ. Αλήθεια πού να βρίσκεται ο πάτος του βαρελιού, να πάμε να τον ξύσουμε μόνοι μας; Εξάλλου, μοιάζει πιο αξιοπρεπές να βάλεις το κεφάλι σου μοναχός στην γκιλοτίνα, παρά να το στο σπρώξουν βιαίως, τα ανθρωποειδή της κάθε Τρόικας.

Είναι πρωτοφανές αυτό που ζούμε. Περπατάς και ακούς τον κόσμο να παραμιλά. Οδηγείς και βλέπεις τον συνάνθρωπο να μην σταματά στο «STOP» και δεν έχεις κουράγιο να του πεις κάτι. Γιατί απλά ξέρεις τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του. Είναι τέτοια η συσσώρευση πίεσης που μας ασκείται, είναι τόσο εκκωφαντικός ο βομβαρδισμός που οι λειτουργίες μας, βραχυκυκλώνουν. Συγχωρείστε με για το break από μπασκετικής άποψης, αλλά θεωρώ πως ακόμη και το πιο μικρό… βηματάκι του κόσμου να έχεις, καλό είναι να το «χαλαλίζεις» μια φορά και να αφουγκράζεσαι τον διπλανό σου. Δεν είναι για χόρταση, ωστόσο, φρονώ πως χρειάζεται.

Εξάλλου και εγώ την αφορμή την πήρα από μια μπασκετική κουβέντα. Μια κουβέντα που ξεκινούσε από το ποιο θα είναι το αύριο και κατέληγε, πως απλά δεν μας αφήνουν να έχουμε αύριο. Λύση άραγε υπάρχει; Πραγματικά ουδείς γνωρίζει. Μέχρι να το διαπιστώσουμε ας μετατρέψουμε το «κάντε έρωτα και όχι πόλεμο» στο «κάντε τους… έρωτα και πόλεμο». Ο νοών νοείτω…