Καιρός να πάει παρακάτω

Η φράση του Ντίκο μετά το τέλος του αγώνα νομίζω πως τα λέει όλα: ”Θέλαμε να χτυπήσουμε στις αδυναμίες του αντιπάλου και φάνηκε πως ο Παναθηναϊκός δεν ήταν έτοιμος γι’αυτήν την πίεση”.

Κι από τότε που παγιώθηκε στο χορτάρι ο νέος Παναθηναϊκός, οι αδυναμίες ήταν πάντα εκεί και τις έχουμε συζητήσει, μαζί φυσικά και με τα πλεονεκτήματα, αφού προσπαθούμε να τα βάζουμε όλα στο τραπέζι. Και τις συνεργασίες

των επιθετικών, αλλά και το πρόβλημα όταν η μπάλα σηκώνεται ψηλά. Και την πολύ καλή απόδοση του Μπουμσόνγκ, αλλά και το γεγονός πως ο Σαριέγκι κάνει δώρα ακόμα κι όταν είναι σχετικά καλός. Και την αμυντική ασφάλεια μέσω της καλής κατοχής μπάλας, αλλά και το γεγονός πως οι πράσινοι (μπορεί να) έχουν πρόβλημα αν τους πιέσεις ψηλά και κάνουν λάθη αν τους κλείσεις και γεμίσεις πολλές φορές στην περιοχή.

Είτε λίγο (ΠΑΟΚ, ΑΕΚ), είτε πολύ (Ολυμπιακός), οι αδυναμίες είχαν φανεί. Ήταν εκεί, ασχέτως αν τις επισκίαζε η ανωτερότητα που οδηγούσε σε νίκη, όπως έγινε εναντίον των δύο Δικεφάλων, ή το τελικό αποτέλεσμα, όπως έγινε στο Φάληρο, όταν κι εκτέθηκαν περισσότερο ποτέ. Τις αδυναμίες τις ξέραμε, λοιπόν, αυτό που όμως δεν ξέραμε είναι τι μπορεί να κάνει ο Άρης γι’αυτές.

Αποδείχθηκε πως και σχέδιο να πιεστεί ο Παναθηναϊκός υπήρχε αλλά και η πεποίθηση πως οι πράσινοι δεν θα ήταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Και πως να είναι, αφού είναι άλλο να περιμένεις πίεση κι απώλεια της αμυντικής ασφάλειας στο “Καραϊσκάκης” κι άλλο να σε πιάσουν ξαφνικά από το λαιμό στο “Βικελίδης”.

Αυτό ακριβώς έκανε ο Άρης, με μοχλούς τον Φατί και τον Τόχα, αλλά και την δουλειά που έκανε ανεβαίνοντας ψηλά ο Σανκαρέ. Πήρε την μπάλα από τον Παναθηναϊκό, τον έκοψε στα δύο κι άρχισε να βάζει προβλήματα στην άμυνα κάθε λεπτό, σε κάθε επίθεση. Το γκολ και το προβάδισμα έμοιαζαν σχεδόν αναμενόμενα και το μόνο που προκάλεσε μια έκπληξη ήταν η πλευρά που δημιούργησε τα προβλήματα ο Άρης.

Η αδύναμη πλευρά ξέραμε πως είναι στ’αριστερά, όπου ο Σπυρόπουλος αντιμετωπίζει προβλήματα στο ένας μ’έναν και δεν έχει και συχνή βοήθεια από τον πιο ελεύθερο Κουϊνσι. Αυτή τη φορά ο Σπυρόπουλος τα έβγαλε πέρα με τον ενθουσιώδη Γιαννιώτα, αλλά το πρόβλημα εμφανίστηκε στην “παραδοσιακά” δυνατή πλευρά, όπου Μαρίνος και Βύντρα είχαμε συνηθίσει να έχουν την προστασία από την σημαντική δουλειά του Ζεκά.

Στο “Βικελίδης” ο Παναθηναϊκός διαλύθηκε κυρίως από τα δεξιά, εκεί όπου “χάθηκε” ο Ζεκά κι ο Βύντρα έμοιαζε σχεδόν εκτός τόπου και χρόνου. Για να καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος μην σκεφτείτε μόνο τα ανεβάσματα του Μίτσελ και τα μπασίματα του Ούμπιντες, αλλά κάτι άλλο. Τις φορές που ο Ούμπιντες ήταν σε θέση “μέσα αριστερά” κι είχε όλον τον χρόνο να σημαδέψει ανενόχλητος, χωρίς πίεση, τα κοψίματα στην περιοχή των Τζέζαρεκ, Γιάκομπ και Γιαννώτα, που συνέκλινε προς το κουτί ερχόμενος από δεξιά.

Ήταν τέτοιο το σοκ για τον Παναθηναϊκό που τον είδαμε για πρώτη φορά να έχει μεγάλες αποστάσεις στις γραμμές του. Ακόμα και στο “Καραϊσκάκης”, όταν οι πράσινοι δέχθηκαν μεγ