Ήττα στα Πηγάδια

“Ο Ολυμπιακός δεν είναι Εσπανιόλ”. Προφανώς. Η Εσπανιόλ δεν έχει κερδίσει ποτέ το πρωτάθλημα στην Ισπανία και οι μόνες κούπες που έχει σηκώσει σε 112 χρόνια ιστορίας είναι τέσσερα Κύπελλα και τίποτε άλλο, ενώ οι τίτλοι του Ολυμπιακού θέλουν παραγράφους για να τους μετρήσεις. Βέβαια, από την άλλη, η Εσπανιόλ έχει αγωνιστεί σε δύο Τελικούς Κυπέλλου UEFA και την τελευταία φορά

που κοίταξα δεν θυμάμαι τον Ολυμπιακό να έχει καν πλησιάσει σε μια τέτοια διάκριση.

Την ομάδα της Βαρκελώνης ούτε την παρακολουθώ στενά, ούτε γνωρίζω τα πεπραγμένα της όπως αυτά της μεγάλης συμπολίτισσας. Όμως, παρόλη την άγνοια που έχω, υποθέτω πως οι διαφορές ανάμεσα σε Εσπανιόλ και Ολυμπιακό δεν περιορίζονται μόνο στις διακρίσεις και στο εγχώριο μέγεθος, αλλά επεκτείνονται κι αλλού.

Δυσκολεύομαι, βλέπετε, να φανταστώ τον αντίστοιχο Σάββα, τους αντίστοιχους “κύκλους της διοίκησης”, τα επιχειρήματα περί καμηλιέρηδων, τα οπαδικά πρωτοσέλιδα και άρθρα. Έχω την, ίσως και λανθασμένη αίσθηση, πως αυτά όντως είναι μόνο δικά μας προνόμια, χωρίς βέβαια να αποτελούν ερυθρόλευκη αποκλειστικότητα, καθώς, λίγο έως πολύ, οι περισσότερες ομάδες έχουν τα αντίστοιχα, δικά τους “χαρακτηριστικά”.

Μπορεί, όμως, να κάνω και λάθος. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί “εκεί” να έχουν και “τέτοια”. Γι’αυτό που είμαι σίγουρος είναι πως “εκεί” κρίνουν ανθρώπους και καταστάσεις με βάση την 90λεπτη αγωνιστική τους εικόνα κι όχι με το τελικό αποτέλεσμα. Έτσι, δέχομαι πως ο Ολυμπιακός δεν είναι Εσπανιόλ, αλλά ταυτόχρονα είμαι σίγουρος πως ο αγώνας με την Ξάνθη θα είχε εντελώς άλλη αντιμετώπιση σε οποιαδήποτε άλλη ποδοσφαιρικά προηγμένη χώρα.

Και δεν εννοώ τις κραυγές και τον χαμό για τον μην καταλογισμό του πέναλτι στον Τοροσίδη από τον Κωνσταντινέα. Χαμός θα γινόταν παντού, έστω και με πολύ διαφορετικό τρόπο και προσέγγιση. Μιλάω για τον τρόπο με τον οποίο σχολιάστηκε η αγωνιστική παρουσία του Ολυμπιακού στο αγώνα με την Ξάνθη.

Οι πρωταθλητές έχουν ομολογουμένως μπει με προβληματικό τρόπο στην νέα χρονιά. Χειρότερη εμφάνισή τους ήταν αυτήν στο Καυτανζόγλειο απέναντι στην Δόξα, που δικαιολογημένα προκάλεσε αρνητικά σχόλια και συζητήσεις. Απολύτως λογικό, όχι λόγω του τελικού 0-0, αλλά εξαιτίας της αγωνιστικής εικόνας. Το “0-0 απέναντι στους τελευταίους” υπάρχει στο ποδόσφαιρο, αλλά “δεν υπάρχει” χωρίς χαμένες ευκαιρίες, δοκάρια, μοιραίους, ήρωες τερματοφύλακες κι αμυντικούς του αντιπάλου, και γενικώς όλα αυτά που συνήθως περιγράφουν ένα 0-0 ανάμεσα στον Δαυίδ και τον Γολιάθ.

Κι επειδή ο Ολυμπιακός έφερε εκείνο το 0-0 χωρίς όλα αυτά, η εμφάνιση είχε χαρακτηριστεί σωστά ως απαράδεκτη. Απέναντι, λοιπόν, σε μια πολύ καλύτερη ομάδα από την Δόξα, τι εμφάνιση έκανε ο Ολυμπιακός, ώστε να δικαιολογούνται όλα όσα διαβάσαμε κι ακούσαμε για τον Βαλβέρδε και τους παίκτες του;

Ο Ολυμπιακός είχε απέναντί του μια ομάδα που ήταν για εννέα συνεχόμενα ματς αήττητη και σιγά-σιγά βρήκε τον δρόμο για την βαθμολογική θέση που της αξίζει. Μια ομάδα με σχέδιο, με έναν πολύ καλό σέντερ φορ στην κο