Ισορροπία πριν το μακελειό

Το πρώτο ημίχρονο στην Τούμπα κύλησε ισορροπημένα και κυρίως λογικά. Και οι δύο ομάδες κατάφεραν στο μεγαλύτερο διάστημα των πρώτων 45 λεπτών να πετύχουν τα περισσότερα απ’ όσα σχεδίαζαν, κυρίως στο ανασταλτικό κομμάτι.

Παναθηναϊκός και ΠΑΟΚ πίεζαν στην μπάλα, μόλις έχαναν την κατοχή ψηλά, κυρίως για να εμποδίσουν τον αντίπαλο να βγει γρήγορα στην κόντρα και να τους βρει ανοργάνωτους. Μετά, αφού δεν έβγαινε η γρήγορη επίθεση, αμφότεροι προτιμούσαν να πέσουν μερικά μέτρα πιο πίσω και να αμυνθούν σε σετ

παιχνίδι. Κι αυτό γιατί κανείς τους δεν φοβόταν τον αντίπαλο σε τέτοιες συνθήκες, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

ΠΑΟΚ σε σετ άμυνα

Ο ΠΑΟΚ δεν φοβόταν τον Παναθηναϊκό σε σετ παιχνίδι για τους εξής λόγους: Είχε τρία χαφ να κινούνται στον κρίσιμο χώρο μπροστά από την μεγάλη περιοχή και να κλείνουν καλά τα κενά που έψαχναν ο Λέτο με τον Κλέιτον. Είχε τον Μαλεζά να κάνει πολύ μεγάλο παιχνίδι, από τα πρώτα λεπτά του αγώνα, με αρχοντιά και κρίσιμα κοψίματα μακριά από την περιοχή.

Σημειώνω πως από την αρχή ήταν εξαιρετικός ο Μαλεζάς, γιατί έχω την αίσθηση πως τράβηξε τα βλέμματα μόνο στο 2ο ημίχρονο, όταν οι επεμβάσεις του απέκτησαν ηρωικό χαρακτήρα, αφού σταματούσε μόνος του τις κόντρες του Παναθηναϊκού. Ταυτόχρονα, ο ΠΑΟΚ είχε τους Βιεϊρίνια και Σαλπιγγίδη να είναι συνεπείς στα αμυντικά τους καθήκοντα στις πτέρυγες, όπως απαιτούσε η παρουσία του Ζεκά και του εκρηκτικού Κουίνσι.

Παναθηναϊκός σε σετ άμυνα

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ούτε ο Παναθηναϊκός φοβόταν τον ΠΑΟΚ σε σετ παιχνίδι. Μπορούσε να έχει τα στόπερ του να βγαίνουν ψηλά με επιθετική συμπεριφορά, αφού δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος να τους τρυπήσει κάθετα ο Παπάζογλου. Είχε τον Σιμάο να σκουπίζει με άνεση μπροστά από την περιοχή και τον Ζεκά να κάνει καλή δουλειά στον Βιεϊρίνια μαζί με τον Μαρίνο, βοηθούμενος κι από το γεγονός πως ο Πορτογάλος είχε πίσω του τον Σνάουτσνερ κι όχι τον Λίνο.

Και ο ΠΑΟΚ και ο Παναθηναϊκός αμύνονταν με σχετική ασφάλεια κι αν ο Δικέφαλος δικαιούται να λέει πως αυτός ήταν ο πιο απειλητικός σ’αυτό το διάστημα το οφείλει κυρίως στον Κουίνσι. Ο Γκανέζος ήταν ο λιγότερο συνεπής εξτρέμ του αγώνα, αυτός που ακολουθούσε λιγότερο τον μπακ από τους υπόλοιπους τρεις της αναμέτρησης.

Απολύτως λογικά οι φάσεις του ΠΑΟΚ προέκυψαν από τα δεξιά, άσχετα αν δεν βγήκε κάποια πραγματικά μεγάλη ευκαιρία απ’αυτές.

Στιγμές

Με την εικόνα να μοιάζει σχεδόν απόλυτα ισορροπημένη, οι δύο ομάδες έψαχναν τη στιγμή που θα άλλαζε τις ισορροπίες. Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται τη φάση, αλλά για μένα η στιγμή του Δικεφάλου δεν ήταν τα σουτ του Φωτάκη και του Βιεϊρίνια, αλλά αυτή του 29’, όταν βρήκε ευκαιρία για κόντρα. Ο Σαλπιγγίδης έκλεψε την μπάλα από τον Σπυρόπουλο, έδωσε στον Φωτάκη κι έτρεξε αμέσως στο μεγάλο κενό στα δεξιά. Η πάσα του Φωτάκη ήταν τέλεια, όμως ο επιθετικός του ΠΑΟΚ έκανε απογοητευτικό κοντρόλ και αντί να φτάσει σ’ ένα τετ-α-τετ, έφυγε στο πλάι. Η ευκαιρία για απόκτηση πλεονεκτήματος πέταξε.

Ο Παναθηναϊκός βρήκε τ