Γιατί παντού υπάρχει ένας μύθος… (video + photos)

Παντού υπάρχει ένας μύθος και η ελληνική υδατοσφαίριση έχει τον δικό της, Γιώργο Αφρουδάκη, που σήμερα (17/10) γίνεται 35 ετών.

Αμούστακο παιδί το 1987 ο Γιώργος Αφρουδάκης αναζητούσε ένα άθλημα για να ασχοληθεί. «Είχα ένα μικρόβιο με τον αθλητισμό, αρκετά έντονο. Ψαχνόμουν κάπου να γραφτώ, αφού ήταν η εποχή που η Ελλάδα είχε κερδίσει το Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ και όλοι μεγαλώσαμε με μία μπάλα στις αυλές. Έτυχε εκείνη την εποχή να πηγαίνω για μπάνιο στην Βάρκιζα κι ένας φίλος του πατέρα μου, του είπε ότι η Βουλιαγμένη

είχε πολύ καλό πόλο. Ο πατέρας μου ασχολιόταν με το πόλο σε πολύ ερασιτεχνικό επίπεδο και έτσι, πήγα και γράφτηκα», θυμάται.

Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, φαίνεται πως έκανε την καλύτερη επιλογή. Ο «Άφρου» σήμερα γίνεται 35 ετών και μέσα από το πόλο τα έχει ζήσει όλα, Ολυμπιάδες, Παγκόσμια, Ευρωπαϊκά με την Εθνική Ελλάδας, πρωταθλήματα, Κύπελλα, Ευρωπαϊκό και ατομικές διακρίσεις σε συλλογικό επίπεδο. «Τη στιγμή που βάζω το γκολ στο Μόντρεαλ και κλειδώνει το μετάλλιο στο Παγκόσμιο, ήταν από τις πιο ευχάριστες στιγμές, τη θυμάμαι πολύ έντονα. Ήταν η μεγάλη χαρά του γκολ», ξεχωρίζει ο Γιώργος Αφρουδάκης ως μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στην καριέρα του.

Στις 25 Νοεμβρίου 2005 στη Νέα Σμύρνη, πέτυχε το χιλιοστό του γκολ στην Α1 πόλο και έξι χρόνια μετά, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα, αφού συνεχίζει να σκοράρει… Αυτό, εξάλλου, έκανε με όποιο σκουφάκι κι αν φορούσε στην καριέρα του, της Βουλιαγμένης αρχικά, του Πανιωνίου, του Ολυμπιακού και τώρα του Παναθηναϊκού.

Η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1997 με τη Βουλιαγμένη, αλλά και το χάλκινο μετάλλιο στο Μόντρεαλ το 2005 με την Εθνική, είναι στιγμές, αλησμόνητες για τον ίδιο αλλά και για την ιστορία της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Πώς να τις ξεχάσει άλλωστε, αφού το 1997 όπως αναφέρει, «ο κόσμος είναι αυτό που μου έχει μείνει από τότε, ήταν κάτι που εκείνη την εποχή δεν το περιμέναμε. Η Βουλιαγμένη δεν είχε την οπαδική δυναμική όπως έχει σήμερα ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός ή οι επαρχιακές πόλεις. Είχε γεμίσει το κολυμβητήριο και ήταν η πρώτη φορά που είχα νιώσει εθνικά υπερήφανος, αφού εκτός από επιτυχία της Βουλιαγμένης ήταν και εθνική. Οι Έλληνες αγωνιζόμασταν απέναντι σε μία διάσημη ομάδα με ακριβοπληρωμένους παίκτες. Τα δικά μας συμβόλαιο ούτε μεροκάματο δεν ήταν και όλο αυτό έμοιαζε με παραμύθι. Δεν ήμασταν επαγγελματίες, το πόλο δεν είχε λεφτά, τα κασέ ανέβηκαν τα επόμενα χρόνια, μπορεί και χάρη σε αυτήν την επιτυχία, από τότε έμπαιναν και καινούρια παιδιά στο πόλο. υμάμαι ότι στην απονομή είχαμε τραγουδήσει όλοι μαζί τον Εθνικό ύμνο, λες και ήταν επιτυχία της Εθνικής».

Οι διακρίσεις του Έλληνα φουνταριστού, είχαν ξεκινήσει από πολύ παλιά: «Θυμάμαι το πρώτο πρωτάθλημα που κατακτήσαμε με το εφηβικό το 1991. Ήταν αρκετά μεγάλη έκπληξη για εκείνη την εποχή, αφού ήμασταν μικρότεροι σε ηλικία, γεννηθέντες του '76 και παίζαμε με αυτούς του '74 και ενώ δεν ήμασταν φαβορί καταφέραμε και το κατακτήσαμε. Ήταν η πρώτη έντονη στιγμή που θυμάμαι να