Δεν υπάρχει μέλλον, αν δεν σέβεσαι το παρελθόν…

Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος δεν ήταν απλά… Θρύλος του Θρύλου. Αποτελεί μια εμβληματική μορφή για τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα, αφού ήταν ένας από εκείνους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ίδρυση του κορυφαίου συλλόγου της χώρας.

Έφυγε χθες πλήρης ημερών, χορτασμένος από τη ζωή και από τις μεγάλες επιτυχίες του Ολυμπιακού, της ιδέας που υπηρέτησε τα 86 από τα 100 χρόνια της ζωής του. Το πόσο σπουδαίος είναι ένας άνθρωπος, φαίνεται πολλές φορές από το πόσους «ενώνει», την ώρα του μεγάλου αποχαιρετισμού.

Είναι απίστευτο το πόσο κόσμο άγγιξε η απώλειά του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικογένεια του Ολυμπιακού και τα εκατομμύρια των οπαδών της, αλλά σε όλους όσους τον έζησαν και ήξεραν πόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά του για τον Θρύλο και όχι μόνο…

Είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον, αν δεν σέβεσαι το παρελθόν. Κι όταν ένας άνθρωπος που ένωσε γενιές και γενιές, τις μπόλιασε με την αγάπη για την ομάδα και το ευ αγωνίζεστε, φεύγει από τη ζωή, αφήνει πίσω του βαριά παρακαταθήκη και μεγάλη κληρονομιά στους επόμενους.

Ένας μεγάλος σύλλογος δεν φαίνεται μόνο από τις νίκες και τις ήττες του. Ασφαλώς και οι επιτυχίες καθορίζουν τη δύναμή του, αλλά το πραγματικό μεγαλείο βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται και στις μεγάλες μορφές που γράφουν ιστορία…

Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος ήταν μία από αυτές και δεν θα ξεχαστεί ποτέ, όχι μόνο από εκείνους που τον γνώρισαν, αλλά και από πολύ νεότερους επειδή -πολύ απλά- όχι μόνο έγραψε ιστορία, αλλά επειδή ήταν μέρος της ιστορίας. Πολλές φορές την ιστορία δεν την γράφουν εκείνοι που ξεχωρίζουν, αλλά εκείνοι που ακολουθούν την καρδιά τους…

Ο εκλιπών και τα αδέρφια του ήταν από εκείνους, τους λίγους που ακολούθησαν το όνειρό τους και μέσα σε μια μέρα δημιούργησαν κάτι τόσο μεγάλο που δεν θα σβήσει ποτέ… Οι μεγάλες ομάδες είναι εκείνες που πρώτα και πάνω απ’ όλα ξέρουν να σέβονται την ιστορία τους, να επενδύουν πάνω της και να προσθέτουν χρυσές σελίδες…

Κι όταν ένας άνθρωπος αφιερώνει τη ζωή του σε αυτό που αγαπά που τον εκφράζει και τον κάνει περήφανο, εκείνο που πρέπει να κάνουν οι υπόλοιποι όταν φεύγει είναι μια βαθιά υπόκλιση. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ας είναι ελαφρύ το χώμα…