Χαρούμενος και ας μην έγινα αστροναύτης!

Μικρός ήθελα να γίνω αστροναύτης και θυμάμαι καλά πως μου «καρφώθηκε» αυτή η έμμονη. Για όλα φταίει ένα παιδικό παιχνίδι το οποίο έτυχε να κρύβεται στο πρώτο δώρο που ξετύλιξα ποτέ.

Το αστραφτερό του χρώμα, τα λαμπάκια που αναβόσβηναν και ο ήχος της εκτόξευσης, διέγειραν την αθώα φαντασία μου και όπως αντιλαμβάνεστε μόλις έμαθα ποιος μπορεί να οδηγήσει αυτό τον μεγαλοπρεπή στα μάτια μου πύραυλο, δεν με απασχόλησαν ποτέ ξανά τα μαθήματα επαγγελματικού προσανατολισμού.

Ο πρώτος μου πύραυλος μάλιστα ήταν η αιτία που έπιανα τον εαυτό μου να χαζεύει έξω από το παράθυρο, με το βλέμμα χαμένο

κάπου πέρα από τα σύννεφα, όταν βέβαια δεν το «έκλεβαν» οι κεραίες των απέναντι πολυκατοικιών, τα κρεμασμένα από σπάγκους cd του γείτονα για να διώχνουν τα απρόσκλητα περιστέρια, ο περίεργος τύπος που πήδαγε από ταράτσα σε ταράτσα προσπαθώντας να ανοίξει κάποια πόρτα με την ψευδαίσθηση πως δεν τον παρακολουθεί κανείς, τα απλωμένα εσώρουχα της γειτόνισσας και ενίοτε και η ίδια η γειτόνισσα που μόλις είχε βγει από το μπάνιο και είχε ξεχάσει να κλείσει την κουρτίνα.

Όλα αυτά ωστόσο μέχρι που ο Τάσος από δίπλα έσπασε τον αγαπημένο μου πύραυλο, μετά από λίγο καιρό οι Transformers κέρδισαν τόσο την προσοχή μου που όταν κοιμόμουν τα βράδια νόμιζα πως την ημέρα θα ξυπνούσα φορτηγό και το διαμέρισμα της γειτόνισσας νοίκιασε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι… Εντάξει ψέματα, την ελπίδα να γίνω... σερίφης του διαστήματος εγκατέλειψα οριστικά όταν στην προσπάθειά μου να μπω στο κέντρο εκπαίδευσης αστροναυτών της Κολωνίας κατάλαβαν αμέσως την αυτοσχέδια στολή μου, αλλά αυτό δεν έχει πλέον καμία σημασία αφού μπορώ πλέον και κυκλοφορώ ελεύθερος ανάμεσά σας (χωρίς τη στολή).

Κάπως έτσι λοιπόν, από τη στιγμή που με διαβάζετε, εκτός από το ό, τι ξέρετε να διαβάζετε, σημαίνει πως με κέρδισε (;) η αθλητική δημοσιογραφία. Ξέρετε, το σινάφι που τα ξέρει όλα από μέσα και δεν τα λέει, τα λαμόγια που εξυπηρετούν ένα σύστημα το οποίο αρέσκεται να παραπληροφορεί και να κρύβει την αλήθεια, οι υπερεκτιμημένοι αργόσχολοι που το μόνο που κάνουν είναι να βλέπουν μπάλα τρώγοντας πίτσα μαζεμένοι και μετά να γράφουν/λένε το «μακρύ τους και το κοντό τους» υπό την επήρεια των βαρελιών μπύρας που έχουν καταναλώσει νωρίτερα. Δεν θα το αρνηθώ, ορισμένοι το παρακάνουν με την μπύρα, αλλά θα αρκεστώ στο ό, τι είμαι απλά ένας από τους τυχερούς (;) που έκανε το χόμπι του επάγγελμα και όταν παρακολουθώ ποδόσφαιρο μπορώ να δικαιολογηθώ ότι… δουλεύω!

Αυτό ωστόσο που δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου - αφού ως αστροναύτης δεν θα υπήρχε ποτέ αυτό το ενδεχόμενο - ήταν να το σιχαθώ! Είδα τόσο ποδόσφαιρο που το σιχάθηκα! Παρόλα αυτά δεν μετάνιωσα στιγμή για τη μετέωρη επιλογή μου ακόμα και αν ήρθα αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη τιμωρία! Αντιθέτως, αισθάνομαι πιο χαρούμενος από ποτέ!

Χαρούμενος που από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο δεν επέτρεψα σε οποιοδήποτε στοιχείο οπαδισμού να με κυριεύσει ξεπερνώντας την ανθρώπινή μου ταυτότητα, αλλά έμεινα ανόθευτος από το δηλητήριο που μας «ποτίζουν»