Μπήκαμε στον ποδοσφαιρικό χάρτη

Χαίρετε κύριοι

Η Εθνική μας ομάδα για τέταρτη φορά στις τελευταίες πέντε διοργανώσεις έφτασε στα τελικά. Επιτυχία τεράστια ειδικά για μια χώρα που μέχρι το 2004 είχε να επιδείξει μόλις δύο προκρίσεις. Όλο αυτό το διάστημα γίνεται μεγάλη κουβέντα σχετικά με την ποιότητα και το αν ξέρουν μπάλα ή όχι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές.

Δεν είναι άθλημα επίδειξης

Στη χώρα μας αρκετοί δεν έχουν καταλάβει πως το ποδόσφαιρο δεν είναι σώου αλλά μια μάχη. Δεν υπάρχει προπονητής που πληρώνεται για να προσφέρει η ομάδα του όμορφο θέαμα. Πληρώνεται για να πετύχει το στόχο της. Και μιλάμε για ένα

άθλημα πολύ σκληρό και επίπονο που οι επαφές μεταξύ των 22 ποδοσφαιριστών είναι πολλές και γι' αυτόν το λόγω δεν μπορεί να το παίξει ο καθένας. Όταν λοιπόν θες να αξιολογήσεις την αξία και το πόσο καλός είναι ένας ποδοσφαιριστής σε καμία περίπτωση το μοναδικό κριτήριο δεν είναι η τεχνική του κατάρτιση. Το ίδιο ισχύει και για ένα σύνολο. Σίγουρα είναι όμορφο να βλέπεις μια ομάδα που αποτελείται από παίκτες που χειρίζονται τέλεια τη μπάλα αλλά για να πάρει αποτελέσματα και να είναι ανταγωνιστική χρειάζεται συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Με λίγα λόγια το επιχείρημα δεν ξέρουν μπάλα από μόνο του είναι αστείο. Όποιος πιστεύει πως το ποδόσφαιρο είναι άθλημα επίδειξης και δεξιοτεχνίας ας πηγαίνει να βλέπει τους φίλους Ρονάλντο, Ζιντάν και να γίνει υποστηρικτής προσπάθειας για τη δημιουργία των Χάρλεμ του ποδοσφαίρου.

Οι χαμένες ευκαιρίες

Το ποδόσφαιρο είναι μια μάχη επικράτησης που η αξία αυτού που αγωνίζεται κρίνεται από το επίπεδο που μπορεί να φανεί ανταγωνιστικός. Με βάση των επιτυχιών που έχει η Εθνική μας ομάδα η φουρνιά των Καραγκούνη, Κατσουράνη, Χαριστέα και των υπολοίπων που δεν συνεχίζουν είναι μακράν η πιο επιτυχημένη. Ονόματα από το παρελθόν έχουν γίνει θρύλοι μπορεί και δικαιολογημένα αλλά στο πιο υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού δεν κατόρθωσαν να φτάσουν σε Εθνικό τουλάχιστον επίπεδο. Τα περασμένα χρόνια μέναμε στις χαμένες ευκαιρίες που προήλθαν πότε από τον τσακωμό του Ντάν Γεωργιάδη με τον Δομάζου, από το λάθος του Κωνσταντίνου, το τραγικό ημίχρονο στη Βουδαπέστη ή από το χαμένο τετ α τετ του Αλεξανδρή. Συνεχώς όμως ήμασταν στο αν και μακριά από τις επιτυχίες. Ο ερχομός του Ρεχάγκελ που συνδυάστηκε με το μέταλλο και την προσωπικότητα κάποιων ποδοσφαιριστών άλλαξε τα δεδομένα.

Αποκτήσαμε το δικό μας στυλ

Πλέον έχουμε μια Εθνική ομάδα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το γεγονός πως ξέρουμε τι παίζουμε και πως το παίζουμε είναι αυτό που μας έχει δώσει το δικό μας χώρο στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Είναι μεγάλο πράγμα να ξέρεις τι αντιπροσωπεύεις, να έχεις χαρακτήρα και να προσπαθείς να υπηρετήσεις ένα συγκεκριμένο στυλ. Σαν Έλληνες αυτό έπρεπε να το γνωρίζουμε. Στο παρελθόν άλλωστε είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τις μεγάλες διοργανώσεις και να επιλέγουμε ποιες ομάδες θα υποστηρίξουμε ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία μας. Η κάθε Εθνική είχε και το δικό της στυλ, τη δική της σχολή ποδοσφαίρου. Μπήκαμε λοιπόν για τα καλά μέσα σε αυτές τις διοργα