Αν είχαμε τον Νίνη

Κάθομαι και σκέφτομαι πολλές φορές καταστάσεις που βιώνουν άλλες ομάδες και κυρίως ανταγωνιστικές. Προσπαθώ να τις συγκρίνω και να αναλύσω το τι θα συνέβαινε αν ανάλογες καταστάσεις συνέβαιναν σε εμάς. Γιατί το κάνω αυτό;

Ίσως είναι μία ευκαιρία μου να αναζητήσω την διαφορετικότητα των συλλόγων. Πάντοτε αυτό ήταν ένα θέμα ανάλυσης στο μυαλό μου, κυρίως ως την προσπάθειά μου να βρω επιχειρηματολογία απέναντι σε φίλους που υποστηρίζουν άλλες ομάδες. Πιστεύω πως έχει ενδιαφέρον αυτή η κουβέντα όταν βέβαια γίνεται στο καφενείο.

Πρόσφατα, είναι γεγονός πως σοκαρίστηκα διαβάζοντας

πως ο Παναθηναϊκός χάνει τον Νίνη τσάμπα. Πρώτα απ όλα, θεωρώ πως ο παίκτης φέρεται με ασέβεια στον σύλλογο που τον ανέδειξε, χωρίς να συμπεριλαμβάνω σε αυτόν τα πρόσωπα που τον αποτελούν, τα οποία προφανώς και δεν χειρίστηκαν την υπόθεση σοβαρά.

Κάθομαι και σκέφτομαι το τι θα συνέβαινε αν ο Νίνης ήταν παίκτης του ΠΑΟΚ και τον χάναμε έτσι. Βοήθα Παναγιά μου και μη χειρότερα. Ο Ζαγοράκης θα ήταν αυτή τη στιγμή φρουρούμενος μέσα στα γραφεία, κλούβες έξω από την Τούμπα και καμιά δύο – τρεις χιλιάδες εξαγριωμένοι οπαδοί έξω από την Τούμπα. Χωρίς να θεωρώ πως θα έχουν άδικο αυτοί. Ίσα - ίσα.

Πρόσφατα, έβλεπα τις δηλώσεις του προέδρου της ΑΕΚ, ο οποίος ούτε λίγο, ούτε πολύ, αναφέρθηκε σε πέντε (!) προτάσεις για αγορά της «κιτρινόμαυρης» ΠΑΕ. Πιστεύω πως αν κάτι τέτοιο είχε συμβεί με πρόεδρο του ΠΑΟΚ, το γιαούρτι όλων των ειδών θα είχε κάνει άμεσα την εμφάνισή του.

Ανάλογες καταστάσεις με Άραβες κτλ, υπάρχουν και στον Παναθηναϊκό, ενώ και εμείς περάσαμε αυτή τη φάση αλλά πολύ πιο διακριτικά. Έχοντας καεί από τον χυλό, φυσάμε και το γιαούρτι. Ο όγκος που φιλοξενήθηκε το θέμα Αράβων στον ΠΑΟΚ ήταν ξεκάθαρα μικρότερος και από τη μέρα που δημοσιοποιήθηκε μέχρι τη μέρα που έπαψε το ενδιαφέρον, ο χρόνος ήταν πολύ μικρότερος.

Γενικά, παρατηρώ πως ο ΠΑΟΚ έφτασε να είναι μία ομάδα άκρως ρεαλιστική, πολλές φορές σε βαθμό εκνευριστικό. Συνεντεύξεις Τύπου που παρουσιάζονται τα πάντα ή τουλάχιστον όσα μπορούνε να παρουσιαστούν, γενικές συνελεύσεις που ακούγονται τα πάντα, προετοιμασία του κοινού για καταστάσεις δύσκολες και γενικά ένας διάχυτος προβληματισμός για το τι μέλλει γενέσθαι έτσι ώστε να μην πέσει κανένας από τα σύννεφα.

Αν γυρίσουμε κάποια χρόνια πίσω, θα δούμε πως στον ΠΑΟΚ ζούσαμε μία εικονική πραγματικότητα που πολλές φορές άγγιζε τα όρια της γραφικότητας. Λαϊκισμοί, απόδοση ευθυνών σε τρίτους, καμία διάθεση αυτοκριτικής και γενικά, μία εικόνα απλά χωριάτικη, με την κακή έννοια.

Νομίζω πως ο ΠΑΟΚ καλά κάνει και άλλαξε τη νοοτροπία του αυτά τα χρόνια, γιατί μόνο έτσι θα δημιουργήσει έναν πυρήνα οπαδών συνειδητοποιημένων, που θα μπορούν να υποστηρίξουν με την ψυχή τους χωρίς διάθεση απαξίωσης.

Στην εποχή που ζούμε, άλλωστε, η απαξίωση είναι το μόνο εύκολο και δεν θα υπάρξει οργανισμός που δεν θα φθαρεί από αυτή. Άρα, όσο πιο σκεπτόμενος είναι ο πυρήνας ενός συλλόγου, τόσο πιο ευοί