Όταν έκλαψε ο Μπάτμαν-Η περίπτωση του James Holmes

Τελικά ένας και μόνος ήταν ο δράστης του μακελειού στην πρεμιέρα της νέας ταινίας του Μπάτμαν στο προάστιο Ορόρα του Ντένβερ στο Κολοράντο.

Ο James Holmes, ένας 24χρονος «υπεράνω πάσης υποψίας», φαίνεται πως οργάνωσε με μεθοδικότητα το σχέδιο του υπακούοντας στα πιο σκοτεινά ένστικτα του αλλά και στην ιδιοφυή παράνοια του.

Ο Holmes είναι Τοξότης, αλλά αυτό δεν λέει και πολλά πράγματα, πέρα από το ότι μπορεί να επηρεάστηκε από τις εκλείψεις της χρονιάς στον άξονα Τοξότη-Διδύμων.

Ρίχνοντας μια

ματιά στο γενέθλιο χάρτη του (χωρίς να έχουμε την ώρα γέννησης) μπορούμε να διακρίνουμε τις σκληρές όψεις των Φώτων με τον Κρόνο και τον Ουρανό, ένα σχήμα που ψυχολογικά παραπέμπει σε μια εσωτερική σύγκρουση, ικανή να φέρει ένα άτομο στα άκρα. Από τη μια πλευρά ο Κρόνος πιέζει για αποδείξεις σε σχέση με την αποδοχή του ατόμου από τον κοινωνικό του περίγυρο κι από την άλλη ο Ουρανός είναι σε θέση να επινοήσει ότι πιο πειραματικό και ακραίο για να φθάσει σε αυτήν την αναγνώριση. Πρακτικά ο ένας πλανήτης ανταγωνίζεται τον άλλο και παρότι μια τέτοια κόντρα μπορεί να είναι χρήσιμη και παραγωγική σε ένα επιστημονικό πεδίο δράσης, όταν η ενέργεια της εξαντλείται στην καθημερινότητα και τον μικρόκοσμο του ατόμου, τότε τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται κρίσιμα.

Σε αρκετές περιπτώσεις το άτομο μπορεί να βασανίζεται για χρόνια προσπαθώντας να βρει την μέση οδό ανάμεσα στις ισχυρές και αντίρροπες πιέσεις των δύο πλανητών, όταν όμως παράλληλα στον χάρτη του υπάρχει μια «εύκολη» ενεργειακή δίοδος, τότε αυτή γίνεται το όχημα ενός ξεσπάσματος ανάλογου με αυτό που έζησαν οι θεατές στο Ντένβερ.

Ο Holmes έχει στον χάρτη του έναν εξαιρετικά ενεργό Δία, ο οποίος σχηματίζει τρίγωνο με τον Ήλιο του και δύο τετράγωνα με την Αφροδίτη και τη Δήμητρα. Και κατά τεκμήριο αυτός ήταν που διευκόλυνε την εφαρμογή των σχεδίων του, δίνοντας μια θεαματική «λύση» στο όποιο εσωτερικό αδιέξοδο του Holmes.

Το έχω ξαναγράψει, αλλά η ζωή το επιβεβαιώνει διαρκώς: Οι φυλακές είναι γεμάτες από ισοβίτες με όψεις Ήλιου-Δία, οι οποίοι πέρασαν το όριο θεωρώντας πως γι' αυτούς ο νόμος «δεν υπήρχε».

Σίγουρα όμως για να φθάσει κανείς στα άκρα, δολοφονώντας «έτσι για το τίποτα» μια ντουζίνα συμπολιτών του, χρειάζεται και κάτι ακόμη.

Αυτό το «κάτι» ανιχνεύεται στην σύνοδο του Άρη με τον Πλούτωνα στον Σκορπιό, μια όψη ηφαιστειακού τύπου ως προς την εκδήλωση της και ικανή να ανασύρει από τα βάθη της ψυχής του ατόμου κάθε καταστροφική δύναμη. Για ποιό σκοπό όμως; Γιατί εδώ το θέμα είναι από ποιά μεριά του νόμου και της ηθικής τοποθετείται ο καθένας, αφού μια καταστροφική δύναμη μπορεί να εκφράζεται το ίδιο δυναμικά, τόσο από τους «κακούς», όσο και από τους «καλούς».

Το ενδιαφέρον είναι πως ο ίδιος ο Μπάτμαν, ως χαρακτήρας, είναι ένας γνήσιος εκφραστής αυτής της συνόδου και σίγουρα αποτελεί τραγική ειρωνεία το γεγονός πως στην πρεμιέρα της ταινίας του, ο πρωταγωνιστής τελικά ήταν κάποιος της «άλλης πλευράς» αλλά της ίδιας «τεχνοτροπίας».

Για την τραγ