Ποια ήταν η βλακεία για την Μουσχούρη, οεο;

Ο Θεός, η δημιουργία, το τυχαίο, η φύση προικίζει κάποιους ανθρώπους με σπάνια χαρίσματα. Όπως έγινε με την Νάνα Μούσχουρη. Σαν αηδονάκι η φωνή της, ευτυχούσε σε τραγούδια, αγαπιόταν με την σεμνότητα της από το κοινό και έκανε μια τεραστία καριέρα σε όλη την Ευρώπη, στην οποία μάλιστα κατέχει και ρεκόρ πωλήσεων ξεπερνώντας και αυτήν την αυτοκράτειρα Madonna. Και ποιος μας είπε λοιπόν πως ένα πλάσμα χαρισματικό για να τραγουδάκι, παίζει στα δάκτυλα την πολιτική, την οικονομία, τον πατριωτισμό.

Τι περιμέναμε από τη Νάνα; Να

είναι από την στόφα μιας Μέλινας και να ξεσηκώνει τα πλήθη έχοντας ορυκτά δεμένο το ταλέντο της με την ελληνικότητα της; Πως προσδοκούσαμε από την καλλιτέχνη που πλούτισε να αγνοήσει τα πλούσια κράτη που θα αγοράσουν τα cd της και θα σπεύσουν στις συναυλίες της, στο όνομα ενός κοινού που όχι σε λίγο δεν θα μπορεί να αγοράσει την μουσική της, αλλά ούτε και πατάτες για βράσιμο.

Γιατί πέσαμε από τα σύννεφα λοιπόν; Εκτός απ τον θαυμασμό της για τον Σάκη Ρουβά, ποτέ η κ. Μούσχουρη είχε εκφράσει την ελληνικότητα της; Τραγουδώντας το «σπίτι μου σπιτάκι μου»; Νοσταλγικά, το' κάνε, όπως βλέπουμε μια φωτογραφία από όταν ήμασταν μωρά, έτσι και η κ. Μούσχουρη τραγουδούσε τα «φτωχοκαλυβάκια», που δεν υπάρχουν στην Ελβετία και στη θέση τους θα δείτε γραφικά σαλέ.

Το λάθος, η μεγάλη προσδοκία, έγινε όταν κάποιοι, της έδωσαν τον βήμα να έκφρασε πολιτικά αυτόν τον λαό, στο Ευρωκοινοβούλιο. Έχρισαν την κ. Μούσχουρη εθνικό σύμβολο, όταν η ίδια πια, μιλάει σπαστά ελληνικά, έχοντας ξεχάσει την μητρική της γλώσσα. «Πως το λέτε εσείς εδώ, γιατί ξέχασα πως το λέμε εμείς εκεί» έλεγε η θεϊκή Βασιλειάδη. «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» βροντοφώναζε ο υπέροχος Άρτεμης Ματσας, ως δωσίλογος. Πως το λένε αυτό εκεί κυρία Μούσχουρη μου, εκεί, γιατί ξεχάσαμε πως το λέμε εδώ;...