Ένα δάκρυ κύλησε: Τα συναισθήματα ενός φαν των Spice Girls για τη τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων

Δισεκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, αλλά ο μόνο οι φανατικοί του ιστορικού girl group μπορούν να καταλάβουν τον καημό τον θαυμαστών των Spice Girls.

Λοιπόν, αυτό

το κείμενο είναι μια εξομολόγηση που πίστευα ότι ποτέ δεν θα έκανα. Βέβαια, αφού βρήκα το κουράγιο να αφήσω όλους τους ανθρώπους που αγαπώ και να πάω σε μία ξένη, δεν είναι παράξενο που γράφω και για τον παιδικό μου έρωτα, τις Spice Girls.

Η ιστορία ξενικά το χειμώνα 1996. Τετάρτη πρωί. Οι δάσκαλοι έχουν (πάλι) απεργία και εμείς φεύγουμε από το σχολείο για να πάμε στο σπίτι ενός συμμαθητή μου για να δούμε MTV (όταν το αγγλικό MTV εξέπεμπε και στην Ελλάδα). Είμαι στην τρίτη τάξη του δημοτικού και σχεδόν δεν ξέρω τι σημαίνει να αγαπάς τη μουσική. Ο φίλος μου ο Βασίλης είχε περάσει τη φάση Billy Idol και ήταν στη φάση Prodigy εκείνη δεν την περίοδο, αλλά εγώ τη φοβόμουν τη συγκεκριμένη μπάντα γιατί ο Keith Flint είχε κόμμωση "δαιμονική" και είχα εφιάλτες μόνο που τον έβλεπα. Καθώς τρώμε πατατάκια, λοιπόν, μπροστά στην τηλεόραση και λίγο πριν παίξουμε ξύλο και G.I Joe (γιατί αυτό έκαναν τα αγοράκια των 90s) προβάλει η TV πέντε κορίτσια με πολλά διαφορετικά χρώματα μαλλιών να τραγουδάνε σχεδόν φιλήδονα (μια λέξη που δεν γνώριζα, ούτε ένιωθα σε αυτή την ηλικία) "2 become 1". Έτσι γνώρισα τις Spice Girls. Μου "έπεσε το σαγόνι" από την πρώτη στιγμή που τις είδα. Τις ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Κυρίως την Emma, γιατί είχα αδυναμία στα ξανθά κοριτσάκια τότε και επειδή η Baby Spice ήταν ό,τι πιο οικείο υπήρχε για ένα παχουλό, γλυκό φλωράκο του δημοτικού όπως εγώ. Το επόμενο Σάββατο η μαμά του Βασίλη μας πήγε στα Metropolis και αγόρασα τα τρία πρώτα single τους, το Wannabe, το Say You'll Be There και το 2 become 1. Το album τους δεν είχε βγει ακόμα (ρώτησα τους πωλητές). Γύρισα στο σπίτι έβαλα τα cd τους, χόρεψα σαν τρελό παιδάκι χαρά γεμάτο και τα άκουσα τόσες φορές που στο τέλος εκνευρίστηκαν οι γονείς μου. Εκείνο το απόγευμα ξεκίνησε η μανία μου για τα πικάντικα κορίτσια. Τα χρόνια που πέρασαν έβλεπα συνέχεια MTV με την ελπίδα ότι θα δείξει κάτι από Spice ανά πέντε λεπτά και δεν έχανα ευκαιρία αγοράσω ότι κυκλοφορούσαν οι Spice Girls. Ακόμα έχω έχω στην αποθήκη ένα τεράστιο ντοσιέ με αφίσες, αποκόμματα από περιοδικά και κάθετι που έβρισκα από τις Spice. Φυσικά είμαι και κάτοχος σχεδόν κάθε κυκλοφορία τους (ως μπάντα και solo). Λίγο μετά γνώρισα τη britpop και μπήκα στην εφηβεία και ντρεπόμουν να λέω στους φίλους μου ότι είμαι μεγάλος θαυμαστής των Spice Girls και πως ούρλιαζα σε κάθε απονομή βραβείων που κέρδιζαν ή πως ανάμεσα στους Blur και τους Oasis ξέρω φαρσί τους στίχους του Spice Up Your Life και του Mama. Τότε έφυγε και η Geri από το συγκρότημα και τα πρώτα δάκρυα ήρθαν. Λίγο μετά διαλύθηκαν εντελώς. Έτσι είπα στον εαυτό μου πως ήρθε η ώρα να μεγαλώσω και να τις ξεχάσω γιατί ήταν απλά ηρωίδες της παιδικής ηλικίας. Η εμμονή μου, όμως, δεν με άφησε ποτέ να τις ξεπεράσω. Συνέχιζα να αγοράζω ό,τι υλικό έβρισκα από τις Spi