Δεν φοβάμαι την πτώση αλλά την πρόσκρουση...

Ότι η τηλεόραση πέφτει και πέφτει και πέφτει, στον καιρό της κορύφωσης αυτής της κρίσης που στοίχειωσε ζωές, είναι γεγονός. Ότι η πτώση δεν είναι αυτό που μας τρομάζει, αλλά η πρόσκρουση, δεν είναι καν δική μου ρήση, αλλά κλεμμένη σοφή κουβέντα απ' την εξαίσια ταινία των 90'ς, το «Μίσος». Μη θεωρητικολογώ αλλά και ας περάσω σε όσα βλέπουμε.
Η πρωινή ζώνη εγκαταλείπεται σιγά σιγά απ τα κανάλια. Άρχισε ο Alpha, συνεχίζει το Star και από τη νέα

σεζόν θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Φυσικά και με ανησυχεί πρώτα απ' όλα το τι θα κάνει τόσος κόσμος που δούλευε στα κανάλια, αφού η προσπάθεια είναι να βγαίνει το ζωντανό πρόγραμμα μόλις σε μια βάρδια. Για την συντροφιά, την παρέα, το ξόδεμα του κόσμου, τι θα γίνει; Επαναλήψεις; Πόσες; Και πόσο θα τις αντέξουμε; Ή μήπως να περιμένουν να κρατήσει η μόδα των τούρκικων σειρών, που ήδη, στον Alpha, βλέπουν κάτι νούμερα μηδενικά απ' αυτό μετά το δελτίο ειδήσεων, που όμως ανεβαίνει.

Και ανεβαίνει γιατί ο Σρόιτερ είναι πολύ συμπαθής και όχι «λερωμένος» στην συνείδηση του κόσμου, αλλά και γιατί το επιτελείο συνεργατών που έχει ο σταθμός είναι απ' τα πολύ ικανά.
Οι δυο μεγάλοι πια, οι κυρίαρχοι σταθμοί, δείχνουν να τα' χουν χαμένα. Εκπομπές που είναι να βγουν αλλά τελευταία στιγμή ματαιώνονται για τον ΑΝΤ1 και τρισάθλια προϊόντα είτε στην σύλληψή τους, όπως το Οικογένεια της Συμφοράς, είτε στην εκτέλεσή τους, όπως το FAB5, είτε και στην σύλληψη και στην εκτέλεση όπως αυτό με την Νάντια Μπουλέ, που κάποιοι θεωρούν αστείο να ουρλιάζουν μέσα σε σκοτάδια με αηδιαστικά πράγματα γύρω τους.

Όσο για το Mega; Οικογενειακή υπόθεση του ζεύγους Λιάγκας – Σκορδά, η πρωινή ζώνη και Ουγγαρέζος για το βράδυ, με αυτό το επίσης ακαλαίσθητο παιχνίδι που παρουσιάζει. Δηλαδή το Mega καμαρώνει; Κάτι τύποι –ανάμεσα τους και ο αγαπημένος Γιώργος Καπουτζίδης κάποια στιγμή- να παίζουν σαχλοπαιχνίδια, θυμίζοντας την εκπομπή της Άννας Μαρίας Λογοθέτη και των φιλενάδων της, στο 3,2,1 ΑΝΤ1, πριν κάτι δεκαετίες. Ο δε Αρναούτογλου, με όλη την άνεση του ταλέντου του στην παρουσίαση, αναλώνεται σε έναν Όμορφο Κόσμο σε σόου, που μας τον δείχνει δυο δεκαετίες τώρα και που –φτάνει- τον εμπεδώσαμε. 

Λίγα σίριαλ μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού και αυτά όσο και να λιώνουν στην προσπάθεια τους οι συντελεστές τους, φτηνιάρικα και φαίνεται! Ως και οι ταινίες παίζουν και ξαναπαίζουν οι ίδιες! Στην ενημέρωση, τώρα, εναλλακτικές φωνές και απόψεις πουθενά. Οι ίδιοι και οι ίδιοι και τα χιλιοειπωμένα να ξαναλέγονται σε μια άτυπη εφαρμογή της χιτλερικής προπαγάνδας, ότι πες, πες, στο τέλος θα μας πείσουν! Και δεν υπάρχουν λεφτά, ούτε για ενοικίαση dvd, ούτε για συνδρομή στα δορυφορικά, να βλέπουμε τουλάχιστον κάνα καλό ντοκιμαντέρ και καμία καινούργια ταινία, ούτε για αγορά καλού βιβλίου! Μένουμε στο έλεος της τηλεόρασης όπως διαμορφώθηκε από την έλλειψη χρημάτων, την αλαζονεία των ειδικών, το παιχνίδι των διαπλοκών και τους φαβοριτισμούς των ιθυνόντων. Και κάτι μου λέει, πως Σεπτέμβρη, θα έρθουν και τα χειρότερα... Και