TV: Να κατακάτσει ο κουρνιαχτός να μετρηθεί τα ασκέρι... από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Τα έχουμε ξαναπεί, κανάλια κλειστά, συμβάσεις χωρίς ανανέωση ακόμα και στα κρατικά όπου έφυγαν οι «άριστοι», φήμες για μεταγραφές ή κανονικές μεταγραφές σε άλλους σταθμούς, παραφιλολογία για «κομμένες εκπομπές» και για ζώνες μιας βάρδιας τεχνικών αλά Alpha, ανύπαρκτα σίριαλ ή μετρημένα στα δάκτυλα ενός χεριού, συνωμοτισμοί για κρυφές συναντήσεις, για επενδυτές, για προτάσεις, για κανάλια που αλλάζουν χέρια. Και πάντα ροζ ψίθυροι για ευνοούμενες που ανέρχονται αστραπιαία, για χρυσά

αγαπημένα παιδιά των εξουσιών, για «τροϊκανούς» μισθοφόρους. Και ένας ηγούμενος στα σίδερα της φυλακής! Και μια μήνυση πολικού σε δημοσιογράφο – έκδοτη για αποζημίωση 1.000.000 ευρώ μιας και λίγα –ακίνητα κυρίως- έχει!

Μέσα σε όλα ήρθαν και με ρώτησαν συνωμοτικά: «Τι έκανε ο Νίκος Παπανδρέου ταξιδεύοντας στο Λίβανο με μεγάλο οικονομικό παράγοντα ξένο;». Ε! είπα εγώ, πως ως δημοσιογράφος οφείλω να γνωρίζω απ το τι ωροσκόπο έχει η Μέρκελ μέχρι με ποιον τα έχει τώρα η Παπουτσάκη, πράγμα πιο δύσκολο από το προηγούμενο! «να σας πω που πέρασε ο Νίνο τα Χριστούγεννα, που το έχω πιο εύκαιρο;» ρώτησα εγώ, η της ελαφριάς θεματολογίας, μη πιάνοντας το υπονοημένο, για να εισπράξω και την απαξία. «Και έβγαινες και στην τηλεόραση, κυρία μου!». Μάλιστα έβγαινα! Παρατατικός. Καμία χρήση στον Ενεστώτα και στον Μέλλοντα διαρκείας! Διότι κοιτά τι γίνεται, μαντάμ:

Δημοσιογράφοι να μηνύουν και να μηνύονται ταυτόχρονα με τα αφεντικά. Μουδιασμένα χαμογελά αλλά πάντα αποτελέσματα λεύκανσης, γιατί όλα γύρω κινούνται, το έδαφος έχει δόντια και δαγκώνοντας κόβει κομμάτια, ρουφάει το πάτωμα κορμιά και καμία βεβαιότητα δεν υπάρχει.

Όσοι δε ντρέπονται να κοιτάξουν το κοινό στο μάτια, ευτυχείς στον αυτοεγκλεισμό του μεγαλείου τους, ειδικά όσοι μες στη διαπλοκή, υπηρέτες αφεντάδων δεν ειδοποίησαν, δεν έκαναν τη δουλειά τους να ειδοποιήσουν το κοινό, να το ενημερώσουν για το κακό που έρχονταν και ήρθε και τώρα για το ποιος φταίει, γαντζωμένοι σε καρέκλες παραληρούν στο όνομα του παρελθόντος.

Οι άλλοι –εμείς- οι πιο ελαφριές καταστάσεις βλέπουμε τις δουλειές να χάνονται, αποχαιρετάμε την Αλεξάνδρεια που χάνεται –και κυρίως το Κολωνάκι και την παραλιακή- ψάχνοντας ηρωικούς χαρακτηρισμούς για μας πως δεν «γλείψαμε», δεν γίναμε «αρεστοί», δεν ήμασταν «σφουγκά» των αφεντικών. Αγάπες μου; Μεταξύ μας; Όλα τα κάναμε! Άλλοθι δεν δίνει το κοινό για κανένα μας.

Οι τελευταίοι τίμιοι, ας σταθούν στη μέση, στο μάτι του κυκλώνα. Σταθείτε ακίνητοι, καλοί μου συνάδελφοι, όταν όλα τριγύρω κινούνται, όπως έλεγε και ο Κινέζος στρατηγός. Αθώα θύματα δεν υπάρχουν και όσοι χειριστήκαμε τον δημόσιο λόγο δεν είμαστε τέτοιοι, στα σίγουρα. Οι καιροί αλλάζουν. Εμείς;

Όλα αυτά που ακούγονται περισπούδαστα, έχουν στην πραγματικότητα πολύ απλοϊκά κίνητρα: έβλεπα τηλεόραση, υπνωτισμένα συνεχώς και αναρωτήθηκα πολύ απλά τι έχουν πάθει όλοι; Τι προσπαθούν να αποδείξουν. Οι μεν την σοβαρότητα τους και οι άλλοι πως χαμογελάνε τόσο «πλατεία», όσο τους επιτρέψουν τα ρεστι