Το φρένο και το γκάζι

(μια αλληγορία για τη συντήρηση και την πρόοδο,

την εμπιστοσύνη και την παράβαση)

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ

Εγκλωβισμένος σε ένα μποτιλιάρισμα κάπου στη Θηβών, είχε όλο το χρόνο για να σκεφτεί. Όπως οι περισσότεροι έμοιαζε να έχει συνηθίσει στην καθημερινή κυκλοφοριακή οδύσσεια. Το δεξί του πόδι πήγαινε ασταμάτητα από το φρένο στο γκάζι, καθώς η μακριά σειρά των αυτοκινήτων προχωρούσε απελπιστικά αργά, λίγα μόνο μέτρα. Το φανάρι στο βάθος της λεωφόρου του θύμιζε κάτι, σαν τις Συμπληγάδες Πέτρες.

«Το γκάζι» σκέφτηκε με ανυπομονησία, καθώς ο κινητήρας

του αυτοκινήτου μούγκριζε αδρανής. και τα ασυγκράτητα «άλογα» ήταν έτοιμα να ορμήσουν μπροστά. «Το γκάζι είναι η πρόοδος και το φρένο η συντήρηση» συλλογίσθηκε, εξάγοντας το πρώτο ουσιαστικό συμπέρασμα. Κλεισμένος μες΄ την ασφάλεια της τενεκεδένιας πανοπλίας του αυτοκινήτου, ένιωσε σαν τη χελώνα που μεταφέρει μες΄ το καβούκι ολόκληρη την ύπαρξή της. Αυτή η παρομοίωση τον έκανε να χαμογελάσει. Του φάνηκε πως ταίριαζε απόλυτα στο προφίλ του νεοέλληνα, που το αυτοκίνητο έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής του ζωής. «Καβάλα πάν΄ στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε..» Κάπως έτσι το αυτοκίνητο κατέχει τον πρώτο ρόλο σε ό,τι κάνει, ό,που πάει. Είναι το κυρίαρχο φετίχ. Αυτές οι σκέψεις της συμβολικής ταύτισης της ζωής με το αυτοκίνητο, της προόδου με το γκάζι και της συντήρησης με το φρένο, του έδιναν αφορμές και για άλλα συμπεράσματα.

 

Η εφιαλτική σειρήνα ενός ασθενοφόρου πίσω του, που προσπαθούσε ν΄ανοίξει δρόμο, τον έβγαλε απότομα απ΄τις σκέψεις. Παραμέρισε, όσο του ήταν δυνατό, για να διευκολύνει την διέλευση του οχήματος. Σε λίγο, στο βάθος της λεωφόρου προς το σημείο του προβλήματος μόνο η φωτιστική σειρήνα πρόδιδε την ύπαρξή του. Μετά από αρκετά λεπτά, με διαρκείς εναλλαγές από το φρένο στο γκάζι, κατάφερε να προσεγγίσει το σημείο της κυκλοφοριακής παράλυσης. Τότε ήταν, που ανακάλυψε την αιτία αυτού του μεγάλου μποτιλιαρίσματος. Χυμένα λάδια και σπασμένα γυαλιά. Ένα μικρό αυτοκίνητο είχε συγκρουστεί με ένα ημιφορτηγό και ήταν φοβερά στραπατσαρισμένο. Τα δύο οχήματα αφημένα στο σημείο της σύγκρουσης, εμπόδιζαν τη κίνηση που γινόταν με ρυθμό σημειωτόν. Υπήρχαν και τραυματίες, απ΄ότι δήλωνε η παρουσία του ασθενοφόρου.

 

Το ένα απ΄τα δύο οχήματα είχε παραβιάσει το κόκκινο φανάρι, καθώς ο οδηγός του είχε υποκύψει στη γοητεία της ταχύτητας και της ελεύθερης κίνησης.  «Αν είχε πατήσει έγκαιρα το φρένο, αν δεν είχε παραβιάσει το κόκκινο..», σκέφτηκε με μια αίσθηση φρίκης, κοιτάζοντας τις παραμορφωμένες λαμαρίνες. Εξαιτίας αυτού του τραγικού γεγονότος και από πολλές άλλες απόψεις, η κυκλοφοριακή κίνηση ταυτίστηκε μέσα του με την ίδια τη ζωή. Οι λεωφόροι και οι μικροί δρόμοι έμοιαζαν με αρτηρίες και φλέβες. Τα κόκκινα και πράσινα φανάρια, σαν βαλβίδες ροής, με τα εμπόδια και την υπερπήδησή τους. Η αδιάκοπη κίνηση με τη διαρκή ροή της ζωής και τα τρακαρισμένα αυτοκίνητα με τα θύματα ενός αέναου ανταγωνισμού. Μιας λάθος εκτίμησης, μι