Τέτοια κεφάλια, τέτοια ξυράφια!

Γράφει ο αρισταρχος

Πλαστός και κίβδηλος είναι σήμερα ο άνθρωπος. Υπηρέτες, όλοι του Μαμμωνά. Και όλα τα άλλα είναι αποτέλεσμα αυτού του προσκυνήματος.
Στραβό δρόμο πήρε η ανθρωπότητα. Κάπου εδώ θα κλάψει η Ραχήλ για τα παιδιά της.
Χρήμα-εξουσία-υλισμός-αισχρότης-απανθρωπιά-υποβιβασμός σε επίπεδο έλλογου ζώου. Ναι όπως τ’ ακούτε, λείπει το Άγιο Πνεύμα, λείπει η Αγία Σοφία.
Πρίν 2500 χρόνια στην Ελλάδα ο Κρέοντας αφήνει άταφο το νεκρό σώμα του Πολυνείκη για τιμωρία προδοσίας.  Νέα

Ρώμη, οι σύγχρονοι πολιτισμένοι πραίτωρες ουρούν επάνω στα πτώματα των εχθρών τους. Και μιλάμε για την πλανητοχώρα, την ηγέτιδα του κόσμου.
Βιάζουν κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αυτόν τον βιασμό τον ντύνουν εύστροφα με πειστικές λέξεις, φράσεις. Και όλα δείχνουν να είναι έτσι, και η πραγματικότητα εντελώς διαφορετική. Μεταχειρίζονται κάθε μέσον θεμιτό, αθέμιτο, ηθικό, ανήθικο, νόμιμο, παράνομο. Παραβιάζουν  νόμους και συντάγματα για μια θέση στον οίκο του Μαμμωνά.

Γνωστή και πετυχημένη η ιστορία του σαλιγκαριού. Μια φορά ο αετός βλέπει στην φωλιά του ένα σαλιγκάρι. «Εσύ τι δουλειά έχεις εδώ;» το ρώτησε και συνέχισε» και για να έχουμε καλό ρώτημα, πως έφτασες εδώ τόσο ψηλά στην φωλιά μου;». «Σέρνοντας και γλείφοντας και με τα κέρατά μου» του αποκρίθηκε εκείνο.
Μπαίνουν νεαροί με καλάσνικοφ και πυροβολούν τον σαραντάχρονο χωρίς ενδοιασμό επειδή τους αρνήθηκε να τους δώσει αυτά που έβγαλε δουλεύοντας δέκα ώρες. Και αφήνουν ορφανά παιδιά, χήρες, μαυροφορεμένες μάνες.
Χωρίς ίχνος πανικού, και με απύθμενο θράσος τηςζητάει προτείνοντας ένα όπλο “Τα λεφτά για να μην πυροβολήσω”. Και του τα δίνει υπό την απειλή του όπλου, αυτή που για να βγάλει αυτά τα χρήματα έφαγε δέκα ώρες ορθοστασίας  και κούρασης. Και εκτός από τα λεφτά, το θρασίμι φεύγοντας πήρε και την αξιοπρέπειά της και το θάρρος της.
Και μείς τα βλέπουμε να συμβαίνουν  ζωντανά σαν  Τruman  show, χάρη στις κάμερες ασφαλείας. Και το μόνο που κάνουμε είναι να  απευχόμαστε να συμβεί σε μας.
Σφαγιάζονται θέσεις εργασίας. Μένουν άνεργοι γονείς με παιδιά, με ενοίκια με έξοδα. Και ‘μεις, ούτε καν ρίχνουμε μια ματιά. Τοίχο τοίχο, για ν’ αποφύγουμε τα φώτα μήπως και χρειαστεί να παλαίψουμε με την δανεική δοσμένη ψυχή μας από τον Θεό, στο σώμα. Και τότε, παλεύοντας με το είναι μας, μπορεί να αποχωριστούμε κάποια κέρματα του Μαμωνά.
Για άλλη μια φορά, δεν φταίμε εμείς. Έτσι μας έμαθαν. Έτσι μας γαλούχησαν. Έτσι μας φέρονται. Όταν σου βάζει το κράτος ένα δυσβάστακτο ποσόν με απειλή να σου κόψει το κοινωνικό αγαθό που λέγεται ρεύμα, πως λέγεται; ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ! Εγώ πως θ’ αντιδράσω; Μα με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο.
Ποιος φταίει που οργίζομαι για τα πολύτιμα 250ευρώ που μου κλέβει κυριολεκτικά το κράτος όταν δίνει σε ΜΚΟ 8εκατ ευρώ για να μαζεύει νάρκες εκτός Ελλάδας;  Όταν ανεβάζει την επιχορήγηση στα πολιτικά μαγαζιά, την στιγμή που κλέβει χρήματα από το φαγητό του κόσμου.
Όταν σ’απειλεί ο πρωθυπουργός ότι θα σου κόψει δύο μισθούς με νόμο αν δε συναινέσεις να κοπούν οικειοθελ